DE FRAGMENTEN VAN
HET SLANGENMENS
feuilleton in 20 afleveringen
door don vitalski
17.
hoe ingewikkeld deze overdreven veelvoudige kwestie ook geleken, die zich alle tegelyk zeer dringend schenen te willen afspelen, en hoe, en hoe funest ze zeer zeker ook waren, zowel elk apart als, vooral nog, allen my mekaâr bekeken, toch kwam het rudolf gregorius meteen helder voor de geest te zweven, wat hem te doen stond: vandaag nog, nog voor de maan, tussen die pikzwarte slagregenwolken, naar boven zou zyn gekomen gehesen, moest 'ie tot by het slangenmens zien te geraken - niét om daar een tas appelthee te gaan drinken, wél om van dat satanische kronkelwezen dat kleine, houteren rotpoppetje te gaan afpakken - die fetisj, waardoor 'ie dus aldoor, helemaal gratis, naar links was gestuurd, maar meteen daarop , opnief gratis, weêr naar rechts; die fetisj, waarmeê dat slangenmens hem, binnen het aanschyn van nog 'n paar snelle stonden, de dood in zou jagen!
maar vooreerst: hoe zou het onze gevleugelde arme vriend kunnen gelukken, zich helemaal tot dààr te begeven - de blokhut van wylen jerry bill? dat was op zich al niet haalbaar; en buitendien: zelfs werd 'ie, op ditzelfde moment in precies de daaraan tegengestelde richting, krachtdadig weggevoerd, aan kettingen gekluisterd, en met zelfs zo'n loodzware, weg en weêr rollende bol aan zyn beide enkels - in de dievenwagen van commissaris pondi; de vliegende brigade!
"genade, genade!/de vliegende brigade!/de banden van 'n camion / die botsend langs de rotsen klom / dwars langs de autostrade!"
een leger als uit een nachtmerrie getrokken, hard blaffende dalmatiërs omringden hem, aldoor proberend hem te attackeren - maar: gelukkig!, ook die rotbeesten waren, zover 'ie zag, met van die ketens aan de wand stevig vastgebonden. alleen: hy kon zich niet één centimeter naar voren bewegen, of anders zou toch zyn neus, zyn beroemde, menselyk rose snavelneus, aan stukjes gebeten worden.
de oude robot zat recht tegenover hem, eveneens helemaal vastgebonden. hém hadden ze, klaar en duidelyk, nog eerst een stevig pak rammel bezorgd, voordat 'ie de ladbaak in mocht. hy sprak helemaal niets meer, hy drukte zyn ogen dicht en scheen bezig met sterven.
met zekerheid waren ze nu onderweg naar de hel, meer specifiek naar het middelpunt daarvan; naar het klapstoeltjescommando, de "dansende dood" bygenaamd. een broêr van de menselyke neusvogel was er ooit één namiddag in verzeild geraakt, maar was toen, extreem uitzonderlyk, toch nog kunnen wegvliegen - vermoedelyk doordat die toen door het slangenmens werd gedekt. maar het procédé van dit commando was eenvoudig; om halfzeven smorgens opstaan; één kom soep voor de rest van de dag; en dan naar een grote, monumentale hooischuur, waar iéder gevangene een eigen, yzeren klapstoeltje kreeg toebedeeld. handeling: dit klapstoeltje openvouwen; ernaast gaan staan; erop gaan zitten; weêr opstaan, weêr ernaast gaan staan; het helemaal terug dichtvouwen. en dan weêr van meet af aan: openvouwen, ernaast gaan staan, erop gaan zitten, weêr opstaan - et cetera; en dit net zolang, tot één van de opzichters, oftewel kapitein kaaiman, oftewel kapitein weêrwolf, kwamen afroepen dat de dag er weêr op zat. dit was erger dan de witte apenkooi, erger dan doodgaan door lachgas; ofwel brak jouw stoeltje doormidden, ofwel brak jyzelf doormidden - een ànder einde bestond er niet.
WORDT VERVOLGD
maar vooreerst: hoe zou het onze gevleugelde arme vriend kunnen gelukken, zich helemaal tot dààr te begeven - de blokhut van wylen jerry bill? dat was op zich al niet haalbaar; en buitendien: zelfs werd 'ie, op ditzelfde moment in precies de daaraan tegengestelde richting, krachtdadig weggevoerd, aan kettingen gekluisterd, en met zelfs zo'n loodzware, weg en weêr rollende bol aan zyn beide enkels - in de dievenwagen van commissaris pondi; de vliegende brigade!
"genade, genade!/de vliegende brigade!/de banden van 'n camion / die botsend langs de rotsen klom / dwars langs de autostrade!"
een leger als uit een nachtmerrie getrokken, hard blaffende dalmatiërs omringden hem, aldoor proberend hem te attackeren - maar: gelukkig!, ook die rotbeesten waren, zover 'ie zag, met van die ketens aan de wand stevig vastgebonden. alleen: hy kon zich niet één centimeter naar voren bewegen, of anders zou toch zyn neus, zyn beroemde, menselyk rose snavelneus, aan stukjes gebeten worden.
de oude robot zat recht tegenover hem, eveneens helemaal vastgebonden. hém hadden ze, klaar en duidelyk, nog eerst een stevig pak rammel bezorgd, voordat 'ie de ladbaak in mocht. hy sprak helemaal niets meer, hy drukte zyn ogen dicht en scheen bezig met sterven.
met zekerheid waren ze nu onderweg naar de hel, meer specifiek naar het middelpunt daarvan; naar het klapstoeltjescommando, de "dansende dood" bygenaamd. een broêr van de menselyke neusvogel was er ooit één namiddag in verzeild geraakt, maar was toen, extreem uitzonderlyk, toch nog kunnen wegvliegen - vermoedelyk doordat die toen door het slangenmens werd gedekt. maar het procédé van dit commando was eenvoudig; om halfzeven smorgens opstaan; één kom soep voor de rest van de dag; en dan naar een grote, monumentale hooischuur, waar iéder gevangene een eigen, yzeren klapstoeltje kreeg toebedeeld. handeling: dit klapstoeltje openvouwen; ernaast gaan staan; erop gaan zitten; weêr opstaan, weêr ernaast gaan staan; het helemaal terug dichtvouwen. en dan weêr van meet af aan: openvouwen, ernaast gaan staan, erop gaan zitten, weêr opstaan - et cetera; en dit net zolang, tot één van de opzichters, oftewel kapitein kaaiman, oftewel kapitein weêrwolf, kwamen afroepen dat de dag er weêr op zat. dit was erger dan de witte apenkooi, erger dan doodgaan door lachgas; ofwel brak jouw stoeltje doormidden, ofwel brak jyzelf doormidden - een ànder einde bestond er niet.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu