toch wel tof dat ik aanstaande zondag naar cc heist mag, om de new power generation aan te kondigen, de muziekgroep die prince begeleidde vanaf 1990. ik zal er maar zeven woorden zeggen, "ladies and gentlemen, please welcome the npg.", maar: voorts mag ik er een vlieg op de muur zyn tydens het diner vooraf, backstage.
als je zegt "the new power generation", loopt er wel vanalles mis, nog los van het gegeven dat die groepsnaam altyd wel een beetje lullig heeft geklonken - lang niet zo sterk als, voor de band daarvoor, "the revolution"). maar bovendien: princes muzikanten kwamen en gingen, drie decennia lang, onderwyl zyn groep wél altyd dezelfde naam bleef dragen. alles by mekaâr heeft er daarom, zonder overdryven, een kleine honderd talmuzikanten van de npg. deel uitgemaakt.
myn lievelings-line-up voor de npg is, wat gigs betreft, die van 2002-2004: rhonda smith op de bas, de absoluut geniale renato neto aan keyboards, en princes beste drummer ooit, john blackwell, aan de drumkit. maar: de line-up die naar heist komt, heeft ook recht van spreken, misschien meer zelfs; grosso modo zyn het de alleréérste npg-leden ooit, stammende van de line-up van 1990-1993. die band had behalve op het podium, ook in de studio veel meer zeggenschap dan voor prince gebruikelyk was. ze waren daarom echt wel een "groep". alleen is de dikzak michael bland er niet by - die de drums deed van jams als "get-off", waarin je het fysieke gewicht van die man kan horen, BAF!! BAF!! BAF!!
morris hayes, present in heist, is voor prince wat vyageslav molotov eêrtyds voor stalin betekende: een die-hard, van dienst in het leger vanaf 1989 - tot 2012; officeel daarmeê dé meest langdurige princeling van allemaal.
het wrange neven-effect is wel dat weshalve dus ook de gameboyz, met onder anderen de gewraakte "tony m", present tekenen. deze tony m. word door vele prince-fans werkelyk gehààt. alleen larry graham heeft nog meer vyanden - doordat dié het is, door wie prince een jehovaäan werd. maar met tony aan z'n zynde, deed prince begin jaren negentig zyn lamentabele gooi naar hiphop en rap. zet je de slèchtste muziek uit princes oeuvre aan, dan kom tony m. eraan; "live 4 love", "jughead," et cetera. myn persoonlyke sympathie voor de man is wel gegroeid door een recent interview met de man op de "peach & black podcast"; daar zegt tony dit hier:"onafgebroken kwam prince me vragen om een heleboel muziek van hem vol te rappen. ik vond dat zelf geen goed idee! ik vond die muziek niet erg goed, en dat rappen maakte het er zeker niet beter op. maar: prince zelf beleefde het anders, die was er zelf aldoor razend enthousiast over. ik kon hem gewoon niet afremmen." alsook:"ik was erg jong, en zyn overdreven appreciatie stemde my euforisch." mooi he?
leadzanger in heist is andre cymone, de alleréérste princeling ooit; in die zin, dat andre cymone tezamen met prince in een groepje speelde in het midden van de jaren zeventig, toen beiden nog prille tieners waren. ook op de eerste platen en de eerste tours stond cymone meê zyn mannetje (dus ook op princes àllereerste, meest voorbarige gig ooit, in het capri-theater...) voor andre cymone moet het een schizoïde gebeuren zyn geweest: de jongen die in jouw huis slaapt, die in jouw band speelt, die met jouw gaat basketten en milkshake drinken; en plotseling, twee, drie jaar later, staat die jongen totaal aan de top - onderwyl jezelf verweesd achterblyft, als "maar een gewone mens".
maar ja (zo literair ben ik hier bezig; dat er hier een alinea begint met de woorden "maar ja"...); die andre cymone heeft ook zelf drie solo-platen mogen maken, en die ontbolsteren wel talent maar geen waanzinnig talent. in 1990 produceerden-'ie een elpee van adam ant ook - eenvoudigweg onbeluisterbaar. maar: als onderdeel van the revolution in 1981, 1982, byzonderlyk de "dirty mind"-gigs, heeft die man wel totale geschiedenis geschreven. en ook simpelweg keigoed gitaar gespeeld.
te zondag ga ik hem zeker om een handtekening vragen...
mike scott aan de guitaar, is er pas bygekomen in 1997. toch was 'ie al vanaf 1984 druk aan het meêknutselen aan de zogenaamde minneapolis-sound. technisch-virtuoos is 'ie een van de beste gitaristen ter wereld. hy speelt eigenlyk evengoed als prince zelf, van dance-funk tot mud-rock. zelfs kenners kunnen met hun ogen dicht soms niet raden wie van de twee ze nu aan het werk horen.
(niet te verwarren: de zanger/guitarist van the waterboys heet ook mike scott. die hun bekendste single, "the whole of the moon", gààt over prince, althans volgens mike scott zelf.)
hoe goed of hoe slecht het zondag wordt, zal helemaal afhangen van de manier waarop andre cymone het aan de man brengt, denk ik. die staat voor de pittige opdracht om, met een geniale machine in zyn rug, in die leemte te springen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten