column streekkrant editie antwerpen

JAAROVERZICHT

Er zijn het voorbije jaar, 2017, het jaar van de haan (althans volgens de Chinese kalender), bijzonder veel leuke dingen gebeurd in ’t Stad; de veerboot over het Scheldewater was zo’n leuke uitvinding, zelfs begrijp je niet waarom men daar niet al decennia eerder mee begonnen is. Nog zoiets tofs was de heropening van de Criée, Vlaanderen grootste overdekte markt ooit, in de Van Wesenbekestraat. Voor allerlei vernieuwingen was deze professioneel onderkoelde tent twee maanden dicht, maar nu gaat het shoppen daar nog meer optimaal, met de langste verkoopstoog van België - mooi 66 meters aan één stuk door, voor vlees en vis maar ook kakelverse groenten en fruit. Mijn betovergrootvader blijft het een treurige zaak vinden - toen hij zes was, was hier de fameuze dancing El Dorado gevestigd; maar da’s een andere tijd, de markt is hier nu al sinds 1906.

Nog zoiets goeds, is het project in realisatie, om het aantal vrouwelijke Antwerpse straatnamen op te krikken. Momenteel zijn er te veel Generalen Eisenhouwers, te veel Jan Van Beersen en te veel August Sniedersen in ’t Stad; slechts zeven procent van onze straten zijn naar vrouwen genoemd. Daar komt nu verandering in. Mogelijke kandidaten zijn Dora van der Groen, Ann Saelens, Ann Christy en Yasmine, maar ook de meer logische figuren La Esterella, Alice Nahon en Yvonne Verbeeck. Benieuwd wat daarvan gaat komen.

Maar uiteraard zijn er ook erge dingen gebeurd. De meest weerloze wezens van onze samenleving zijn onze planten, die in nood zelfs niet kunnen blaffen of bijten, en daarom is het dubbel zo oneerlijk dat vooral zij het zijn, die het nu al sinds jaar en dag moeten ontgelden. Sinds zaterdag 17 september is het zover: die machtige, prachtige, zuurstof genererende kastanjebomen op de Charlottalei zijn tegen de grond getrokken, v54 kastaars naast elkaar, allemaal tegen de vlakte, allemaal weg ermee. Dat ze ziek zouden zijn geweest, daar geloof ik weinig van. Ze stonden gewoonweg in de weg voor de heraanleg van de straat. Op zich is dit al bijzonder treurig, maar ook is het vreselijk hoezeer nog maar eens duidelijk werd, hoe weinig de man in de straat er tegenin kan brengen. Een uitgebreide petitie met enkele duizenden stemmen, een reuzepicknick, zelfs een kortgeding en naderhand ook een stille wake; het was allemaal niets gekort. Ook de vele alternatieve denkpistes die het volk uitdacht, brachten geen zoden aan de dijk. En zelfs het nederige idee om in fasen te hakken, in plaats van alles in één keer, vond volstrekt geen gehoor. Een zwarte bladzijde.

Wat het aanstaande jaar 2018 betreft, zie ik vooral uit naar het maandelijkse “Cultuurcafé” in het Oud Badhuis - inderdaad ook wel omdat ik die zelf ga mogen presenteren...