sommige woorden passen goed by hun betekenis. byvoorbeeld het woord "podoloog"; een woord met de vorm van een stevig op de vloer staande voet, mét zelfs nog een stuk enkel daarboven. "podoloog." sommige andere woorden daarentegen, kloppen dan weêr helemaal niét. byvoorbeeld: het idee dat, in het frans, het woord "chaussure" waarachtig precies hetzelfde wil zeggen als "schoen", dat kàn ik gewoon niet aanvaarden. daar heb ik het al m'n hele leven moeilyk meê. een "schoen" is een té elementair begrip, dat we te vaak nodig hebben in té dagelykse, vaak te snelle gesprekken, om gelieerd te kunnen worden met zo'n traag klinkend, technisch aandoend woord als "chaussure", dat schynt te zyn afgeleid van een werkwoord, en dat door zyn eigenste vorm veeleêr iets schynt te willen betekenen als "schaafmachine", of één of ander cilindervormig auto-onderdeel.
meteen vanaf ons geboren worden, dus ook in het geboren worden zelf al, vallen we, voor de rest van ons leven, onverbiddelyk onder het juk van een of andere mode; ook sterven doen we volgens het dictaat van de plaatselyke, temporele mode; pas in de dood worden we als eindelyk van mode verlost. in de dood zyn alle mensen, door alle millennia heen, precies aan mekaâr gelyk.
maar dus zeker niet in het sterven, jammer genoeg. sterven in het jaar 1944 was iets helemaal anders dan sterven in het jaar 8000 voor christus.
de beheptheden van kinderen; myn oomzegster eline, dochter van myn jongste zus, wilde op twee- à driejarige leeftyd absoluut geen kousen met een naad aan de tenen; kreeg ze die toch aangereikt, dan werd ze gewoon hysterisch kwaad. niet ver daar vandaan, moeten mollie haar veters om de zoveel minuten strakker worden aangetrokken, en wel op zo'n speciale manier, dat alleen haar moeder hievoor kan worden ingeroepen. rocco james conan is er dan weêr als de dood voor, dat hy zich per ongeluk op de vrouwen- ipv de mannentoiletten zou bevinden. (dit laatste is misschien iets minder ongerymd wel.)
een werkwoord in de mémoires van martin ros:"tandakken". klaarblykelyk wil dit zeggen "erg hard verlangen naar iets". bij van dale on-line is het woord niet te vinden (misschien wel in de boeken van van dale. een goeie uitvlucht om die éindelyk nog eens te raadplegen - doch te lui ben ik, om ervoor helemaal naar beneên te lopen...) (ik ben lui en ik ben moê. ik moet altyd maar oftewel werken, oftewel myn kinderen verzorgen. myn karma is echt afgryselyk, het is ook echt knokken om niet letterlyk opeens psychiatrisch te worden.)
wam de moor heeft dus ooit, zag ik hier, een biographie geschreven over j. van oudshoorn... evenwel in twéé delen, en dat vind ik één deel te veel... ik hou eigenlyk erg veel van dunne boekjes, boekjes van 125 bladzyden, die lekker verkreukeld en verfomfaaid geraken van het lezen...
al een lange tyd heb ik een té lyvige mozart-biographie in huis, in dewelken-ik dan maar om de zoveel maanden één hoofdstuk lees, anti-chronologisch, dwz willekeurig (want "anti-chronologisch" zou natuurlyk ook kunnen worden opgevat als "retrograad"...) vandaag las ik, dat mozarts moeder stierf, maar dat mozart zyn vader daar niet van op de hoogte durfde te brengen. dus: terwyl zy al niet meer leefde, schreef hy in een brief aan zyn pa:"ze is erg ziek - hoewel we nooit mogen wanhopen. maar ik vrees dat we ons tegelyk ook moeten voorbereiden op het ergste." dit vond ik nu eens echt aangrypend om te lezen, man...
de oude tom waits, die van voor de island years, kan ik blykbaar gewoon niet meer aanhoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten