de jacquelines
backstage in de roma
ooit
dinsdag 30 maart 2021
dakkan / dakkanni
pech en geluk
geluk: de verergering der aantygingen aan het adres van el kouakibi zyn nog steeds alleen maar tentatief
onderschat / overschat
overschat: hiphop
naar waarde geschat: het gezin als een hoeksteen van onze beschaving
vreemd gestorven
geschiedenis
de laatste adem van thomas edison werd opgevangen in een proefbuis, en cadeau gegeven aan zyn vriend henry ford. heden dus bewaard en geëxposeerd in het henry ford-museum, michigan...
waar was je ten dinsdag
een goeie drie uurs door-buurten met oervriend eric somers*, intussen de stad doorkruisend...
(*alias frederik somville, "chef-kok"...)
state of being, 31 maart 2021
when doves cry. een afgezaagd liedje wellicht. evenwel: langs de "ad random"-toets van myn smartphone, kwam het toch onverwacht nog eens langs in myn twee earplugs, precies toen ik bezig was met op het tjingtjang-plein te arriveren; en zo wist ik my toch weêr, ongezeglyk, door dat zuiver geniaal stukje muziek worden opgetild en weggetoverd. wat een geniale vibe. hoe toepasselyk bovendien by een heftig zonlicht bovenop een briljante stinkstad. hoe ongerept romantisch en hoe virtuoos en origineel. je moét die uitgebreide song integraal beluisteren, van begin tot eind, en het moét met de koptelephoon; daarna pas mag ook jy er een mening over hebben.
op de enige, lange en smalle wandelstrook tussen onze volmaakte houten zitbanken en het glinsterende water van de dokken liepen er onafgebroken zeer prachtige jonge meisjes voorby, ook allemaal prachtig gekleed, in kanariegele shorts rond een stel gezonde, bolronde billen, druk babbelend, lachend en zelfs huppelend. de wereld aan hun voeten.
zelf zyn we beiden, zonet nog maar, vyftig geworden. "wat moet ik nog uitsteken," aldus den eric. "dat wil zeggen: in die komende 25 jaar, die my hooguit nog resten? ieder jaar één tentoonstelling - en voorts maar wat rondhangen... en dan: de kist in, met my..."
hy heeft zyn buurman een draai rond zyn oren gegeven, en dat luchtte op, zo stelt hy. advocaten zyn schurken. tegen het ocmw kan je geen proces beginnen. sommigen van zyn huurders komen van ver - en hadden van hun leven nog nooit zelfs maar een chasbak gezien; die wisten letterlyk niet eens hoe dat werkte.
wat myn eigen persoon aangaat, durf ik zachtjes aan beginnen te concluderen, lezers, te maken te hebben met een zeer lichte vorm van burn-out. het is belachelyk hoe fenomenaal hard ik de voorbye dertig jaar heb gearbeid, dat valt zelfs niet in kaart te brengen. doch: met nul resultaat. ik sta nergens. als ik dit prachtige huis niet had om in te wonen, dit goddelyke fort, goeddeels overigens luv haar verdienste, dan was het zelfs gedaan met my.
"ook by my," aldus den eric, "moeten er aldoor duistere krachten aan het werk zyn geweest. zoiets mystieks moet dat zyn."
"je kan op den duur niet anders concluderen."
"je kan één keer pech hebben of zelfs honderd keer, maar geen duizend keer."
"daar ben ik het meê eens - dat is het kwaad aan het werk. al ligt het uitéindelyk natuurlyk by jezelf."
"by my wroette die duivel zelfs van myn geboorte af aan reeds." in negen trefzekere zinnen schetst hy me zyn biographie nog eens.
we hebben alles gezien. we hebben alles gehad. "maar," zegt hy nog, "alleen al in de verenigde staten studeren er ieder jaar opnief ongeveer 400.000 kunstenaars af - het kàn niet anders, of daar moét er telkens minstens één heel erg goéie by zitten."
"maar," gaat ie voort, "dan nog; want moet die daarna ook nog eens zyn weg zien te vinden."
luc tuymans is beschamend. bukowski is nog altyd de enige leesbare fictie-schryver. arme mensen trekken weg uit antwerpen noord, wellicht richting merksem, richting het dokske. ziehier het eilandje; dat begint onderhand al op zurenborg te lyken. dat was niet in het jaar 2001 toen ik in dat pand daarginder woonde, op die bovenste verdieping.
by ons afscheid geeft hy me twee prachtige flesjes limonade cadeau: met, op het etiket daarop afgedrukt, een portret van arthur rimbaud, wat ik je brom. "wat is er zo goed aan rimbaud, eigenlyk?" nog gauw formuleer ik ook dààrop een goed, omstandig en eerlyk antwoord.
thuis zyn de mooie lore en haar twee zoons op bezoek. ik kan niet anders, echter, dan my in de zetel onder een deken te begeven, volstrekt uitgeput. uitgebéénd. ik heb zeker corona maar dan een verdoken vorm van corona. twee uurs en een half rustigkes wandelen - maar het voelt aan alsof ik de ten miles heb gelopen...
GAST-AUTEUR
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Vijfenveertig
Later op de dag ondernamen wij een lange voettocht. Zo konden we meer in detail op de schoonheid van de Ardennen ingaan. Bloemen ruiken. Planten benoemen. Vlinders van dichtbij bewonderen. Blootvoets door een zijrivier van de Ourthe waden. Zittend op een door houtworm aangevreten boomstam picknicken langs de oever. Onze behoeften doen in openlucht achter het struikgewas en ook hier weer volop genieten van alle gebrek aan hygiëne en comfort, zoals we daar thuis wél mee gezegend waren.
Ik had een stafkaart bij de hand die ik bij elke kruising van ons pad raadpleegde, wat de koekjesmeisjes zichtbaar geruststelde dat we niet tot het donker in deze totaal verlaten wildernis zouden ronddwalen.
Mij was het echter om heel iets anders te doen. Zo arriveerden we na een uur of twee precies bij de eerste voorpost van de bewoonde wereld: de hoge muren rond een Frans landhuis in empirestijl, typisch voor de negentiende eeuw. De pas afgestudeerde architect wist waarover hij het had. Onnodig om zijn naslagwerk over architectuurgeschiedenis erbij te sleuren.
Twee schilders waren volop bezig een zwarte verflaag over de grote plaatstalen toegangspoort uit te smeren, waardoor die wijd openstond, en hij een ruim zicht kreeg op de architectuur van het gebouw, een eindje verder achter de lege oprijlaan. De twee wandelende bandkoekjes bleken overigens weinig in de geschiedenis van bouwstijlen geïnteresseerd. Onder de hete namiddagzon begon de chocolade en slagroom van hun make-up af hun gezichtjes te smelten, zodat het me geraden leek nu gauw het door machtige beuken beschaduwde pad evenwijdig met de hoge muren, op te gaan.
WORDT VERVOLGD
maandag 29 maart 2021
pech en geluk
pech: smorgens toch beneden gekomen om die koffi zélf te halen, "ja maar," zei luv, "ik ging die nét komen brengen."
geluk: prachtig zonneweêr op de ramen
hoe zou die er eigenlyk hebben uitgezien
marie antoinette
(c) nathan shipley
(de kin schynt myns inziens niet helemaal te kloppen... moet iets magerder wezen...)
alternatieve feiten
2. de omtrek van de aarde bedraagt 40.075 kilometers. die laatste 75 kilometers zyn by een voettocht het ergst.
3. in het belgische frans wordt "75" vaak anders uitgesproken dan in het waarachtige frans, namelyk als soixante-quinze in het frans versus "septante cinq" in het belgisch.
4. anders dan in het belgische frans, wordt in het normale frans de letter "w" doorgaans uitgesproken als een v.
5. het is raar dat in het engels de "w" een "double u" wordt genoemd, doordat de "w" in geen enkel lettertype uit twee u's bestaat, maar wel geheid uit twee v's.
6. in panama is er een vissersdorpje dat heet "u", goed voor 175 inwoners. in frankryk is er een dorpje dat heet "y".
7. by de aanleg van het panamakanaal, tezamen met het suezkanaal en het noord-oostzee-kanaal met stip in dé top drie der grootste kanalen ter wereld, kwamen byna 6.000 mensen om het leven, veelal door gele koorts en malaria.
8. het containerschip dat momenteel het suezkanaal zo netjes blokkeert, is langer dan een omver gekantelde eiffeltoren. "hoogmoed komt ten val."
dit was: containership - omtrek aarde; omtrek aarde - 75; 75 - belgisch frans; belgisch frans - w; w - u; u - panama; panama - suezkanaal; suezkanaal - containerschip
evaluatie: 8 op 10. ik was zelf verrast door de uiterst charmante manier waarop "panama" zyn intrede deed...
vreemd gestorven
8 september 2019 stierf de 21-jarige yulia sharkom door wurging doordat ze, zittend in haar auto, door het raam leunde, precies toen haar 2 jaar oude dochter op het knopje drukte om het raam te laten dichtglyden.
waar was je te maandag
brr, zo snel vliedt te tyd;
mollie was vandaag voor het eerst gewoon met een vriendje, dus zonder pa en ma, de stad in getrokken, een ysje gaan eten op de vogelmarkt...
zover is het al gekomen...
god, bescherm myn dochter.
engelen, wees goed en genadig.
moeder maria en alle denkbare heiligen - !!...
dreamer
ik was in de fnac en ik stond zelf nogal vervelend te doen tegen een winkelwachter daar, de hele tyd zeggend "mag ik hierlangs" en dan weêr terug. eens werkelyk binnen, tussen de platenbakken grasduinend, zag ik rechts naast my ook nick cave tussen de platen komen staan zoeken. anderen in de winkel deden daar nogal overspannen over maar zelf dacht ik: welja, nu die in antwerpen woont, zal dat wel vaker komen te gebeuren. terwyl zocht ik toevallig ook door zyn platen, daar was ondermeer een drie uur durend interview op vinyl "how to be a writer", maar ik dacht: toch blyft die nick cave een vervelende zeur geworden, ik moet dit niet hebben. "mogen wy met u op de photo?" vroeg iemand hem achter myn rug. toen die weg was, trof ik in de platenbakken meer naar rechts een heel erg obscure maxisingle van prince, betreffende zyn song genaamd "it". grappig: die A-kant duurde exact 2 seconden! die kon ik horen, want ik had een koptelephoon op (ten gevolge van het feit dat ik, in het echt, het laatste uur van de dag aan het mixen was geweest...) de B-kant duurde een goeie 20 minuten, en bevatte ergens vooraan wonderwel een prachtige bydrage van william burroughs...
gast-auteur
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
44.2.
Ofschoon Sneeuwwit slaapwandelde, was de sfeer van begin af uitgelaten. Zelfs tijdens de lange rit over het platteland. Er werd gezongen en gelachen. Er werden moppen en dwaze verhaaltjes verteld. En ofwel zette de schoonheid van de met wouden bedekte hellingen in het blakende zonlicht ons drieën aan tot nog meer samenzang, ofwel begon het zonnetje hoog boven de beboste heuvels, als dank voor al die vrolijke liedjes nog harder te schijnen. Terwijl het blauw in de lucht nooit eerder zo blauw was geweest, rolde de wereld voor onze voeten zijn langste en roodste loper uit.
Ofschoon Sneeuwwit slaapwandelde, was de sfeer van begin af uitgelaten. Zelfs tijdens de lange rit over het platteland. Er werd gezongen en gelachen. Er werden moppen en dwaze verhaaltjes verteld. En ofwel zette de schoonheid van de met wouden bedekte hellingen in het blakende zonlicht ons drieën aan tot nog meer samenzang, ofwel begon het zonnetje hoog boven de beboste heuvels, als dank voor al die vrolijke liedjes nog harder te schijnen. Terwijl het blauw in de lucht nooit eerder zo blauw was geweest, rolde de wereld voor onze voeten zijn langste en roodste loper uit.
Het hotelletje waarvoor ik eindelijk stilhield, gaf me, hoewel het er ook zonder rode loper ongelooflijk knus en gezellig uitzag, niet de indruk dat het na een verblijf van twee nachten voor drie personen een moordaanslag op mijn beurs zou plegen.
Na lange tijd kon ik weer eens wat Frans mummelen. Daarnaast konden we ook op alle andere mogelijke manieren ons boekje te buiten gaan. Toen Lucretia me hun kamer toonde, wees ze na een betekenisvol, speels tikje tegen mijn bovenarm naar het tweepersoonsbed in de hoek. ‘Slaap jij vannacht ook hier! Kunnen we een heus trio vormen. Dan pak jij eerst Roosje. Daarna mij. Of andersom! Hihi!
‘Hoezo? Heb jij dan al eerder zoiets gepresteerd?’ lachte ik met eenzelfde lichtzinnige klank in de stem, daarmee voorgevend dat zij het ondanks zekere twijfels van mijn kant, louter als grapje had bedoeld.
‘Tot hier was ik daar te jong voor. Maar vroeg of laat kom ik er nog achter hoe zoiets afloopt!’
‘Tot hier was ik daar te jong voor. Maar vroeg of laat kom ik er nog achter hoe zoiets afloopt!’
WORDT VERVOLGD
zondag 28 maart 2021
dakkan / dakkanni
dakkanni: telkens wanneer je je laptop hebt uitgezet, nadien moeten merken dat je screensaver weg is, dat je in een hele hoop websites opnief moet inloggen, en dat al je bluetooth-verbindingen foetsie zyn.
pech en geluk
pech: de electricien liet zien dat er jarenlang bovenop het houten, zwevende plafond zekeringen zyn bezig geweest met stukbranden, willende betekenen dat we ei zo na zyn ontsnapt aan een totaal afgebrand huis.
geluk: wakker worden en dan eerst iets lézen, nog voor je gaat opstaan; zolang mogelyk dat internet uitstellen.
onderschat / overschat
overschat: het idee dat er in de nieuwe k3 een jongen zou moeten meêdoen
naar waarde geschat: karin heremans, directrice van het atheneum van antwerpen
raar gestorven
state of being, 29 maart 2021
vlug deze "state of being" van vandaag hier zien ingeblikt te krygen, zodat ik er alvast in de werkkamer een punt achter kan zetten. eens zien wat de vermelding van, pakweg, een viertal oppervlakkige impressies oplevert.
1. wat zyn die treingeluiden heerlyk spookachtig, wanneer ik ter nadere verademing om halfdrie snachts de tuin in trek, om myzelf daar, een paar minuten lang, onledig te weten met het verslepen van enkele vuilniszakken - zodat die morgen uit het zicht liggen van de kinderen. en van hun vriendjes.
2. ik heb dat verre, ontzettend krankzinnige geluid van die passerende goederentreinen op het noord wel eens nauwgezet willen beschryven en evoceren, - uiteraard vergeefs -, met name, zoals jullie weten, in myn cowboy-boekje, "de integrale jerry bill". vast het enige boekje van de reeks dat, naar ik het aanneem, iéts minder toegankelyk kan wezen...
3. de dagen vergen uiterst intelligente strategieën. de enige grote vyand: de mailbox. de doos van pandora... zolang je aan die zwarte magie van die oneindig diepe mailbox kan ontsnappen, is alles in orde, het huis een blokhut, het bestaan inderdaad een soort paas-vacantie. waarom hebben ze niet verkondigd dat we dààrom, beste lezers, een weekje vroeger zyn dichtgegaan: om méér gedurig te mogen vieren en bezingen: de verryzenis van de nazarener!
4. toch eventjes langs myn pa en ma geweest, in de lindeboomstraat, ongeveer tien minuten lang, rond zeven uur in de vroege vooravond. ik was de broêrs sabrit en sakrit, die kinderen, gaan terugbrengen naar hun pa in de nachtwinkel, myn ouders min of meer woonachtig in de verlengenis van die wandeling. zeer netjes hadden die net hun tafel gedekt. de zon scheen mild vredig maar de wyk, de lange kerkstraat, de pothoekstraat, was zoals gewoonlyk aartslelyk. uiteraard ook de herrie van de sirenes van ambulances, drie keer na mekaâr.
gast-auteur
HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
44.
De volgende dag wij met z’n drieën in mijn autootje. De kofferbak vol met valiezen. En de valiezen vol met beha’s, panty’s, slipjes, crèmes, parfums, zepen, nagellakken, vol ook met visschubben in de vorm van gekleurde lippenstiften en andere make-up. De meisjes lachten zich een kriek om mijn mager, ingezakt reistasje en mijn verklaring dat ik naast wat ondergoed enkel een tandenborstel nodig had en mijn onafscheidelijk Zorropakje waarmee ik met carnaval in de prijzen was gevallen. Over het onaangename, ijzeren gewicht in mijn broekzak geen woord. Alleen Sneeuwwit wist hiervan. Opdat het goed tot haar zou doordringen wat bovenmenselijks ik voor haar liefde overhad, had ik het nepwapen vóór ons vertrek eventjes in het weegschaaltje van haar hand op- en neer laten wiegen. ‘Je weet toch waaraan je begint?’ vroeg haar Prins nog, zonder erbij te vermelden dat het om een alarmpistool ging.
‘Jazeker!’ klonk haar antwoord zeer beslist, alsof ze meer dan ooit bereid was uit eigen beweging een beslissende loden bal door het lijf van de Boze Koningin te jagen.
‘Voor wie zal ik aan de wapenfeiten beginnen?’ hoorde ik de Prins verder. ‘Ten gunste van Kamiel? Of louter voor mezelf, opdat jij eindelijk wakker zou worden en tot zolang onze musical duurt, mij voor altijd toebehoren?’
Jammer, hierop kreeg de Prins geen antwoord, waaruit hij besloot dat Sneeuwwit tot in de eeuwigheid zou slapen. Hij startte zijn autootje voor het oppikken van Lucretia die hem nu elk ogenblik voor het driedaagse, spannende avontuur van nietsdoen mocht verwachten.
WORDT VERVOLGD