rond kwart na zeven smorgens ging ik eens kyken; hy lag, zag ik, onder een hoge stapel dekens, zo erg daaronder verborgen dat ik eventjes meende dat ie ervandoor was. oorzaak: een halfuur tevoren had ie, zei ie, een "robotstem" gehoord, zodat ie my zélfs niet meer om hulp kon roepen.
toch was verder alles best rustig. om niet te zeggen meditatief kalm; byna heilig, zonder overdryven.
hand in hand koffiekoeken gaan halen in de campingwinkel...
ik zeg: "hoe vreemd; dit is de allereerste keer ooit, dat wy zo met z'n tweetjes tezamen zyn."
"neen hoor, drie jaar geleden in wissant, toen mollie ineens naar het ziekenhuis moest, toen waren wy ook al eens de hele nacht met zyn tweeën."
"verdomd, ja - jy weet het beter dan ik."
wat later; "is steven spielberg héél beroemd?"
(deze categorie van vragen,- hoé beroemd exact, wié precies is -, is een soort refrein dat iédere dag een pààr keer langskomt...)
"als ik nu," vraagt ie, "als ik nu alleen maar zou regisseren, en niet zou àcteren; kan ik dan even beroemd worden? hoeveel regisseurs zyn beroemd?"
dat gehele kampeerterrein zo goed als verlaten... de zon bezig, zichzelf te beginnen opwarmen... de tyd zelf stond quasi stil...
hy smeerde zich in met zonnecrème. "nu kleven myn handen." "tja, myn jongen... veeg die maar af aan myn kamerjas." hy aarzelt. "neen, doe maar echt, die moet straks toch in de was..."
op den duur: richting het water...
de geluiden van spelende kinderen, alras.
de klassen van rocco, netjes in één ry over het veld, net uit de schoolbus gekomen. ze zién rocco opduiken - met zyn tienen rénnen ze naar hem toe. "rocco is hier!!" "hey rocco!" "rocco!!" dat manneke is graêg gezien, wat wil je?, en dit weêrzien is gedroomd; net zo lief was zyn zo origineel bedoelde komst volstrekt ongemerkt gebleven, dan zou dat hebben betekend dat wy hier voor niks zo'n extra nacht hadden doorgebracht.
omhelzing voor het afscheid, dan...
hy laat ineens niet meer los...
"het is zo'n kelletje," aldus juf els.
hy wil my iets in het oor fluisteren dus ik leg myn oor werkelyk tégen zyn mond aan. "... ik ben bang dat ik heimweê ga krygen."
één minuutje later zie ik hem tussen zyn vrienden de ladder van een glybaan beklimmen, maar niet zonder dat ie een traan wegpinkt.
zelf onderweg naar de caravan terug, voor de finale stofzuigbeurt, om dan weêr huiswaarts te vertrekken, blyven de tranen maar over myn kletsnatte gezicht stromen, dit is echt té gek voor woorden.
3 opmerkingen:
Heel ontroerend!
Schoon. En nu ik zelf een tweejarig zoontje rond heb huppelen, helemaal...
Moh Vital toch! Wel heel lief.
Een reactie posten