actua

liesbeth homans is zo dapper om de hoge lonen van parlementariërs te komen nuanceren, als een materie van feut geruggensteund door mia doornaert. dit zyn, grosso modo, de argumenten:

    1. een parlementariër is erg kwetsbaar; by elke verkiezing kan hy of zy plotseling weêr op straat staan.

    2. omdat je als parlementariër zoveel politieke kleur bekent, is het moeilyk om nà je parlementaire carrière nog goed werk te vinden.

    3. vergeleken by de lonen van een ceo in de privé, is zelfs het inkomen van onze eerste minister peanuts.

luister hier:

    1. op dat handjevol vast-benoemden na, geldt de dreiging van plotseling ontslag tegenwoordig voor iederéén. anciënniteit betekent niks meer. de weg naar de hel is geplaveid met werknemers die, eender op welke leeftyd, eender na hoeveel jaren diensttyd, zo boe of ba plotsklaps op straat worden gezet. de parlementariër is daar absoluut geen uitzondering.

    2. moeilyk om werk te vinden als ex-parlementariër? daar zou ik dan wel eens een studie over willen zien: hoeveel ex-parlementariërs leven noodgedwongen van het o.c.m.w.? ik ken die cyfers niet, maar ik kàn gewoon niet geloven dat dat er veel zullen zyn. het prestige en vooral ook de connecties van een ex-parlementariër, zullen écht wel de heel àndere richting uit wyzen!!

    3. dat een parlementariër veel minder verdient dan een privé-ceo, wil niet zeggen dat een parlementariër weinig verdient, maar wel dat de inkomens van die ceo's compleet misdadig zyn. ik zou zeggen, in plaats van te besparen op kindergeld en onderwys (goed bezig...): attackeer de superryken!!