een leuke trein, goeie vaart, tikkeltje krankzinnig zelfs. je zou nu geneigd zyn om te beginnen af te tellen; zes gigs op ry gespeeld, twee gigs op ry te gaan - maar: dat aftellen, dat heeft geen zin; want: meteen hierna zit je weêr op een andere trein...
ik heb nu aldoor publiek...
ik heb succes "gecreëerd", succes "ontworpen"...
ook vandaag, de eerste januari, zat de zaal helemaal vol - al noemden de mensen van de backstage-crew dit, navenant, "een rustige avond".
het credo voor myzelf luidt heden, rust te vinden niet buiten maar juist middenin die drukte, rust putten uit die drukte.
soms sta ik on stage tussen zes andere mensen te dansen met dat grote, nat gezwete donald duckmasker op. ik beweeg my dan wel zeer wild - maar: door dat masker afgesneden zynde van myn omgeving, is dàt juist zo'n moment van meditatie. dus: ik dans, met dat masker op, zeer wild; doch: ik hoor myn eigen adem, en denk onderwyl by myn zelf: "hoe laat is het? hoever zitten we inmiddels in deze voorstelling? hoeveel euro staat er op dit moment op myn bankrekening?"
ik beklim, met dat masker op, die hoge, dennenhouten trap opzy van het podium, onderwyl ik iemand naar my hoor uitroepen: "hey, don!!" - maar ondertussen denk ik: "straks aan luv vragen of deze sokken in de was kunnen. woensdag om hoe laat naar de ardennen?,- misschien vragen of die zoon van brigitte my zou willen chaufferen."
na de voorstelling daarstraks, zondagavond, was een mooi moment. in die prachtige zaal... de meeste toeristen hadden het pand verlaten, de lampen schenen warm, de muziek speelde zacht, cis van kets gaf my een paar chicken-nuggets cadeau; toen kwam tot my, langzaam maar genadig, als gefluisterd, het inzicht: ik ben ziggy stardust... eindelyk ben ik ziggy stardust...
1 opmerking:
Ziggy ✨✨✨Ziggy✨✨✨ Shine on!
Een reactie posten