echt leven, dat kàn niet. we kunnen alleen maar sterven. dat is de aard van dit beestje. geboren als we zyn, met ons doodsvonnis op zak. trouwens best wel erg.
de hamvraag is daarom dus niet: "hoe wil je leven?" maar wel: "hoe wil je sterven?"
het toffe is dat je dié vraag, hoe je wil sterven, veel gemakkelyker van repliek kan voorzien dan de vraag hoe je wil leven. hoe je wil leven, dat is veels te abstract.
maar wil jy sterven in een klaslokaal? in een steenfabriek?
wil jy sterven terwyl je bezig bent, een inlogcode aan te vragen voor een nieuwe app?
dus dié dingen moet je vermyden...
ieder moment kan de bliksem inslaan; de vader van een vriendin van my; ze waren tezamen in de keuken, die vader stond een ei te bakken. hy zei: "ik... ik moet even gaan zitten." hy ging zitten - en: hy leefde niet meer.
hou er rekening meê - denk àldoor, als je met iets bezig bent: is DIT hoe ik wil sterven?
ikzelf wil toch wel sterven terwyl ik bezig ben met optreden. ik voel myzelf veel meer een schryver dan een performer - maar wil toch liever sterven op een podium dan achter een schryftafel.
op een podium stervende, wil ik dan ook wel het liefst een podium van de dinsdagclub; met jenne decleir achter de piano, de ladies dansend, myn broêr portretten tekenend. en ikzelf wel verstrikt in één van myn zeven beroemdste stuntgedichten... eigenlyk wil ik sterven terwyl ik bezig ben, myn gedicht "octus boctus" op te zeggen.
dus zo moet ik leven: ik moet eigenlyk àlle tyd die ik wakend doorbreng, bezig zyn met het opzeggen van het gedicht "octus boctus", terwyl de blue queens tegen my aantrappen...
2 opmerkingen:
Het wordt duidelijk uitgelegd in het lied 'Lullige dood' van Kees Torn.
Belangrijk: komen we op je begrafenis in Dinsdagcluboutfit?
Een reactie posten