4 december
Begrijp me toch - - - het is afgelopen met me, zie je dat niet, ik houd het niet langer vol! Vandaag zat ik bij haar - ik zat, zij speelde op haar klavier, allerlei liederen, en met zoveel innigheid! Zoveel!- Zoveel!- Hoe moet ik het zeggen?- Haar kleine zusje kleedde haar pop aan, ze zat op mijn schoot. De tranen schoten mij in de ogen. Ik boog mijn hoofd, en mijn blik viel op haar trouwring --- mijn tranen stroomden -- En opeens zet ze die oude hemelszoete melodie in, zo heel opeens, en er gaat door mijn ziel een gevoel van troost en herinnering aan voorbije dagen, aan de tijd dat ik dat lied hoorde, aan de sombere tussenperiode van verdriet, aan mijn ijdele hoop, en daarna - Ik ging heen en weer lopen door de kamer, mijn hart stikte onder dat opdringend geweld. - In godsnaam, zei ik, losbarstend, met een heftig gebaar in haar richting, in godsnaam, hou op! - ze deed het, en keek me star aan. -Werther, zei ze met een glimlach die door mijn ziel sneed, - Werther, u bent ernstig ziek, uw lievelingsgerecht staat u tegen. Ga naar huis! Toe, kom tot rust. - Ik rukte me los uit haar gezelschap en --- God!! U ziet mijn nood en zult er een eind aan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten