waarin vitalski een rare droom heeft, naar de dierentuin gaat en een belangryke telephoon doet. weêrtype: warm, maar koude tocht; teneur: adagio ma non troppo...
haha, ik droomde daarstraks dat ik aanstaande week viér verschillende premières had, en dat ik daar àlles nog voor moest doen - en toch was ik niet overdréven in paniek, ik dacht alleen maar:"nu moet ik wel dringend beginnen repeteren!" welke droom geen toeval was, te zondag heb ik immers met jowan petit een àllereerste, intieme try-out, in het reuzenhuis by irene vervliet.
nog wat later droomde ik intens van het liedje "love will tear us apart", van joy division. dromen over muziek zyn altyd emotionele signalen, ook volgens professionele droomduiders, maar als je van joy division droomt is dat wel extra verontrustend. al moet gezegd: ik heb de song vandaag een paar keer opgelegd, en de percussie daarin maakt die compositie toch leefbaar, qua slagwerk is dat eigenlyk byna blondie.
weshalve erg laat opgestaan, en dan met tranen in myn ogen naar de juichende amerikanen in de straat gekeken; osama bin laden dood; een groot monster - maar ooit was die ook een mensenbaby, ook dié man had twee ogen, twee handen, twee longen om te ademen, en was, zoals jy en ik, oprecht overtuigd van zyn gelyk. en hy zal zeker ook echte vrienden hebben gehad. dus in de grond, in de diepere grond, valt er niks te vieren. temeer daar het kwaad uiteraard niet te personifiëren valt, er is dus niks meê opgelost, niks. én ook jammer dat die mensen in de straat niet scandeerden:"peace!! love!!" maar wel:"u.s.a.!! u.s.a.!!"
smiddags met twee van myn petekindjes naar de dierentuin geweest. vooral de nylpaarden waren goed op dreef. normaal gezien liggen die suf en amper levend in troebel water geborgen, vandaag waren ze één en al actie; ze spele-vochten met mekaar - wat een ongelooflyk groote beesten dan - eilanden met poten eronder!
in de latere namiddag bereikte me het nieuws dat myn aanstaande optreden in "de kaleidoscoop" dan toch niét doorgaat, wat een erg langdurig en naar myn normen emotioneel afmattend telephoongesprek vergde. daarna kon ik niks meer, ik was helemaal leêg. behalve, gelukkig, met lympot en alcoholstift maar weêr voortknutselen aan het affiche voor "een toneelstuk over alles..."
daarnet, tamelyk laat snachts, de nieuwste teksten van jowan petit bestudeerd, en daarna gaan buurten by myn broêr serge, die moet ook de hele nacht doorwerken - tekeningen voor "de financieel economische tyd". ik fiets nu vlug naar mollie en luv - het is toch weêral halfdrie snachts, zie ik...
dank voor jullie aandacht.
1 opmerking:
tjah ik begrijp de reactie in NYC op Osama. De meesten die in die stad woonden kenden wel iemand die gestorven is in de aanslagen van 9/11. Stel u voor dat uw dochter of moeder of vader..broer of zus in die toren zat. Misschien ga je dan den Osama niet meer zo menselijk vinden. Ik heb ground zero 5 jaar geleden gezien en het is veeeeeeel groter dan ik verwacht had. Zeer schrijnend om zoiets te zien en het leefde nog altijd onder de bevolking. Het is een hoop frustratie die er eindelijk uitgekomen is. Hitler was trouwens ook overtuigd van zijn gelijk. Maar dat is geen reden om onschuldigen te vermoorden. You've got nutters everywhere.
Een reactie posten