fragmentje

- - - - 

de catechese was enkel aanvankelijk

een lijf zonder geest.
ik had geen benul.

ik
was

schildpaddensoep
aan het bereiden die keer,

een eeuwigheid

klappend in de beide handen...

toen ik

voor m'n allerbeste vriend

lopen ging

en van de struiken
honing

aan het aflikken
was
geweest.

het juk van m'n
schijnheilige communie

aan de pastoors
teruggegeven.

teneinde

mij te kunnen verraspen

tot hét

allermeest

gutturale

gregoriaans

in deze mij zo schijnheilige vlakten,
dit vijandige gebied.

in deze droge
tocht van heidense wimpels

christus

die over de golven zweeft,

het lammenrijk gods
een attractie – en ikzelf
die

een slaaf was,

langs
kromme wegen

zich

hees roepend,

toch dieper nog

dit onaardse gebied doorkruisend.

- - - -

jij

bent

mijn vijand.

de enige

die mij kent.

en die mijn zwakke plek goed ziet

en die er zout in giet.

de enige

die dat volhoudt,

ook verniet.

- - - -