de geest van alle kerstmissen van het verleden, hier gestalte gekregen door dominique osier, laat scrooge, alias geert beullens, een viertal kerstfeestjes van vroeger zien.
zo is scrooge ook getuige van een tafereel, zéér lang geleden, in een yzig en verlaten klaslokaal... in dat klaslokaal zien we één jongetje, verlaten en alleen, rondjes lopend rond een tafel. de steeds zo knorrige scrooge wordt plotsklaps emotioneel:"die kleine, dat ben ik! alle kinderen waren kerstmis gaan vieren - maar ik alleen bleef in dat klaslokaal achter! omdat myn vader geen tyd voor my had!" hy wil het kind, dat hyzelf toen was, in een ontwapende opwelling gaan troosten, maar de geest van alle kerstfeesten van het verleden duwt hem terug achteruit:"dat gaat niet, scrooge - dat kind kan ons niet horen of zien." "oh, ooooh..." jammert scrooge.
bart van loo en kikzelf voeren al enige jaren een doorlopende discussie over wie nu de sterkste is: charles dickens of victor hugo. maar een scène zoals de deze overrompelt alles. ook dante of shakespeare of wie heb je daar nog. dit was slechts een repetitie, slechts semi-gekostumeerd en zonder belichting en met zelfs een luidruchtige koffietafel opzy van ons - en toch welden er tranen in my op, hoe kan dees?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten