in de prille morgen: de geluiden van beneden, één verdieping lager; luv is bezig, de kinderen vertrekkensklaar te maken - voor een reis naar de bakker (het brood is op.) gaan vertrekken, duurt met kleuters àltyd lang; maar deze zondag-ochtend-editie is, qua duur, a.p.o.c.a.l.y.p.t.i.s.c.h.
op de zéér lange duur val ik weêr in slaap, ik droom de halve wereld by mekaâr, om pas veel later terug wakker te worden: nog àltyd zoeken ze iemands schoenen, nog àltyd zegt luv:"komaan, we gaan vertrekken!"- er is geen énkele progressie. telkens wanneer iemand zegt:"gaan we vertrekken?" is dat voor de àllereerste keer, zo lykt het.
in sommige hoofdstukken is er ook ruzie, verdriet, luid wenen, roepen, deuren die open- en dichtslaan. maar daarna klinkt het als vanouds:"komaan, we gaan vertrekken."
op een ogenblik hoor je, helemaal beneden dus, de voordeur opengaan - de frisse straatgeluiden, de bakfiets die naar buiten wordt geduwd - maar: daarna hoor je toch weêr, twintig minuten dààr nog 'ns na, iemand van de kinderen - "ik moet pipi doen!"- weêr naar binnen komen...
de béiden kinderen lopen in de gang op het eerste, luv zegt:"komààn..."
ik val weêr in slaap. deze keer zonder dromen. ik lig in 'n soort egyptische, zachtjes knarsende sarcophaag. op de zéér lange duur word ik weêr wakker. ik hoor luv zeggen:"komaan, we gaan vertrekken."
vyf uur later zyn ze plotseling weg. het is het muisstil in huis. muisstil, doodstil. maar: onmiddellyk daarop, zyn ze toch weêr thuis - ook voor myzelf dringend tyd om te gaan opstaan.
(deze "state of being" was meer stuff geweest voor een sonnet ipv voor zo'n prozaïsche notitie; my mankeerde evenwel het geduld, de juiste rymen te zoeken...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten