hier ga ik maar weêr 'ns de dag overlopen, van smorgens naar savonds... een zeer feitelyk iets, en van weinig opzienbarende stuff gemaakt; ik word precies ieder jaar saaier en saaier - maar, voor myzelf sprekend: soms kom ik zo'n state of being van een paar jaar terug opeens tegen, en dan lees ik die toch graâg. ten eerste ben ik een zeer grote fan van m'n eigen styl, zo volstrekt maar dan ook volstrekt uniek als die is, zo evenwichtig en netjes afgeborsteld, maar toch meestal niet vervelend; de pietluttigheid van m'n onderwerp draagt eigenlyk juist by tot het blinken van myn woordenrytjes; en daarneven ben ik sowieso een groot fan van boodschappenlystjes, van bibliographieën, van anti-prozaïsche opsomminkjes. (pas op: binnenin de roman van ik de opsomming wel een verwerpelyke stylfiguur!) by een antikwariaat bestelden-ik zopas een exemplaar van het eenmanstydschrift van wylen de vlaamse auteur en moordenaar jan emiel daele; een heerlyk muf geurend, geel gepapierd, gestencild boekje uit 1961 - en: het énige dat ik daar nu graâg van lees, zyn de colophon en de inleidende brief. de gedichten en de kortverhalen, daar is 'n mens vet meê...
ik kon uitslapen, maar gisterennacht ben ik er niét in geslaagd om het tot vier uur te blyven rekken - dwz: ik wilde in bed nog doodgraâg voortlezen, in een hitler-biographie - maar: myn ogen viélen gewoon potdicht toe, reeds om kwart voor drie... met als gevolg dat ik wel ook redelyk vroeg wakker werd vandaag. in een leêg, plechtstatig en rustig huis. au, nu herinner ik my: ik werd wakker gedeurbeld - voor een aangetekende zending - voor een vergeten factuur...
slechts twéé uurs les hoevende te geven, in de namiddag, moest ik pas om 13u myn fiets op - maar: wat vangt een sterveling nu aan met zo'n voormiddag? een vruchteloos gelummel werd het... leêglopen heeft ook zyn nut, maar in de toekomst moet ik er wel een zekere aparte discipline voor ontwikkelen, om hier tegenop te boksen... pas te laat kwam ik op het idee om een paar bestaande columns te herschryven - dat is het soort van werk dat je gemakkelyk kan aanvatten, eender wanneer, en dat je ook meteen weêr kan neêrleggen als de bel gaat.
op de héénweg langs het kanaal sinds lang nog eens de velvet underground in m'n kop-telephoon. de jonge lou reed zong toch echt wel heel goed... wat moeten die jaren zestig in new york toch ongelooflyk zyn geweest... "just like sister ray said..."
dan twee uur schoolleraar spelen. om zelf, binnen de zes minuten, tot het grootste cliché van een schoolmeester te verworden, zelfs zonder het zelf te beseffen; byvoorbeeld; er vliegt een schoen door het lokaal. "oké - buiten." "maar - meneer! amiir had éérst gegooid!" "dat kan waar zyn - maar dan is amiir tenminste zo slim geweest om te wachten tot ik met myn rug naar de klas stond." "maar - meneer!" "de volgende keer dat je met iets wil gooien, moet je er écht voor uitkyken dat ik niet juist op dat moment in jouw richting aan het zien ben."
naar huis fietsen met allemaal jaren tachtig-muziek in m'n kop-telephoon, om te kunnen doen alsof ik ook zélf weêr veertien ben - toch zeker nu ik een "vacantie" tegemoet trap. "vacantie..." die term, dat begrip... al geef ik toe: als ik nu geen kinderen zou hebben gehad, dan had dit wel nog veel méér exotisch aangevoeld. myn "surrealistische leven" is sowieso door die kinderen en dat tezamenwonen een meer "realistisch" leven, om niet te zeggen een "naturalistisch" leven geworden. (niettemin: ook magritte was een kleinburger...)
een halfuur naar de congresstraat, zie photo hierboven. luc coorevits met die kapotte knie... charlotte vandenbroeck die een huis wil kopen in de pastorijstraat. "ik hoop dat dat niet doorgaat, want dan ga ik te jaloers zyn."
weêr thuisgekomen: spinazie met vis op tafel. smaakte zeer goed, en dus eigenlyk ook beter dan het gemiddelde eten hier in huis. wanneer vind ik dan, - ik, ondankbare -, dat het eten hier in huis minder goed zou smaken? daar ga ik eens op letten, om dat beter te kunnen verwoorden...
overigens veel met luv aan het dollen geweest... luv is heel mooi en heel sexy... we zyn nu al 15 jaar tezamen...
voorts ook spullen inpakken - voor ons aanstaande weekje ardennen... mollie die dan héél haar kamer naar beneên haalt, letterlyk...
madmen, seizoen 14, aflevering 291. (is eigenlyk niet helemaal waar, want we kyken retrospectief; we begonnen met het lààtste seizoen, en delven nu steeds één seizoen dieper terug, wat specifiek voor deze zeer horizontale serie, een érg interessant event is...) ik sta allang op het punt om hier vanalles over die serie neêr te schryven, maar dan denk ik altyd op de valreep;"ach ja, daar hebben ze de humo al voor..."
okay folks...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten