ik was in het huis van myn onlangs overleden grootmoeder. wat te relaxen diep in haar tuin, de voordeuren op slot, denkende:"goed gedaan, om dit rustige huis nu te hebben gekocht..." toen dacht ik:"maar - dit moet een symbolische droom zyn, want reeds een paar jaar voor haar overlyden, woonde ze al niet meer in dit huis." dat dacht ik, maar toch bleef ik nog steeds rustig daar zitten waar ik zat.
later in de nacht werd ik opeens m'n eigen geheugen gewaar, als een fysieke, byna aanraakbare, golvende entiteit, een oneindig diepe golfslag waar herinneringen uit opdoken en weêr in ondergingen; het idee dat dit inzicht op zich, aangaande m'n eigen hersenen, ook zelf onmogelyk myn hersenen kon overstygen, benauwde my heel erg, als een panische aanval... klassiek geval van "paraoia" ("para" + "nous"; "overstygende" + "de geest"); we zitten in onszelf gevangen... als een junk die begrypt dat 'ie aan het trippen is - maar in angstzweet beseft dat 'ie daar uit eigen wil niet zomaar weêr kan uitstappen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten