ik hing rond in een chique salon, tezamen met de backing band van prince, terwyl prince zelf een paar kamers verderop aan zyn piano ingewikkelde muziek zat te componeren - die muziek was nu ingewikkeld, maar zou er uiteindelyk toch sober en begrypelyk uitkomen, zo wisten we. (de situatie was niet héél vreemd; dankzy de bemiddeling van bert embrechts heb ik écht wel eens, in heist, met integraal the new power generation in salonzetels rondgehangen; het enige verschil was: dat greep plaats in 2018; prince zelf was toen al twee jaar dood…) op een ogenblik ging ik, in die droom, naar de badkamer, juist toen prince zelf daar naar buiten stapte. wat me in myn droom niet opviel als zijnde onmogelyk, was dat hy wel erg groot was, een kop hoger uitreikend dan ikzelf. bovendien: zyn gezicht was, zoals by een mummie, helemaal ingewikkeld in verband; dit kwam, doordat hy zich juist op een exotische manier aan het schminken was geweest; die schmink moest nu verborgen blyven of anders toch eerst drogen onder die windels, of zo. thematische hamvraag was de volgende: is die mens, prince, nu dan wel gelukkig op deze manier? hy heeft zich dan wel onderscheiden als helemaal uniek; maar: die muziekgroep ligt hier lekker te chillen, terwyl hyzelf aldoor moet werken, en vooral: hy moet zich aldoor afzonderen, niks aan zyn leven is relaxed of zelfs maar sociaal.
iets later, maar nog in diezelfde droom, zelfs nog in diezelfde mooie ruimte, kwam ik nog een ànder groot idool van me tegen, namelyk debbie harry. vreemd, effenaf! “hey, wauw,” zo bracht ik extatisch uit. “ik ben een extréme fan van u, ik heb jàrenlang naar niks anders dan blondie geluisterd!” “dat weet ik,” zei debbie, “dat heb je me namelyk tien jaar geleden ook al eens verteld.” in myn droom had ik nu zelfs die herinnering - dat is in dromen altyd zo magisch; je kan jezelf zelfs een geheel “verleden” indromen, je "hebt een verleden" dat niet echt is, je kan je dingen indromen als zynde een herinnering; hoe waanzinnig is dat?) “ja maar,” zei ik. “hoe kan het zyn, dat jy dat nog weet?” en zelfs zei ik:”maar toen, tien jaar geleden, toen ik al ’ns zei dat ik fan van je was, dat was maar in een droom van my - dus: hoe kan jy dat nog weten?” waarop debbie zei:”je denkt toch niet dat, komende van een jongen, een meisje zo’n mooi compliment ooit nog zou kunnen vergeten?”
backstage met tony t.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten