en luv,
gecontextualiseerd door onze kinderen
de antwerpse zoo is god
zondag 31 mei 2020
de lectuur van john merrick
 |
| authentieke affiche van de elephantman |
op 5 november 1885 kwam joseph merrick, beter gekend als de "elephantman", in aanraking met de zeer sympathieke doctor frederick treves. de elephant-man werd tentoongesteld in een tot museum omgebouwde groentewinkel in whitechapel; uit medisch-wetenschappelyke belangstelling had de doctor een privé-vertoning gevraagd.
algauw kwam de doctor tot het inzicht dat deze joseph merrick geestelyk helemaal menselyk was. als kind had hy leren lezen, en hy was gekend met de wereld van de victoriaanse litteratuur, die voor hem diende om grote leemtes in zyn bestaan helemaal op te vullen. klaarblykelyk kon hy geen onderscheid maken tussen fictieve figuren en echte figuren; als hy vertelde over de vreselyke situatie waarin deze of gene romanheld verwikkeld zat, kon joseph merrick zich buitengewoon opwinden.
hy las, zoals iedereen weet, de bybel - maar wat minderen weten, is dat de elephantman ook een groot liefhebber was van de romans van jane austen, vooral van de roman "emma", over een rot verwende ryke jongedame, die aldoor mensen aan mekaâr probeert te koppelen, en daardoor zonder het te beseffen allerlei rampen veroorzaakt ("ik ga een boek schryven over een personage dat behalve ikzelf, niemand anders aantrekkelyk gaat vinden," zo had jane austen zich op voorhand voorgenomen.)
met kerstmis 1887 woonde de elephantman in drury lane een theater-en-mime-voorstelling by van "de gelaarsde kat", in een versie van de auteur e. l. blanchard, die er wel ieder jaar harder over klaagde dat zyn stuk alsmaar minder litterair, en alsmaar meer spectaculair werd gïnterpreteerd. begin jaren tachtig schreef ie al in zyn dagboek: "ze doen byna niks meer zoals ik het had bedoeld, en ze dialogeren ook niet meer zoals ik het heb opgeschreven. de music-hall-dimensie is alle rest aan het verpletteren. sprookjes zullen nooit meer worden verteld zoals het hoort."
de elephantman werd in drury lane in een eigen cabine apart gehouden, een cabine die eigendom was van barones burdett coutts, en die een paar jaar tevoren nog was uitbesteed geweest van charles dickens.
toen de elephantman in londonse kringen een soort celebrity werd, kreeg hy aldoor boeken cadeau, tot ie er een waarachtig bibliotheekje op nahield.
welke boeken ie er dan preciés allemaal op nahield, daar ben ik nog steeds naar op zoek...
barones burdett-coutts
burial of the elephant
 |
| mary ann nichols |
joseph merrick stierf op 27-jarige leeftyd. hy werd niet in één stuk begraven; een deel van zyn beenderen werd gebleekt, om te worden geëxposeerd in de queen mary universiteit van london's medical school, en ook een deel van zyn vlees werd bewaard voor nadere medische onderzoekingen. waar zyn overige resten dan wél begraven werden, bleef meer dan een eeuw lang een groot raadsel - totdat, een jaar of vyf geleên, de biographe joanne vigor-mungovin kwam te beweren, dat ie wellicht in een massagraf op het kerkhof van manor park ter aarde werd besteld; waar ie dan naast mary ann nichols en catherine eddowes kwam te liggen, dwz "polly en kate", twee gekende slachtoffers van jack the ripper. polly en kate en de elephantman woonden alledrie in whitechapel.
zaterdag 30 mei 2020
prent vd week
lectuur
"de mummie!"- het uitroep-teken maakt deel uit van de titel!
verschenen in 1827, negen jaar na "frankenstein", en effectief als een antwoord op dat boek. net als "frankenstein" geschreven door een vrouw, en ook daarom eveneens oorspronkelyk anoniem moeten verschynen.
die vrouw was jane loudon (1807-1858), tevens auteur van een serie "tuinieren voor vrouwen", by haar leven een stel aanzienlyke bestsellers.
het eerste westerse verhaal ooit over een weêr tot leven komende mummie. de schryfster geraakte hiertoe geïnspireerd door een evenement in een theater in piccadilly, waar in 1821, toen jane loudon veertien was, een serie egyptische mummies voor een live publiek helemaal werden uitgepakt.
"the mummy!" is, méér dan "frankenstein", het eerste sf-verhaal ooit, zich afspelend in het jaar 2126; de rechtbanken worden bestuurd door een soort van robots, en er doet zich een soort telecommunicatie voor die hard doet denken aan het internet.
state of being, 30 mei 2020
gisteren extreem hard gearbeid; maar: zoals je weet, is dat nooit ergens goed voor; vandaag alleszins opeens, maar dus niet onverwacht, weêr byna niks voor mekaâr gekregen. wél my zeer plezierig mogen laven aan die prachtige lentezon...
vrijdag 29 mei 2020
dakkan - dakkanni
dakkanni: dat dit jaar nog, frankryk spanje de oorlog verklaart
onderschat / overschat
overschat: het aantal originele gedachten gegenereerd in een mensenleven
naar waarde geschat: boekhandel de zondvloed in mechelen
alternatieve feiten
1. een "schnappsidee" is in duitsland een woord waarmeê een idee wordt bedoeld dat alleen goed lykt als je dronken bent.
2. de bekendste duitse "cowboy" ooit, karl may, had in zyn jonge jaren last van kleptomanie, waardoor ie geregeld in gevangenis belandde. gedurende zyn vierjarige gevangenschap in zwickau was hy bibliothecaris van het gevang; zo is hy een lezer en vervolgens een schryver geworden.
3. zwickau is een midden-duitse stad in de regio van leipzig, dresden en chemnitz, waar ongeveer 100.000 mensen wonen (ter vergelyking: in antwerpen wonen 500.000 mensen.) geboren in zwickau is de romantische componist robert schumann (1810–1856).
4. deze schumann was onderhevig aan chronische depressies en waanzin; hy had ondermeer last van akoestische hallucinaties, dus allerlei dingen horende, die er niet echt waren; op 27 februari 1854 sprong hy tydens het plaatselyke carnavalsfeest in een vlaag van innerlijke verscheurdheid in de ryn. hy stierf in het mentale hôspitaal van endenich.
5. behalve in rio, grypen de grootste carnavalsfeesten ter wereld plaats in nice, keulen, venetië en new orleans.
6. 70 kilometers ten westen van new orleans is er een gemeente genaamd "lac des allemands", waar alle producten en talige conversaties van zo'n aard zyn, dat je je 100% in duitsland waant. als je op café iets sterks wil te drinken wil bestellen, moet je vragen naar "schnapps".
dit was: schnapps - duitsland; duitsland - zwickau; zwickau - schumann; schumann - carnaval; carnaval - new orleans; new orleans - schnapps.
de laatste zin
de laatste zin van "de elephant man", door howell en ford:
"Hij was aan de klauwen van de giant despair ontkomen, en eindelijk beland op de place of deliverance, waar zijn last van zijn schouders viel, zodat hij het niet meer zag."
(red.: de 'giant despair' en de 'place of deliverance' zyn begrippen uit het allegorische boek "the pilgrim's progress" van john bunyan.)
uit het schriftje
weinig succes hebben als een schryver, is iets helemaal anders dan weinig succes hebben als een performer. alleen weinig succes hebben als een performer is eigenlyk het inferno. een zaal met tweehonderd zitjes - maar toch met maar veertien inzittenden; zelfs al speel je dan kei-goed, de boel blyft een droevenis; je kan daar dan gewoon niet tegenop. maar als je een goeie tekst te lezen krygt, die voor de rest quasi niemand anders ook leest, dan ondervindt die tekst daar totaal geen hinder van.
om acht uur savonds komt nog altyd iedereen de straat op om te applaudisseren; maar onze eigen twee kinderen mogen daar allang niet meer aan meêdoen - omdat ze vanzelf té hard krysen, en op den duur ook "boe" beginnen te roepen zelfs...
mollie ging in het zwembadje - maar: omdat ze bang was dat het water te koud ging zyn, ging ze eerst een dikke wollen trui aandoen...
waar was je te vrydag
hierzo myn collega's...
rechts kaatje derre, die vaak op deze blog passeert...
midden claudine boeckx...
links de portier...
zolang daar dan maar een kaars brandt, precies naast "het aapje van dickens"...
(dickens had op zyn schryftafel zo'n aapje staan, dat myn broêr serge exact gedetailleerd heeft na-geboetseerd.)
als de noodzaak van zo'n schryfrituelen jou onzinnig lyken, beleef jy het schryven als iets totaal anders dan kik...
state of being, 29 mei 2020
hoe het alledaagse juist exotisch aandoet, na zo'n totaal onverwachte pauze van byna drie maand... krankzinnig vroeg moeten opstaan - en toch viel het aardig meê; eêrgisteren had ik met opzet zo weinig mogelyk geslapen, zodat ik gisteren dan toch redelyk vroeg voor pampus kon gaan liggen; niet echt slapend, maar toch met een minimum aan energie in het bed liggende lezen in een extreem high-brow boek; àlle litteraire critieken van edgar allan poe, 2000 bladzyden gestolde geschiedenis, exact midden 19e eeuws, op flinterdun bybelpapier...
zo'n mooie ochtend ook; de children die, een na een, uit hun nest komen; luv die wél al in de keuken met vanalles onleêg is (vroeger opstaan dan luv, is onmogelyk...)
de auto in - die trouwens zo ontieglyk smerig is, dat je d'r éigenlyk niet meer in wil; je kan evengoed ondersteboven in een vuilnisbak gaan zitten, echt waar... wat een routine was dat, het voorbye jaar: om halfacht smorgens "naar het werk", met altyd dat belachelyke radio-nieuws op, over de bisschoppenhoflaan naar schoten... reality... reality check... de gehele tyd panisch uitzien dat je niemand over zyn voeten rydt... op de terugweg trouwens voor de eerste keer in twee maand nog 'ns gaan tanken...
het weêrzien in de leraarskamer was totààl abstract... met zo'n maskertje voor, iedereen... ik neem wel aan dat zoiets went, maar vandaag dacht ik hardop: fok?? wat is dit voor een JOKE??? dit is toch gewoon candid camera? subiet komen ze ons toch, al uitlachend, vertellen dat dit een JOKE is?? dit is toch niet ECHT??
rond elf uur smiddags was ik weêr thuis, zo vlug... my afgezonderd in myn slaapkamer boven, namelyk omdat je daar, veel meer dan in de geïsoleerde machine-kamer beneên, profyt hebt van de zon, namelyk langs het enorme balkon. en die zon was echt fantastisch... die was echt van goud, echt een cadeautje van god...
myn droge vermoeidheid (uiteindelyk toch maar drie uurs geslapen of zo, vannacht), scheen zich in myn geest wonderwel tot een byna toverachtige concentratie te verplooien; aldus, zodoende, vier uurs aan een stuk door de resultaten kunnen zitten nalezen voor het cowboyboekje voor september... ben hier érg enthousiast over, gaat echt iets kei-leuks worden...
af en toe naar de living; lachende kinderen, nog meer zonneschyn... luv die een zoveelste keuken-bouwer binnenlaat... ook eventjes naar de post over-en-'t-weêr, om vier nief verkochte boekjes te gaan afleveren...
afterLink.
vandaag is de "deluxe"-editie van sign o the times aangekondigd; dwz previously unreleased etc. resultaat: mooi zeventien elpees, haha...
donderdag 28 mei 2020
alternatieve feiten
1. de "schyfwereld" is een door terry pratchett verzonnen planeet, die effectief de vorm heeft van een kleine planeet, die wordt gedragen door vier olifanten.
2. in colne, in engeland, is er een restaurant dat heet "four elephants". op de website "tripadvisor" staat bovenaan dit restaurant genoteerd "absolutely disgusted". byna alle klanten zeggen hetzelfde, namelyk dat het eten best meêvalt maar de bediening volstrekt abominabel is.
3. "colne" is een gemeente in lancashire, dé regio waar de industriële revolutie het allereerst plaatsgreep, door katoen-productie, al was gans het gebied voor 1770 juist één hopeloos moeras.
4. het in moerassen levende creatuur genaamd de "swamp thing", was oorspronkelyk een professor, genaamd , die in z'n eigen chemische preparaat komt te vallen, en daardoor transformeert. pas vele afleveringen later kwam de totààl overschatte scenarist alan moore dit gegeven te herschryven, waardoor de swamp thing toch niet een en dezelfde blykt als alec holland.
5. je kan van northampton naar baconsfield voor elf pond, op 75 minuten tyd. je reist dan van de geboorteplaats van alan moore naar de geboorteplaats van terry pratchett (dit laatste weetje is een beetje een zwaktebod...)
6. dit was: pratchett - four elephants; four elephants - colne; colne - moeras; moeras - moore; moore - pratchett.
 |
| moeras in florida |
state of being, 28 mei 2020
morgen heel erg vroeg op... eens nadenken - 5 voor 7 smorgens - onvoorstelbaar... hoe moet je zoiets doen? toch blyf ik er nog tamelyk rustig by, het zal zichzelf uitwyzen, desnoods na, wat myzelf betreft, een geheel nachtje niét te hebben geslapen...
al ben ik anders feitelyk moê genoeg...
aan m'n schryftafel heb ik vanmiddag een langer geleden reeds gespannen boog, netjes kunnen afronden, dus qua timing moet het toch ook kunnen lukken... de echte realiteit van daarbuiten, een kans te offreren...
er ryden terug veel auto's over de baan...
het zéér zachtjes suizende geluid van de stille nachten van de voorbye 77 dagen, heeft reeds plaats geruimd voor dat meer dreigende, meer gewelddadige suizen, een signaal van 's mensens algeheel weêr officieel verklaarde rusteloosheid. jacht en ambitie. het oneindige geharrewar, in levensgevaarlyke oceanen en oceanen van anekdotiek...
edgar allan poe versus longfellow 2
"Het Lied Van Hyawatha" gaat over een fatale liefde tussen een Ojibwe-krijger-indiaan en een indianenmeisje uit Dakota, een soort van "Romeo en Julieth", maar dan doortrokken van aloude mythes en fabels rond "Nanabozho", een verraderlijke maar vruchtbare indianengeest, geboren uit een menselyke moeder maar een geestelijke vader. Het verhaal navertellen, is onmogelijk, daarvoor is het te vluchtig, te dichterlijk en te exotisch. In dit gedicht, dat dapper helemaal voorgelezen, twee uurs en een half zou voortduren, doet zich maar één passage voor, één scène maar zelfs, die, bij kennismaking, ook de moderne lezer meteen begrijpt: Hyawatha die van zijn geliefde Minnehaha afscheid moet nemen, doordat ze ten onder gaat aan een té strenge winter.
Alleen al die naam van dat meisje, "Minnehaha", is onvergetelijk mooi, in Dakota willende zeggen: "waterval", of ook "snel water", maar volgens een niet uit te roeien Westerse interpretatie betekent de naam "lachend water". Haar dood werd wel eens op muziek gezet door Samuel Coleridge-Taylor, maar ook dit staat voor een ontzettende naamsverwarring; je denkt aan de vroeg 19e eeuwse vriend van Lord Byron, de dichter Samuel Taylor Coleridge, over wie op deze blog zo vaak wordt gesproken - maar: het gaat wel degelijk om zijn bijna-naamgenoot, Samuel Coleridge-Taylor, een eveneens Londons geboren, maar van Creoolse vader afstammende muziekcomponist.
Alleen al die naam van dat meisje, "Minnehaha", is onvergetelijk mooi, in Dakota willende zeggen: "waterval", of ook "snel water", maar volgens een niet uit te roeien Westerse interpretatie betekent de naam "lachend water". Haar dood werd wel eens op muziek gezet door Samuel Coleridge-Taylor, maar ook dit staat voor een ontzettende naamsverwarring; je denkt aan de vroeg 19e eeuwse vriend van Lord Byron, de dichter Samuel Taylor Coleridge, over wie op deze blog zo vaak wordt gesproken - maar: het gaat wel degelijk om zijn bijna-naamgenoot, Samuel Coleridge-Taylor, een eveneens Londons geboren, maar van Creoolse vader afstammende muziekcomponist.
