ook "raw power" en "fun house" zyn niet slecht, maar de debuutelpee van "the stooges" is toch echt nog een ander paar mouwen. ik ben niet meer zo'n fan van "harde muziek", maar in feite is dit geen "harde muziek", daar is de input te schaars voor en je kan er ook te helder naar luisteren, byna alsof je iets aan het lezen bent. gisteren dit nog eens, van begin tot eind, door de koptelephoon bestudeerd (alleen "we will fall" natuurlyk geskipt...)
die plaat is nu een halve eeuw oud (!), maar als ze gisteren was opgenomen, zou je nog stééds moeten zeggen: "jesus - wat is hiér aan de hand!!"
zuivere zingeving... geen één woord te veel, geen één overbodig effect... met totaal niks te vergelyken... triljoenen keren geïmiteerd, nooit zelfs maar benaderd...
1 opmerking:
Een paar jaar geleden een heel hilarische spoken word podcast van Henri Rollins gehoord : hoe hij zelf ondanks tonnen bloed zweet en tranen steeds weer door Iggy Pop werd naar huis gespeeld
Een reactie posten