private joy
1 Intro
2 instrumentale strofe-riff (4x4)
3 eerste strofe ("my little secret”) (4x4)
4 tweede strofe (“my littel angel”) (4x4)
— 5 derde strofe (“ain’t gonna tell”, valleydolls) (4x4)
5 brug naar refrein (2x4)
6 eerste refrein (4x4; harmony)
7 vierde strofe (4x4)
8 vijfde strofe
— 9 zesde strofe (“ain’t gonna tell”, valleydolls) (4x4)
10 brug naar refrein (2x4)
11 tweede refrein (4x4; harmony)
12 zevende strofe: mix strofe/dolls (“shoot me up”) (4x4)
13 brug naar refrein (2x4)
14 derde refrein (4x4)
15 voortzetting refrein + achtste strofe (4x4) (shoot me up 2)
16 “trechter” (4x4), quasi instrumental
17 negende strofe mix “dolls” (“strangled valentino”) (4x4)
18 “trechter” (4x4)
19 solo: 4x4: hiiiii
20 4x4: vliegtuig
21 4x4; wegvallen riff
22 4x4: wegvallen beat
Private Joy is het vierde nummer van Princes elpee “controversy”.
Het is de kwieke, gezwinde, zeer wakkere opener van de B-kant van deze plaat.
De elpee kwam in de winkels in oktober 1981.
Negen maanden later kwam de song nog eens apart onder de aandacht
Toen het opnieuw verscheen, maar dan als de B-kant van de single “Do Me Baby”
Die single verscheen alleen maar in de V.S. en in Peru.
Op 16 juli 1982.
De single “Do Me Baby” is zo prachtig, dat je niet kan geloven dat het totààl niet in de charts verscheen.
Misschien komt dat doordat "Do Me Baby” al mooi de viérde single was van de elpee,
Eerdere singles waren controversy, sexuality en Let’s Work.
Je ziet dat het in die vroege jaren allemaal nog tamelijk improvisoir aan toe ging,
Op “sexuality” staat een Prince van een photoshoot van zijn Vorige elpee, Dirty Mind,
En dat zou in latere jaren nooit meer gebeuren,
Elke elpee ging vergezeld van een eigen uniek Prince-imago, en daar werd later nooit meer in gemixt,
Je kan bij iedere look van Prince meteen wéten over welke elpee en welke periode het gaat.
Hier een merkwaardige advertentie voor de elpee Contrversy in het najaar van 1981.
Een blank meisje, want naar de blanke markt, blanke teenagers, dààr wilde Prince naartoe.
En die crucifix is typisch vintage Prince, de vroege Prince gebruikt religie toch alleen maar om te provoceren,
Geen wonder dat hij zich daar later, vooral bij de misgelopen geboorte van zijn kind,
Van weeromstuit zo schuldig over voelde dat hij, althans voor een korte tijd, getuige van Jehova werd.
Nog even terug naar die single, Do Me Baby,
Die is het voorbije jaar weer actueel geworden,
Doordat er een demo-versie van is verschenen.
Die werd opgenomen in april 1979, in de Alpha Studios in Californië.
Die versie zou zijn bedoeld voor de pseudo-debuutelpee getiteld “Prince”,
Maar werd er merkwaardig genoeg toch op de valreep weer afgehaald.
De definitieve versie werd een goeie twee jaar later opgenomen, in de zomer van 1981.
Als je de demo-versie vergelijkt met de finale versie, hoor je zeer duidelijk wat voor gigantische sprongen
Prince wist ook te brengen om muzikaal meer matuur te worden.
Het refrein van “Do Me” eindigt op “Till I just can take no more”.
In de vroege, eerste versie van deze song, gaat de melodie van die zanglijn steeds netjes en braaf naar beneden.
In de finale versie, gaat die melodie op het einde van de zanglijn met een snak telkens naar omhoog,
Wat inderdaad veel meer passioneel is, wat veel meer inleving tentoonspreidt…
Dus hier horen we drie keer hoe in die demo die zanglijn wordt neergelegd…
Zoals jullie weten heeft Andre Cymone, een medewerker van Prince in de allerprilste jaren
Altijd beweerd dat Hij degene was die Do Me Baby heeft gecomponeerd,
Hoewel toch wel Prince de téksten zou hebben geschreven,
En de producer die het kan weten, Pepe Willie, bevestigt dat verhaal.
In principe zijn die claims bullshit,
Want andre Cymone heeft zelf genoeg platencontracten gekregen om te bewijzen wat ie zelf waard is,
En nooit heeft die 1 nummer weten uit te brengen dat zelfs maar in de schaduw zou kunnen staan van deze Do Me Baby
Maar àls het zo is, en àls daar dus, met Pepe Willy, getuigen van zijn,
Waarom heeft Cymone Prince dan nooit een proces aan gedaan?
Want als je dat wint, dan verdien je wel gelijk een paar miljoen dollar, van de ene dag op de andere.
Het probleem is dat Do Me Baby, eender wie het gecomponeerd heeft, van zichzelf hard ruikt naar plagiaat.
Ik ben geen musicoloog maar naar het schijnt is het akkoordenschema van Do Me Baby
Een rip off van “Angel”, een single uit 1973 van Aretha Franklin,
En dat hoor je wel…
En veel méér nog, is Do Me Baby een rip off van het liedje “Frantic Moment”, een song uit 1977 van Eddie Hazel.
Eddie hazel was een gitarist bij twee bands van George Clinton, waar Prince en zijn vrienden als tieners heel erg fan van waren:
The Parliaments, en Funkadelic…
Je begrijpt dat als Andre Cymone Prince een proces had gewonnen waarin hij Prince van plagiaat zou hebben beschuldigd,
Dat hij dan zelf nog een veel érger proces voor plagiaat aan zijn been had gekregen.
Maar goed, nu dus terug naar Private Joy, de B-kant van die single.
= exact 7 minuten tekst
+ exact 2 minuten muziek
= 10 minuten.
We zullen eerst de tekst eens bekijken…
Gewoon een paar dingetjes aanduiden.
De titel “Private Joy” is allicht een woordspeling rond geijkte Engelse uitdrukking,
“Pride and joy”;
Als men zegt: “That old bicycle is his all pride and joy”; die ouwe fiets, daar is die werkelijk helemaal tuk op.
Een bekende single van Stevie Ray Vaughan uit 1985 héét Pride And Joy,
er zijn ook strips die heten,
et cetera.
En inderdaad als je Pride And Joy snel uitspreekt, Pride & Joy, dat klinkt als Private joy.
nochtans, oorspronkelijk had deze song een andere tekst en een andere titel, namelijk “Uncle George.”
Althans toch zeker volgens Mr. Christopher, een gerenommeerd specialist van the Vault van Prince.
**
Dat zou dan eerder geklonken hebben als “un-cle ego oe oerge”.
Alles in deze tekst ruikt naar jeugdigheid, een “toy” is een speelgoed, dat is op zich al onvolwassen,
zijn concurrenten worden door prince “all the other kids” genoemd,
en het obstinate automatisme om ieder gevoel van liefde te vertalen naar lust,
ook dat is, lullig gezegd, een kenmerk van de jeugdige jeugd.
Thematisch staat dit nummer wel in een mooie oppositie met de rest van de elpee controversy;
de elpee bezingt de roem, het succes, het altijd maar in het oog lopen van de belangstelling en de controverse;
die teksten waren dan selffulllfilling, want Prince op dit moemnt was zeer druk bezig ieder halfjaar beroemder en beroemder te worden.
Het komt geloofwaardig over dat Prince in die rollercoaster van roem en aangroeiend, oprecht hard kon genieten van een gehéime liefde, van een plezier dat nu eens niet werd gedeeld met de media,
met de roddelbladen, met radio en tv;
al wordt daarmee zijn actuele roem wel juist nog eens extra benadrukt.
De drang om met je geliefde in een privéplekje te vertoeven dat je met niemand deelt,
is ook een klassiek iets binnen de teenager rock&rolll;
gedenken we bijvoorbeeld “I got you babe”; of “they don’t know about us”;
dat is allemaal “wij als jonge geliefden - tegenover de rest van de wereld, die ons niet begrijpt.”
Dus dat verhaal is de klassieke teenager in love,
maar dan wel doordesemd door thema’s Prince in zijn volle punkperiode;
wat we bij de latere Prince niet meer zullen zien, de verwijzingen naar drugs
“let’s take a trip” en “shoot it up baby”, daar is voor de biografie van Prince niks authentieks aan,
die opemrelking dienen zuiver om te provoceren,
en ook wordt weer juist zoals een crucifix in een douchekabine, al het religieuze meteen naar omlaag getrokken, naar het basale.
In het begin zingt Prince “My little angel”
en die engel wordt meer dan een koosnaam, die wordt ietsje meer letterlijk genomen
door het toevoegsel “from heaven above”.
Een hardnekkige Prince-myhte wil dat Prince als vijf- of zesjarige aan epilepsie-aanvallen leed,
maar dat die op een dag naar zijn moeder was gewandeld, en dat ie toen tegen zijn moeder zei:
ik heb zojuist hier achter het huis een engel gezien. die heeft me gezegd dat alles goed komt,
ik vanaf nu die aanvallen niet meer hebben.”
en in ieder geval heeft prince later in zijn leven inderdaad nooit meer last gehad van epilepsie.
de engel als een vredebrengend wezen is steeds in prince zijn teksten blijven terugkeren,
gedenken we de vele verwijzingen naar engelen in het nummer 7,
gedenken we dat Prince zijn blauwe gitaar, zoals hij die bij de song “I wish you heaven” bespeelt tijdens de Love Sexy Tour, dat die gitaar door hem wordt genoemd de bleu angel,
en - gedenken we ook de zeer originele songkeuze “She Gave Her Angels”, heel mooi, in 1997, uitgebeeld in de Muppetshow...
in de tweede strofe van Private Joy wordt die little angel from heaven above
deze little secret, echter geassocieerd met Neon Light,
dat wil dus ofwel zeggen met hoerenkoten, zoals we die later zouden terugzien in het uit neonlichtreclame opgetrokken decor van sign o the times
ofwel neonlights zoals die begin jaren 80 in de mode waren de slaapkamers van amerikaanse teenagers - en dus ook in de slaapkamer van Prince op de binnenhoes van 1999.
Nog een andere koosnaam die Prince hier in diezelfde tweede voor zijn liefje overheeft:
Orgasmatron, een soort voorbode van de latere Endorphine-machine.
De Orgasmatron is een verwijzing naar een machine uit een SF-comedy-film van Woody Allan,
“Sleeper” uit 1973.
txt = 6min
Pp = 2min
= 8min
Dan zullen we nu de muziek eens bekijken.
De song Private Joy duurt 4:25 seconden
Dat is tamelijk lang naar de normen van de gemiddelde radiosingle van toen
De best verkochte single in de VS in dat jaar 1981, “Bette Davis Eyes” duurt 3:48,
Maar goed, 4:25 is ook nog niet abnormaal lang,
En naar normen van de elpee Controversy is het zelfs een kort nummer;
Controversy meer dan 7 minuten
Do Me baby bijna 8 minuten
-IN die 4 minuten en 25 seconden gebeurt er echter heel erg véél.
Bijna iedere seconde gebeurt er iets, en de song duurt dus wel 265 seconden.
Er gebeuren in deze song grosso modo bijna 265 merkwaardige dingen.
Zonder dat het opvalt.
In zijn wezen bestaat deze song uit drie keer een aanloop naar, drie keer dus, een refrein;
Daar zit echter een ongewone dringendheid achter,
want de eerste twee keer duurt die aanloop naar dat refrein, drie strofes en een brug,
Maar de derde keer wordt er maar de tijd genomen voor één strofe en een brug
Dus daarmee krijgen we het gevoel “het moet hier vooruit gaan, mijn leven is onderhevig aan een bijna ziekelijk dringendheid,
Urgency.
Met dat soort van ellipsen had prince al wel eerder gespeeld,
Bijvoorbeeld op de daaraanvoorafgaande elpee Dirty Mind, de controversiële song “sister”:
Een extreem korte song, 1 minuut 33.
Hier zie je hoe vlug het moet gaan: eerst twee strofen en dan het refrein, maar direct daarna maar één strofe en meteen naar het refrein.
Snelheid, urgency.
By the way, dit is wel niet prince zijn kortste song.
Het prachtige liedje I wonder U duurt wel 7 seconden langer dan Sister
Maar Tangerine is nog korter dan Sister,
En Had U is voor zover ik het begrijp de kortste Prince song ooit,
Met opzet want die song was bedoeld als een zo venijnig mogelijk afscheid van Warner bros;
Jullie hàdden mij, met jullie contracten, maar nu dus lekker niet meer!
Anyway, over dié razend snelle componist gaat het dus in Private Joy
De aanloop naar het derde refrein is al helemaal ingekort,
En wat komt er dan daarna? Na die refreinen,
Er komt meteen een viérde refrein, maar die klinkt samen mét een nieuwe strofe,
Dus strofe en refrein vallen daar plotsklaps zomaar samen.
En in alles wat nog volgt, en dat is één derde van de song dat nog moet komen,
Daar gebeurt er vanalles - maar dat refrein komt niet meer terug.
Je zou die laatste anderhalve minuut een soort “geprolongeerde exit” kunnen noemen.
En die geprolongeerde exits waren levenslang een specialiteit voor Prince.
In veel songs gebeurt:
Het corset van de songconstructie valt af,
En volledig kan er worden ingezet op een losse groove.
Dat zagen we ook al bij de allereerste substantiële single van prince
I Wonna Be Your Lover, augustus 1979;
Op 2:34 zet er een instrumental in, en die duurt nog mooi 3 minuten en 13 seconden voort.
Die geprolongeerde exits zijn een kunst apart,
En duiken overal op in het oeuvre van Prince,
The Holy River, Neon Telephone, de een kwartier voortdurende instrumental van de extended version van America;
Gelukkig ook op de geniale elpee art official age uit 2014;
De laatste minuut,
Daar gaan we lekker naar luisteren want ik schaam mij dat het vanavond zoveel over de vintage prince gaat,
Terwijl de allerbeste prince de prince is van de laatste drie jaren, zijn laatste vijf elpees zijn de beste die hij ooit maakte.
***
plus van de gelegenheid gebruik maken: er bestaat nog een zeer obscure versie van de song Pussy Control uit 1995,
niet een zoveelste remix maar een apart uniek ingespeelde versie,
met ene ongelooflijk mooie, langdurige outro, even van genieten…
***
Hoe begint de song private joy
Die begint als volgt
*
Nog eens naar luisteren
*
Dat is het geluid van de Linn Drum Machine,
Over die machine, ontworpen door een zekere George Curtis Lin,
Hebben we het in vorige lezingen al meer dan genoeg gehad,
Alleen toch even aanduiden,
Dat deze drummachine van een doorslaggevende invloed was
Op hét hele geluid
van de populaire muziek van integraal de jaren tachtig,
Én dat Prince de allereerste opnemende muzikant was, dié mét deze machine aan het werk ging.
Maar bovendien, en dat is nieuw, is deze song, Private Joy, opgenomen op 16 augustus 1981,
De allereerste song ooit was, waarop Prince deze drummachine gebruikt heeft.
Maw woorden: die zeer typische drumklank van integraal de jaren tachtig werd hierzo voor de allereerste keer ooit op vinyl gezet
In de song Private Joy.
Dus dat is niet niks.
Toch ook even opmerken dat Private Joy de laatste song was die prince opnam voor de elpee Controversy
Dus al die andere songs op die elpee bestonden toen al
En daarop is de Linn Drummachine niét gebruikt.
Dus Private Joy is de enige song op die elpee met deze drummachine.
Tegenover de rest van die elpee is Private Joy nog méér een pioniersverdienste,
Omdat het ook voor deze song was, dat Prince voor de allereerste keer zijn tenten opstelde in de beroemde Sunset Sound Studios in LA,
De elpee 1999 en grote delen van Purple Rain, Around The World In A Day, Parade en Sign O The Times zijn ook allemaal in deze Studio gemaakt.
Op YouTube, dat is toch een voordeel van het feit dat prince nu gestorven is
Dat al die mensen die altijd fel gezwegen hebben, nu eindelijk uit de biecht klappen,
kan je nu een hele reeks interviews vinden
Met ingenieurs die in deze studio met prince hebben gewerkt.
Onder meer een interview met Peggy McrGreary, die er bij was in de beginjaren van Prince in Sunset Sound.
En in de media is zij eenbeetje onterecht overschaduwd geworden door de engineer die het van haar over nam Suzan Roger
Die volgens mij een beetje te veel lakens naar zich toe trekt,
Hier een lollig fragment over Prince als een grote slechterik.
Het is altijd fijn en uitdagend om je een beeld te proberen te vormen van die iconische Prince
Om de mens achter die facade te proberen te begrijpen
En in dit fragmentje zie je hen effectief helemaal voor je…
Wat ik wel vind: als er iemand een stel opnames gewoon verloren heeft doen gaan
Dan BEGRIJP ik wel dat je op dat moment totaal maar dan ook totààl door het lint gaat.
Wij hebben dat allemaal wel eens meegemaakt met onze vroegere coimputers
Dat we dagenlang aan een tekst hadden gewerkt en dat die zomaar ineens foetsie was
Door een crashend computer
Inderdaad zelfs een heel vriendelijke mens pleegt dan moorden,
Dit ter verdediging van Prince
We luisteren nog maar eens naar die drums
*
Wat kunnen we daarvan zeggen?
Dit is érg kort, érg snel, érg ongeduldig,
Een nog kortere aanloop kàn je niet bedenken.
Wat je er nog meer over kan zeggen, is dat dit klassieke rock&roll is,
Niet hetzelfde maar toch in hetzelfde schuitje als pakweg I faught the Law van bobby fuller;
Vlug eventjes aftellen, en dan hopla meteen in de groove…
9 minuten tekst,3 minuten muziek = 12:00
$ Samen 29:30 minuten.
Dan beluisteren we nu samen de eerste strofe van de song, een instrumentale inzet.
Die gaat zoals jullie natuurlijk allemaal keigeod weten als volgt
*
omdat de single "private joy" het niet goed deed in de charts, terwijl de song op zich toch duidelijk hitpotentie heeft,
is Prince zijn Publishing Company, genaamd Controversy Music, met deze song vervolgens een beetje aan het shoppen geweest,
en zo kwam die song in 1984 terecht bij Michael Jacksons twee jaar oudere zus, Latoya Jackson.
Behalve in Japan is haar versie nooit ergens uitgebracht, naar hetschijnt omdat haar vader, tevens haar manager, problemen had met de kwaadaardige reputatie van prince
en de vuvulgaire tekst van dit liedje in het bijzonder.
Hier de intro in de versie van Latoya. Waarom?
Omdat we dan deze melodie nog eens met frisse oren horen,
maar ook omdat je door deze vergelijking nog maar eens inziet hoe ongemeen levendig, wakker en vitaal de versie van prince zelf is
vergeleken bij de slappe editie van Latoya, hoewel die editie zou je denken toch ook werd opgenomen door een bende professionals…
*
wat te zeggen over deze melodie, over deze riff?
grosso modo heeft de melodie van deze riff, gespeeld door Oberheim synthesisers, het karakter een spotlied,
“Eu eh eh eeeeeh, eu eg he ehheeee, eh eh eh eeeeh e ehhhhhe e hee..;”
die melodie heeft het karakter van iemand die zijn tong naar ons uitsteekt, iemand die zegt “sliep uit”,
iemand die zich verheven voelt boven de ander en die de ander daarom met veel plezier uitlacht.
het spotlied is een geknipt genre voor het muzikale genie,
vooral van het jeugdige genie, de artiesten die nog volop bezig is
de verre grenzen van zijn eigen talenten te onderzoeken en die daar zeer nog zeer aangenaam om verrast is.
het is ook de melodie van de narcist en van het alfa-mannetje.
in latere songs, zoals “MY NAME IS PRINCE” of “SHUT THIS DOWN” doet prince ook wel tomeloos aan zelfverheerlijking,
maar dan grootdeels in de lyrics ("in the beginning God made the sea but on the 7th day he made me”);
dat is echter eventuéél ironisch; in Private Joy zit dat narcisme nog meer in die pestigere melodielijn.
wat zingt prince hier?
bovenop de melodie van die synthesisers heb je Prince zijn vocalen,
die zich volledig te buitengaan aan de klinker OE.
Controversy is de eerste plaat van Prince waarop de OE klank geheel wordt geëmancipeerd.
Hier even definiêren wat de Oe-klank is.
*
nog voordat prince Private Joy opnam, was hij met die Oe-klank, op Controversy, reeds alle kanten aan het verkennen geweest in zijn legendarische ballad Do Me Baby.
het defintieve zingen.
zingen om uitdrukking te geven aan een erotische extase.
een reden te meer waarom Private Joy al dan niet toevallig toch een logische keuze was als zeer B-side van Do Me Baby
*
een zeer bijzondere oe-klank horen we op prince zijn Volgende elpee, 1999, exact in de overgang van de song 1999 naar de daaropvolgende song, little red corvet.
je moet wel even je oren spitsen, want die stem, die oe-zongende stem is weggemixt naar de achtergrond, achter het geluid een van een explosie.
volgens de overigens zeer klunzinge manier waarop de door Prince gesteunde Streaming dienst Tidal de plaat in songs heeft gesneden,
maakt deze OE-klank geen deel uit van het einde van 1999 maar wel van het begin van Little red Corvet.
nochtans komt die Oe-klank niet voor op de single-versie van little red corvet.
*
hoor hoe passioneel dit is en hoe spontaan...
die oe-klank was daar inderdaad erg nodig,
om een overgang te creëren van het zeer openbare, hard doorfuivende openingslied naar
het veel meer intieme, emotionele Little red Corvette dat daarop volgt.
Deze mooie, jonge kreun, als van een overgeëlektriseerd kuikentje pas pas uit zijn schelp komt, verschuift onze aandacht van een mensenmassa naar een kklein, kwetsbaar individu op de achterbank van een kleine, geheime sportwagen dien het donker aan de rand van de weg…
En wat mooi is, is dat die oe-klank in het begin, ook een voorbode is van het magistrale duet van Oe-klanken helemaal op het einde van dit zelfde prachtige zanglied.
het is een duet van Prince met zichzelf, vandaar deze photo van prince voor de spiegel.
*
net als in “Do Me baby” schijnt het finale krijsen en krassen dé enige mogelijke resolutie na een waarachtig Bubbelbad van oe-klanken.
dezelfde zeer vrolijke OE als die in de intro van private joy ook, beste mensen, in de befaamde maxi single I would die for you;
zo blijft die Oe Klank nu plaat na plaat terugkomen, hierzo meer ongerijmd, meer bijna oeverloos dan eerder, omldàt het om een maxisingle gaat, waar de artiest minder begrensd wordt...
***
—
voor de fans misschien even aanrkuisen, dat is vrolijk makend nieuws, die officiële maxisingle van i Would die 4 uUuit 1984 duurt een goeie 6 minuten, maar een paar jaar geleden is er ineens een andere versie van die maxi single opgedoken, die meer dan 10 mlinuten voortduurt, niet een of andere quasi anonieme remix maar wel een content-volle versie met unieke instrumentatie en zelfs met andere aparte zanglijnen, nu gratis op youtube…
—
bijna alle popmuziekartiesten zijn gedurende één periode, meestal hun eerste periode, ongelooflijk creatief en briljant, maar vervolgens worden ze dan slapper en slapper. een totaal unieke uitzondering daarop, IS prince. dat is iets dat ik nog maar sinds kort ben beginnen te beseffen; de Bbeste periode van prince, dat zijn zijn twee of drie laatste jaren, deze vier elpees, de laatste vier van prince zijn oeuvre, dit zijn, bij nader inzien, zijn meest meest fantastische muziekwerken van allemaal. van een ongekende maturiteit, van een VOLSTREKT integere inspiratie, een bron van onuitputtelijke luistervreugde.
en luister hier, hoe prince tot aan het einde van zijn leven toe telkens altijd opnieuw, nieuwe vormen is blijven vinden om die oe-klank verder te verkennen.
hier de oe-klank in het liedje ‘“time”, dat we daarstraks al even hoorden.
We vernemen hier een oe-klank die wordT gezongen met een milde zélfspot, een gespeeld zelfmedelijden, met déze oeklank schijnt prince te willen zeggen:
kijk eens hoe droevig ik ben, hallo allemaal krijg eens medelijden met mij -
MAAR, en dat is njieuw, en dat is volwassen, hier lacht prince zijn eigen zelfmedelijden een beetje uit.
dat zou je bij d evroegere prince niet zou snel hebben kunnen meemaken.
***
twee platen verderop ook weer die vorm van milde zelfspot, een vorm van “kijk mij eens een beetje ‘belàchelijk doen”, MIDDELS een spel met de oe-klanken, in het liedje screwdriver;
het LIJKT eigenlijk, omdat het zo rockband-gedreven klinkt, een song uit plectrumelectrum, maar toch niet;
dit liedje Screwdriver het werd al veel eerder geschreven, zelfs voordat Hannah Ford en Donna grantis in princes leven waren gekomen.
de drums in deze single werden wonderwel nog ingespeeld door de intusenoverleden John Blackwell, en als je dat wéét dan denk je wel inderdaad dit is meer Funky dan,
zoals bij third eye girl, rock&roll sloppy…
***
dus van ietsje làter pas is, volledig third eye girl, de song “FunkNroll”, waarin opnieuw met dat potsierlijke oe-wie, oe-wie wordt geêxperimenteerd…
***
Talk: 9:30
mp3: 3 min
samen 12:30
Samen 42:00
—— ik zit op 42 minuten; één derde…
hier horen we dan eindelijk de eerste gezongen strofe.
*
redelijk schaars geproduced, weinig instrumenten, zodat hét instrument dat hier de toon aangeeft, de oberheim synthesiser
goed vet veel ruimte krijgt om te kunnen weerklinken.
dat orgel is op en top een handelsmerk van prince vroege tachtig
voor een groot deel is het die synthesiser waarmee prince het tot een meteen herkenbare household name wist te schoppen.
— stevie nix, die net solo ging, weg van haar band fleetwood mac, hoorde een beetje later in de tamelijk gelijkaardige, brede synthesisergeluid op Little Red Corvette,
net als prince zat zij bij warner bros, dus kon zij de connectie maken,
en zij stond erop, dat prince een dergelijk orgel zou komen spelen in het echtscheidingsliedje waar ze op dat moment aan bezig was,
de single “Stand Back”,
in haar mémoires zei Stevie Nix: “plotseling kwam Prince naar binnen in mijn studio, onaangekondigd, onverwacht,
hij luisterde naar mijn muziekschetsen, en een goed uur lang was hij bezig aan die melodie te knutselen met zijn synthizer,
en dan was hij weer weg, zonder iéts te hebben gezegd.
het was, zei Stevie Nix letterlijk, alsof er in mijn kamer een engel was langsgeweest, a creature from another planet;
“Stand Back” inderdaad lijkt wel een vertraagde versie van Private Joy…
de melodie is anders maar er zijn veel overeenkomsten, horen jullie wel…
het lijkt wel private joy maar dan op valium, niet pre-coitaal, zoals PJ, maar postcoitaal, zoals het voor echtscheidingsliedjes betaamt.
*
Hoewel de drums daar meer stampen, meer plomp, met op iedere eerste tel veel nadruk,
waardoor ook dié song veel logger klinkt dan het zo kwieke private joy,
is er qua soberheid en qua oberheim-op-de-voorgrond ook correlatie met de riff op Princes doorbraak singel,
1999.
*
opmerkelijk: doctor fink, die live althans de orgels bespeelt op deze single,
heeft onlangs in een interview gezegd dat deze riff eigenlijk een welbewuste rip-off is van
de single Monday Monday van the Mamas en The papas, uit 1966, zolang geleden alweer…
en dat klopt, het IS geplagieerd - maar tegelijk ook wel helemaal gereïnterpreteerd...
*
inhoudelijk gaat die song over hoe moelijk het is om de maandag, de moeilijkste dag van de week, te zien te overleven
zoals prince dat wat later ook nog zou bezingen in Manic Monday…
-
tussen de twee zangstrofes van private joy in, weerklinkt er als glijmiddel een basdrum
**
het is geweldig dat die basdrum een ànder tunetje speelt, dan die basdrum van helemaal in het begin, in die intro.
Datzelfde introlijntje zou hier, qua timing, net zo goed hebben gekund, maar toch is er meer creatief voor extra variatie gekozen.
als we goed luisteren
dan merken we dat hier pas, bovendien, die drum samenvalt met wat de basgitaar doet
waardoor die percussie extra melodieus wordt, je hoort niet waar de bas begint en waar de drum eindigt.
het klinkt daardoor ook lekker warmer, meer organisch dan die ktoch oude harde snelle drum van helemaal in het begin.
**
vervolgens, mensen, komen we bij de derde gezongen strofe.
Hier worden de diverse geluiden van de synthesizer plotseling weggetrokken
waardoor het geluid van een soort mechanische handklappen meer naar voren komen,
die handklappen zitten er eerder ook wel in, maar te onopvallend, op de achtergrond.
hier krijgen ze voldoende alleen om een geheel nieuwe, eigen atmosfeer te scheppen,
en welke sfeer is dat,
zijnde de atmosfeer van, in wezen, jaren 50 girlsgroupen,
van een romantiek zoals die wordt geëvoceerd in een film die Prince erg apprecieerde, de Valley of The Dolls,
—
het is op die romantiek dat prince zijn meidengroep Vanity Six baseerde,
waar dergelijke handclaps geregeld langskomen,
zoals bijvoorbeeld in de single He’s so Dull.
**
grotendeels is deze track wel, in opdracht van Prince, geschreven door Dez Dickerson.
opgenomen in maart 1982, een half jaartje nà private joy.
Maar je hoort dus de gelijkenis (hernemen…)
***
Vervolgens, beste mensen, als jullie nog meewillen, de brug naar het refrein…
de melodie van het orgel neemt ietsje grotere sprongen…
een dergelijke vondst, een manier om even op adem te komen, om ruimte te scheppen, door plotseling wat grotere intervallen, met een tragere aanslag,hoorden we één elpee eerder ook al op de song “do it all night,”
maar daar dan ietsje minder virtuoos, minder speels, als nog gevangen in een korset.
**
dus even wat duidelijker, ik hoor een overeenkomst tussen dit
***
en wat later dit
***
maar als ik gek ben en geesten zie, mogen jullie mij dat wel zeggen...
meer symfonisch komt deze zelfde riedel in 84 pas tot zijn volledige wasdom en volledige gedragenheid, in de introductie én in de de aanloop naar de uitleiding van Take Me With U
**
inderdaad, allemaal verschillende melodiën maar steeds in kwartetten, do ti to ti, do ti to ti, dat heeft iets toverachtigs,
iets bezwerends,
en vooral iets afremmends tegenover de snelle “pace” die daar in alledrie die songs aan voorafgaat,
én die breaks zijn inderdaad, in Private Joy vooral, een indeale opstap naar, het refrein…
Refrein:
Prince in harmony.
maar pas op, voordat we die cadeau krijgen
volgt daar nu toch wél dat minuscule drum-opstapje v)n helemaal in het begin.
waardoor àlles dat aan deze moment voorafging tot één geheel wordt herleid,
hiér nu, zo begrijpen, komt er een verlossing.
dat loopje is daar echt erg goed.
prince was een fenomenale drummer.
dat geldt ook voor wanneer hij geen echte drums bespeelt - maar een drummachine zoals hier.
pas onlangs, door de nog niet zolang geleden verschenen naslagwerken van Duane Thudal, Prince In the Studio,
is zwart op wit aangewezen hoe prince met zo’n mechanische werkte;
een deel van de beat speelt inderdaad echt automatisch,
maar een ander deel, bepaalde fill-ins, werden, OP de machine, toch door Prince met de hand ingespeeld.
waardoor je die perfecte combinatie krijgt van mechanisch én organisch.
de meeste new wave uit de jaren 80, bvb duran duran, daar klinken de beats alleen maar mechanisch, niét organisch,
zodat je je daar als prince fan alleen maar verveeld van kan zien worden.
neen, dames en heren altijd prachtig ook die wel tamelijk zeldzame momenten wanneer je prince Live achter de drums ziet…
op youtube zweven er zo een achttal momenten.
***
zo mooi als ie dat soms tussendoor even doet…
— bijna net zo mooi als prince die zijn gitaar stemt - TERWIJL hij doorgaat met spelen.
niet de hele show lamleggen om iets te organiseren, gewoon doorgaan,
dat is nu eventjes helemaal off topic.
twee fragmentjes uit
het langste concert dat prince ooit gegeven heeft, was in de parijse club Le New Morning
begin juli 2010,
een concert dat in het totaal 225 minuten duurde, bijna vier uur lang -dus officieel het meest langdurige concert van prince ooit,
voor een zaaltje van 400 mensen hooguit…
***
een paar minuutjes later nog eens...
Het refrein…
wat een prachtige spel van harmony samenzang.
is op dit moment niet nieuw voor prince,
De allereerste song genaamd FOR YOU op zijn allereerste elpee, eveneens genaamd For You,
is ook niks anders dan een a capella samenzang van vier of vijf keer Prince zijn éigen stem;
wel naar het schijnt zelfs wel 20 keer zijn eigen stem, volledig overdone,
maar toch is dit hier, op PJ, nog steeds het grote pionierswerk in die obsessieve bezigheid van Prince in de studio,
het samenspel van vier vijf zes keer zijn eigen stem in telkens een eigen variatie op één melodie.
een ding waardoor het extra fijn is om naar prince te luisteren met de koptelefoon,
om alle details in dat stemmenwerk te kunnen detecteren.
een grote maar ook belangrijke Princefan, de Scandinaviër Per Nilsen,
die lange tijd ongeveer de énige Prince Scholar is geweest,
verklaarde wel eens dat hij op den duur toch, feitelijk nà de jaren 80, zijn belangstelling voor Prince enigszins verloren zag gaan,
hij vond Prince geleidelijk aan minder oorspronkelijk worden, zijn songs, zei Per Nilsen, werden meer, “crafted”,
dwz meer dwangmatig in elkaar geknutseld in plaats van zogezegd goddelijk geïnspireerd - wél
maakte deze Per Nilsen een uitzondering voor specifiek de outro van de single Gold uit 1995 -
althans om het juist te hebben niet de single maar de elpee-versie daarvan...
subiet gaan we naar de tweede reeks strofes van deze song,
dat doen we na de pauze,
eerst nog even genieten van alweer iets helemaal anders,
het doet altijd deugd om princemuziek te kunnen horen die je nooit of zelf eerder gehoord hebt,
en wellicht is dit iets dat 30 % vd hier aanwezigen toevallig nog nooit gehoord heeft,
een song genaamd DAMN, met een live feel, maar toch opgenomen in de Sunset Studio’s, december 1985.
***
dat is een oefening, en wààr is die nadien tot volle ontplooiing gekomen? deze melodie
in 1986 tijdens de Parade Tour, tijdens de overgang van Christopher Tracy’s Parade naar New Position
babbel: 13- minuten
sound: 6,5 minuten
= 19
= 61
Geen opmerkingen:
Een reactie posten