state of being, 16 november 2020

zondag halfzeven savonds... in de driezit in de living... zachte eighties mainstream popmuziek op de achtergrond... rocco james conan aan de salontafel, sinterklaastekeningen aan het maken... mollie komt net uit bad en staat in haar onderbroek voor de spiegel ballet te dansen - heel erg goed trouwens, ze heeft echt talent en haar benen en haar figuur zyn adembenemend... in de keuken (de gloednieve keuken!!) is luv aan het koken... ik weet niet eens wat... maar alleszins zit er spoed achter, omdat we nog willen binge-watchen... "het restaurant"... de schoonzus van nina neemt de concurrentie van nina's nachtclub zo ernstig, dat ze er een bom heeft laten worden geplaatst, maar dat plan werd verydeld en de kans is nu groot dat ze gesnapt gaat worden. kalle is weêr vrygezel dus nina denkt die terug voor zich te kunnen winnen, al heeft ze daarby al botgevangen, en dan uitgebreid staan wenen in het gangetje. angelo wil een eigen pizzeria beginnen maar dit is stockholm 1962 dus er is geen enkele bankier die weet wat een pizzeria juist is, laat staan dat ze er geld voor willen geven.

    daarjuist met michael vandebril gebeld, ter voorbereiding van de podcast "antwerpen in de jaren negentig", aflevering 8; die aflevering gaat aanstaande woensdag worden opgenomen. dit wordt weêr iets boeiends, die michael is echt iemand van achter de coulissen, achter de radaren, en die heeft ook altyd zyn oren goed gespitst...

    voor de children én voor luv begint vanaf morgen weêr de gangbare tredmolen; zelf blyf ik enigszins buiten schot, deze week moet ik alleen lesgeven en vergaderen op donderdag. ik heb er wel vrywillig een paar uur extra toezicht bygenomen, je mag in tyden van hongersnood niet lui en laf aan de kant blyven staan...
    wat het project van myn boekjes betreft, de "corona bibliotheek", "iedere maand één boekje", blyft myn gekontdraai voortduren. er zyn diverse richtingen die ik uitkan - maar het vergt tyd en energie, en daarom blyf ik alsmaar weifelen betreffende de nieve richting... dat begint echt te verlammen - en toch is het normaal, in constructieve termen heet zoiets "bedachtzaamheid"...