met frank zorro afgesproken aan het q8-tankstation, om halfvyf in de namiddag. de pakjesdienst had daar een doos afgeleverd, met daarin de derde herdruk van "de moord op servais verherstraeten" (dat gaat telkens om een druk van maar 100 exemplaren - dus niet dat ik nu al een bootticket naar las vegas heb klaarliggen...) frank zorro doet de onderhandelingen met de drukker, iemand die woont en werkt in polen, dus ik kan die doos niet zelf afhalen; frank zorro moet meê, om in dat tankstation zyn pasje te laten zien.
het was prachtig weêr, droog fris, en met ook één centiliter minder uitlaatgassen dan gewoonlyk (het tankstation is aan de schynpoort; objectief aangetoond qua lucht een van de ergste plekken van heel europa, nog erger dan op een kwaaie dag athene.)
het wachten op frank, duurde precies elf minuten. wat ik niet wist, was dat hy tegelykertyd ook op my stond te wachten, maar dan achter een muurtje waar ik hem niet kon zien...
in myn earplugs, langs spotify, die ene jaren tachtig hit van sigue sigue sputnic: "shoot it up." als kind eêrtyds vond ik dit wel al, eventueel, een tof nummer, maar vanmiddag hier zo staande, komt dit binnen als iets ronduit geniaals. eigenlyk is dit dé postmoderne versie van "come on everybody". vooral yzersterk door deze vier dingen: 1. enorm sober en toch is er nét aldoor iéts aan het gebeuren; 2. ironisch, not for real, parodie, tongue in cheeck - en toch is die zanger zyn performance verdomd passioneel, net zoals ook dat venynige staartje. 3. en 4. weet ik niet meer. de tekst natuurlyk, en de productie rond de beat, een soort "let's pretend we're married"-light...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten