HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
aflevering tien 2
Graag wou ik dat we weer vrijuit als vrienden konden praten, maar nu de voor mij danig belanghebbende Sneeuwwit, zoals door hem wel zeer grof uitgedrukt, de kont van zijn paard mocht kussen, kon ik Roosjes naam niet in zijn bijzijn een tweede keer over de lippen krijgen. Mijn nieuwsgierigheid naar zijn gedichten was trouwens geveinsd. Van zijn toekomst wilde ik geen deel uitmaken, en over het verleden praten, leek me uitgesloten.
Tijdens de maaltijd sprong die vinnige Pitou onverwachts weer op mijn schoot. Daarmee hadden we ineens een gemeenschappelijk onderwerp. Op vertrouwelijke toon zei ik dat Hortensia haar poesjes miste en, nu zij zonder haar auto zat, me gevraagd had ze weer naar huis te brengen. ‘Zij heeft het er moeilijk mee dat je ertussenuit geknepen bent!’
‘Ik wil geen papkind zijn. Een moeder mag haar zoon niet beletten zijn eigen weg te gaan; zo denk ik erover.’
‘Jij bent er wel vandoor met haar auto. Ook heb je haar bankrekening tienduizend euro lichter gemaakt. Het zou haar hart breken als later blijkt dat haar zoon een dief is.’
‘Zij krijgt de auto en alles tot de laatste cent van me terug,’ reageerde Kamiel korzelig.
‘Zo heb ik haar ook gerustgesteld. Lenen is niet stelen. Aan mij moet je trouwens ook honderdtwintig euro, - weet je nog?’
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten