HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
27-2
Na Jeannettes verdwijning stond ik daar: buiten adem en ferm bezweet, maar eveneens zorgeloos en met een leeg hoofd.
Van Lucretia mocht het feestje nog wat doorgaan. ‘Kom, geniet!’ zei ze, nadat zij me een kop thee had ingeschonken. Wat later in haar slaapkamer, herhaalde zij dit precies hetzelfde. Dat was op het ogenblik dat zij haar pantalon los ritste, waarna ik zicht kreeg op haar blote derrière. Hé, dat was zeker geen tegenvaller! En wat toen volgde, was eens wat anders dan zich op zondag machteloos in het haar krabben om de schier onoplosbare problematiek rond allerlei hydraulische toestanden. Achteraf heette het enige minpunt dat ik met mijn plannen om onroerend goed roerend te maken, nul vooruitgang had geboekt. Dat er behalve ik niemand op het resultaat zat te wachten, betekende alvast een troost. Een mens kan niet tegelijk zijn natje en droogje hebben.
28-1
Verstopt had ik me achter de afrollende koekjesband tussen de huizen. Op zachte voet volgde ik de twee hartsvriendinnen. Onderweg naar huis wisselden zij hun laatste nieuwtjes uit. Sneeuwwit aan de linkerkant, de scriptgirl rechts van het trottoir. Hoewel de twee gearmd liepen en, wat hun make-up betreft, beiden van overdreven slagroom hielden, bleef ik me scherp bewust van de grootte van hun verschillen en van hun enorme afstand, als tussen twee planeten.
Om het eventjes op mensenmaat te houden: hoewel ik al maanden achter Sneeuwwit aanliep, zou ik achter haar meer dan ooit een reuzenvraagteken plaatsen. Daarnaast was mijn ervaring met de scriptgirl ultrakort en vrijblijvend, gevolgd als het werd door een luide uitroep met bijhorend teken.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten