state of being, 27 juni 2021

nog tot erg laat snachts blyven voortlezen gisteren; navenant vanmorgen veel te vroeg wakkergeworden en niet meer terug in slaap kunnen vallen. as usual. my dan maar naar beneden begeven, myn dromen genoteerd, zoals die my op dat moment nog helder voor de geest stonden.

    myn correspondentie opgevolgd, byzonderlyk aangaande de twee volgende te verschynen boekjes; het toneelboekje binnenkort, en in aûgustus het stripverhaal "monsterbusters" i.s.m. bert lezy. naar sabam gemaild om te vragen wat myn i.p.-nummer nu juist weêral is.

    voortgelezen in de apenplaneet-omnibus. dan zoetjes-aan beginnen te bloggen.

    rond het middag-uur vertrok myn wederhelft mét kroost naar puurs, repeteren voor "daens". zelf eenzaam achtergebleven, in de zonnige achtertuin in de ligzetel meer aandachtig in een zeer high-brow artikel gelezen aangaande "edgar alan poe tégen de litteraire school van new england."

    poe werd geboren te boston, de hoofdstad van massachusetts, tevens de hoofdstad van new england. new england, dat wil zeggen: alle meest noord-oostelyke staten van de v.s., dus alles meteen benoorden new york, en zo genoemd in 1616 door pionier john smith. puriteins toen. midden 19e eeuw was het new england dat in america de litterair-elitaire plak zwaaide, maar poe verhuisde zeer jong naar richmond, virginia; dat is het zuiden; het hoge zuiden, maar het zuiden; en daarmeê was poe dan ook véél meer een zuidelyk personage; conservatief, ideëel, semi-ruraal, en voorstander van slaverny ook (bah...) door de new englandse litteraire elite werd edgar allan poe min of meer uitgestoten, al had ie daar, met zyn uiterst agressieve critieken, ook wel ongeveer om gevraagd (slachtoffer en beul...) (maar dat is een ingewikkelde kwestie, het klokkenluiderssyndroom... hy was wel grof en beledigend maar vandaag, 200 jaar later, zien we toch duidelyk dat ie gelyk had...)

    vervolgens een goed uur bezig geweest met de kikkervisjes. hun water gefilterd en muziek voor ze gemaakt - kikkervisjes luisteren graâg naar liedjes van abba. vier van de nog eens zeer goed nagetelde zeventien exemplaren hebben sinds vandaag ineens zéér minuscule pootjes onderaan hun kopje. interessant onder de microscoop...

    je zégt dat je daarmeê, met die diertjes, bezig bent voor de kinderen, maar je bent er zelf véél harder door gefascineerd dan hun. als tegenkracht heeft luv juist op dit moment, maar dan op haar school, een bende land-eend-kuikens die net uit hun eieren zyn gekomen; die eenden hebben véél meer succes - zelfs in die sarcastische mate, dat mollie daarstraks in alle ernst opperde: "kunnen we die kikkervisjes niet voeren aan die eendjes?"

    op hun terugweg stonden ze in panne op de boomsesteenweg.

    op het einde van de dag heeft rocco james conan ook nog met zyn duim tussen de voorpoort van luv haar school gezeten, mogelyk gebroken... hy had zeker écht pyn want in de late avond kon hy niet gamen (brawl stars.)

we zitten dus in stadium 4 en 5...