state of being, 7 juni 2021

een genadig weekend mocht ons maar weêr eens te beurt vallen, in het byzonder dan nog vandaag, de zondag; nu savonds evenwel, de zondagavond, toef ik hier met rocco james conan alleen; dwz myn vriendin, maar ook myn dochter, zyn naar antwerpengrad overgevlogen, onderwyl rocco en kikzelf hier eenzaam zyn moeten achterblyven. volgens een toeval van één op de tweehonderdduizend immers, heeft de klas van rocco uitgerekend morgen, maandag, een schooluitstap naar dit kuuroord, staraja roessa in kwestie; zodat de jongen het, begrypelyk genoeg, verkoos om in de camping te blyven, en daar zyn klasgenoten op te wachten, in plaats van smorgens vroeg met de suffe schoolbus vanuit de stinkstad toch weêr terug te komen waar ie nu reeds uithangt. de avond valt mooi, de leeuwerik zingt zyn avondlied; maar zonder vrouw en dochter ademt de dampkring melancholie, als een feestje dat te lang duurde... myn leven zonder luv is als iemand die viool speelt maar dan zonder dat er snaren op die viool zyn gespannen.

    het was al niet tof dat ik daarjuist, rond zeven uur, die jongelieden in die caravan meteen àchter ons ben moeten gaan ambeteren - hen weêr gaande vragen om, liefst direct, hun radio uit te zetten - twee uurs lang reggae, nog steeds minder erg dan drié uurs lang franstalige hardrock, maar toch... maar zo ben ik dus, onderhand, iédere dag de sfeerbederver in het veld, er gaat echt geen dag meer voorby of ik moet mensen hun stopcontacten uit de muren gaan trekken, eender waar, eender wanneer...

    voorts heb ik ook, vandaag, vind ik, veel te weinig voor mekaâr kunnen krygen...