al lezend kreeg ik wél klaar en duidelyk de indruk dat dit toevallig het beste canardo-verhaal is dat ik ooit tegenkwam. sommige albums modderen een beetje aan, wat stuurloos, de tekenaar zelf al byna net zo onthecht als zyn drankzuchtige personage. in andere albums is de emotionele inzet dan weêr juist té hoog, en dus melodramatisch - zy het, binnenin dit droomachtige universum, melodramatisch in de betere zin van het woord. maar hierzo, in "honingval", zyn het verhaal en de setting echt ongewoon strak, erg geloofwaardig, echt boeiend en ontroerend.
en ziehier: ik maakte myzelf niks wys; pas helemaal op het einde wordt aangegeven, dat er voor dit boek hulp is ingeroepen van een extern scenarist... wat op zich niks garandeert maar nu dus toch.
maar het tekenwerk is ook opmerkelyk meer gedetailleerd dan gewoonlyk, met meer reliëf en met nog meer gevoel voor atmospheer dan meestal.
ik lees tamelyk veel strips, panisch op zoek naar een kick, maar die kick blyft doorgaans uit. by deze vond ik éindelyk nog eens genade - al heeft dit ook steeds belachelyk veel te maken met de omstandigheden, met de tyd en de plaats waarin zo'n boek toevallig op je schoot belandt...
debbie harry zei wel eens, in een interview: "als je vyf jaar lang op een onbewoond eiland rondloopt, en ineens hoor je zelfs het onnozelste reclamemuziekje, voor een of ander popcorn-merk - dan zal je er tranen van in je ogen krygen. het zal dan in jouw oren klinken als manna dat uit de hemel valt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten