state of being, 24 october 2021

de laatste tyd is myn dochter mollie, door, op school, een les die ze kreeg over het klimaat, naar haar gebruikelyke gevoel voor overdryving geobsedeerd door lichten die niet mogen branden in huis en verwarmingen die niet mogen worden aangedraaid. soms zit ik te lezen en komt ze voor myn neus het licht uitdoen. "hey zeg," zeg ik. "ik zit hier wel te lezen!" "papa - begryp jy wel hoeveel energie wy verbruiken!" zo kwam ik nu gisterenavond terug thuis van een avondje uit (dat concert van tin fingers in de roma); myn vader, de babysit, zat onder een deken en met een gebreide muts op aan tafel, de rest sliep. "hunk? het is hier zo koud?? wat zit jy daar onder een deken?" "dat komt door mollie," aldus myn pa. "van mollie mocht ik de chauffage niet aan zetten."

voor de rest alles goed in orde. my goed geamuseerd met die mémoires van walter lure, slagguitarist van johnny thunders. er zyn toch maar weinig rockmuzikanten met zo'n enorm verregaande graad van no-nonsense... het junky-schap van "the heartbreakers" was ook heel anders... de drugs waren een gedane zaak; niet "ermeê willen stoppen", niet "er spyt van hebben"; gewoon "dit is wat wy doen." je guitaar verkocht - om aan dope te geraken? en daarom dat concert niet kunnen meêspelen? de anderen waren daar niet kwaad om, het was een logisch iets. johnny thunders zelf die telkens vier, vyf uurs te laat opdaagde; dat begrepen ze wel, niemand was daar kwaad om; zo werkte het.

    ze zaten byna aldoor in london, terwyl er in new york, waar ze vandaan kwamen, toen zoveel méér avontuur was... hoe die walter lure schryft over het dodelyk vervelende engeland van de late jaren zeventig, echt toplectuur...