@the movies

atonement ("boetedoening")

sinds kort op netflix

de eerste paar minuten zyn ondraaglyk. een meisje loopt gezwind door mooie, ryke corridors, terwyl aandringende vioolmuziek jou het gevoelen van gezwindheid opdringt. het meisje stapt ergens naar binnen, er volgt een korte conversatie - waartydens die muziek prompt pianissimo gaat... dan draait zy zich weêr om, klaar om verder te lopen door het grote huis - terwyl de opgefokt vrolyke strykers weêr worden opengedraaid. d.w.z.: het amelie poulin-syndroom... precies dé reden waarom ik de kotsmisselyke film "enola holmes" krysend van weêrzin moest afzetten, na vyf minuten.

    maar - de filmmakers van "atonement" herpakken zich. het eerste halfuur is meer dan pruimbaar, absoluut. de intrige pakt verf. de sfeer sypelt door. het is alles een beetje tjechov-achtig. de kersentuin. jammer dat in onze tyd het internet niet kan worden afgezet, dat we vandaag niet meer die afzondering kennen, die intensiteit van zo'n tiental mensen die, tydens zo'n warme zomer op zo'n landgoed, zuiver op elkaâr zyn aangewezen.

    de filmmakers zullen echter, nu eenmaal, gedacht hebben dat ze het boek van mc-ewan moésten volgen. na het obligate "vyf jaar later" (bareuh...) krygen we een paar oorlogstaferelen voorgeschoteld, waar écht niéts nieuws aan is, maar waartydens het onderhuidse gevoelen van pathos uit het eerste deel, ongegeneerd naar buiten mag komen geëtterd. de beroemde "steady cam"-scène van één kwartier, waartydens die camera dus minutenlang, zonder onderbrekend montagewerk, een verloren gelopen bataljon op het strand van de barre noordzee volgt, is juist nog het allerergste ding van de prent. op de achtergrond hoor je, in de verte zodus, een stem uitroepen: "i'm coming home!!... i'm coming home!!..." dit, voor kykers die het nog niét hadden begrepen...

    filmmakers moeten altyd, vind ik, het verhaal volgen. gevoelens mogen geen onderwerp op zich worden. een film is geen etalage.

    anyway, toch wel niet gebuisd. wel een 6 op 10. de altyd tot in het spookachtige toe intrigerende cumberbatch komt er maar een paar minuten in langs maar ligt meê aan de grond van de deliberatie.