drie uur snachts... toch weêr hard gewerkt aan die nero-roman... het is echter fout om dit echt "werken" te noemen, het betreft een vorm van entertainment; van zelf, halfpassief, gade te slaan wat er gebéurt met die teksten.;; alleen het begin was echt hard, toen ik al die lappen tekst van de oorspronkelyke kafka moest overzetten en vertalen (uit het engels), en toen ik myn vriend yves kerremans de hele tyd moest lastigvallen met allerlei vraagstellingen; in welk album beklimt nero een berg? is petatje al wel eens verliefd geweest - zo ja, op wie dan? is er een bepaalde hond in dit universum? gelukkig weet die yves er àlles van, anders was ik er niet eens aan kunnen beginnen...
maar het heftige vandaag was dat ik rocco james conan in slaap zou hebben gelezen, wat een ritueel is dat wy ons soms aanwenden; dan lees ik voor uit een avonturenverhaal voor volwassenen, dat hy maar half kan volgen, zodat hy indommelt zonder het te beseffen; normaal is rocoo dan pleite binnen het kwartier; nu lag ik echter een goed uur lang te declameren, kei-vermoeiend, en nog stééds lag hy te wroeten en boeten (hy is ontregeld, doordat ie gisteren pas rond middernacht te bed kroop...)
het verhaal dat ik voorlas overigens opnieuw een oorspronkelyk "conan de barbaar"-verhaal, van robert e. howard, het kortverhaal "the queen of the black coast" uit 1934, dat eigenlyk even goed is als het beste van arthur rimbaud...
morgen gaan luv en mollie dus betogen. dat begryp ik zeer goed, ik zou ook zelf gaan zyn betogen als ik vry was geweest. maar bovendien is het voor die twee ook een manier om, alsnog, een soort "dernière" te kunnen beleven voor hun voorstellingen-reeks, dwz die van de musical "daens"; dat project is hen zomaar opeens, en helemaal voor niks, uit handen gerukt, zonder een afscheid, zonder een eindritueel; die betoging is tevens een manier om hun vrienden en hun collega-acteurs nog eens te zien, en om zodoende toch tezamen nog iets te beléven, na zomaar abrupt uit dat bad te zyn getrokken, na zolang tezamen te hebben gewerkt aan iets. nog los van, naar ik herneem, de maatschappelyke noodzaak; de zuivere misdaad van het belgische "cultuurbeleid".
maar: het is wél kerstfeest by myn ouders ook, zondag. dus al onderschraag ik luv haar initiatief begripvol en zelfs dankbaar, toch zal zy moeten aanvaarden dat ik mopper, lelyk kyk en mor. zélfs overweeg ik om dan ook zelf, op eigen beurt, niét naar hààr het kerstfeest te zullen gaan, dwz dat by hààr familie thuis. de wereld en de maatschappy zyn één ding - maar god en familie is ook iets héél serieus!! éigenlyk zelfs iets nog serieuzers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten