een warme mooie zomernacht. ik kom myn zoontje weêr halen, op het parkeerterrein van het pop-up-theater in puurs. hy is wat langer weggebleven dan gewoonlyk, en heeft me dan ook vanalles guitigs te vertellen. de grootste drommen van het publiek zyn het terrein inmiddels weêr af.
uit het zwarte niets komt daar, van opzy, een deftige moeder naar ons toe gebeend. "is hy niet," vraagt ze, "die jongen die tuur speelt?"
"dat hebben jullie goed gezien."
"wy zaten frontaal vooraan."
haar tienjarige dochter komt recht tegenover hem te staan, hem vertellend dit volgende : "jy kan héél goed acteren. ik heb geweend by die scène waarin jy sterft."
"bedankt," aldus rocco.
het mooie meisje blyft hem bewegingloos staan bekyken, eigenlyk lichtjes verlamd. ze staan een tydlang tegenover elkaâr alsof hy justin bieber is.
de sterren kleuren paars.
"komaan," zegt haar moeder op den duur.
zelden iets zien gebeuren dat zich als nog méér volmaakt voordeed dan dit...
1 opmerking:
pràchtig .....
Een reactie posten