bunnietracking
katrien & lot
bar bakeliet
vrijdag 31 maart 2023
onderschat / overschat
overschat: het grappig-zyn van hans teeuwenonderschat: de vreugde komende van een goeie stilo
naar waarde geschat: pitabar "de waterpoort"
alternatieve feiten
2. mollie haar lievelingssmaak van chips is ketchup. daarna pickles. daarna paprika. zelf vind ik zoute chips zo erg dat ik er niet van kan eten.
3. vandaag ben ik toch hard geschrokken van die luikse voetballer die, aan 200 kilometers per uur, tien meters boven de grond uit zweefde en los door die muur van dat sportcentrum knalde. de "vliegende keeper".
4. in het engelse werkwoord "ascertain" ("vaststellen") spreek je het gedeelte "certain" niét uit zoals het aparte woord "certain" ("seurten"), maar wel, met de nadruk op de laatste lettergreep, als: "aseurtééïn".
iedere dag een gedicht
dit gedicht schreef ik
in de hoedanigheid van victor glorieux
in de hoedanigheid van victor glorieux
BEZOEK
wanneer je by me langskomt,
goede vriendin,
doe dan eerst in stilte
je schoenen uit.
voor
de poetsvrouw.
en als je de trap opgaat,
kyk zeker niet achterom.
de beneden ligt vol met speelgoed -
al leven daar
reeds vele jaren
geen kinderen meer.
hier op de donkergroene overloop
zal ik jou staan opwachten.
ik zal jou zachtaardig
in tweeën breken,
en van alle kanten
zal je dan
exotische
geluiden gewaarworden
van vuurvogels,
die
jouw naam uitzingen
voorby de rammelende wasdraden
van de horizon.
en daarna zal ik jou
opniéuw langzaam in tweeën moeten breken,
schatje.
niks zo droevig
als een huis waar geen stoelen staan.
dus:
waar blyf je?
waar
blyf je?
wanneer je by me langskomt,
goede vriendin,
doe dan eerst in stilte
je schoenen uit.
voor
de poetsvrouw.
en als je de trap opgaat,
kyk zeker niet achterom.
de beneden ligt vol met speelgoed -
al leven daar
reeds vele jaren
geen kinderen meer.
hier op de donkergroene overloop
zal ik jou staan opwachten.
ik zal jou zachtaardig
in tweeën breken,
en van alle kanten
zal je dan
exotische
geluiden gewaarworden
van vuurvogels,
die
jouw naam uitzingen
voorby de rammelende wasdraden
van de horizon.
en daarna zal ik jou
opniéuw langzaam in tweeën moeten breken,
schatje.
niks zo droevig
als een huis waar geen stoelen staan.
dus:
waar blyf je?
waar
blyf je?
blogologie
het klopt dat er zich de laatste tyd,- en dat is op zich, paradoxaal genoeg, een nieuwigheid ,- met een aanzienlyke regelmaat reposts voordoen, veelal van zaken van minstens vier of vyf, en meestal acht, negen of tien jaar geleên.
het klopt ook dat dit manoeuvre te maken heeft met myn gebrek aan vrye tyd; ik ben nu eigenlyk een waarlyke circusdirecteur geworden, myn problemen nu alles door mekaâr behelzende: welke kleur moet dit affiche, hoeveel kosten twaalf paar beenwarmers voor het personeel, wil die violist morgen ingeplugd of akoestisch spelen? van smorgens tot snachts komt er een spervuur op my af van dit soort neteligheden, op alle fronten tegelyk.
maar dit wil niét zeggen dat die reposts een gemakkelykheids-oplossing zyn. nu reeds achttien jaar lang schryf ik iedere dag voort en voort aan deze blog - zonder één keer achterom kyken, altyd maar vooruit. nu af en toe willende reposten, zie ik de gelegenheid schoon om eindelyk eens te grasduinen door dit kolossale bestek. en als ikzelf nu sommige dingen graâg herlees, waarom zou dan niet ook iemand anders daar plezier aan willen beleven?
bovendien: een groot deel van myn fans is nieuw, en làs deze blog tien jaar geleden nog helemaal niet. en van die het wél lazen, meldt er zich dan ook weêr een groot deel aan dat zich die dingen niet meer herinnert. als zelf ikzelf, die het geschreven heeft, het al niet meer weet...
enige nadeel: ook by de vele niéuwe dingen gaan jullie nu beginnen te vrezen dat het hernemingen zyn...
GAST-AUTEUR
25.
Daar er niemand op de proppen kwam, spoedde Joseph zich naar de voordeur en belde aan. Plotseling dook de maan weer onder. Door het smalle venster bezijden de voordeur scheen een bodemloos zwart.
Hij had Justine niet zien aankomen. ‘In 's hemelsnaam, wat spook jij hier uit?’ Haar verontwaardiging achter de open voordeur leek hem louter vertoon. Het ongewone uur wekte in haar vast meer dan de gewone nieuwsgierigheid. Wat voor kerel stond hier? Vooral dat wou ze achterhalen.
‘Ik kom voor Marijke!’
‘Hoezo? Ik ben alleen!’
‘Draai er niet omheen! Ik heb jullie duidelijk gehoord.’
‘Weet je wat er met jou is? Je hebt te veel verbeelding!’ Haar lichaam blokkeerde de toegang.
‘Het spijt me, ik heb een missie. Niemand houdt me tegen!’ Eén hand duwde hij haar ruw opzij. De andere hand vond de lichtschakelaar naast de deurlijst. Met Justine op de hielen liep hij door de gang, gooide de volgende deur open. Geen Marijke! Het schijnsel in de gang belichtte een heel ander meisje. Met ogen groot van schrik knoopte dat jonge ding haar kamerjas dicht.
Justine volgde hem tot in de keuken. ‘Neem boven ook maar een kijkje, als je me niet gelooft!’ riep ze, haar armen gespreid, alsof zij dat kind achter haar tegen hem in bescherming wilde nemen.
‘Het spijt me, ik weet genoeg!’ Hij had nog enkele vragen kunnen stellen. Over dit meisje bijvoorbeeld, of over dokter Lima, maar hij zou nooit weten of hij haar moest geloven. ‘Je zei dat je alleen was!’
‘Dit is Joan Murdoch uit Hull, een gaste. Maar heeft dat belang voor jouw onderzoek?’
Op de vloer lag een matras. En in de hoek stond een brancard. Het was vernederend zonder resultaat de aftocht te moeten blazen. ‘Ik geef je mijn adres, moest Marijke eerstdaags opdagen.’
Bij de voordeur overhandigde hij haar het kaartje van zijn hotel. De volle maan legde een spookachtig schijnsel over de roerloze struiken en bladeren en heel de tuin hield zijn adem in, - een versteende werkelijkheid, die de bevreemdende indruk wekte van een in de oudheid verzonken wereld. De werken van Babel en alle zaken die eindeloos ver en onbereikbaar waren, vielen nogmaals stil. Heggen werden half opgetrokken wallen. Struiken veranderden in antieke beelden, en betoverd door de nacht werd heel de ruimte opnieuw in de tijd bevroren: het witte gras, de oude laan, het plaveisel, het verstrooide puin omheen de ruïnes en verlaten torengebouwen.
(WORDT VERVOLGD...)
donderdag 30 maart 2023
onderschat / overschat
onderschat: het deprimerende van politieke debatten met als onderwerp het onderwys.
overschat: hiphop.
naar waarde geschat: de zeer stugge gezichtsuitdrukking van karel van de woestyne.
alternatieve feiten
1. in "zottegem" komt het woord "zot" niet van krankzinnig, maar van het germaanse woord voor "zoet"; "sutto ingaheim" is "de zoete hoeve."
2. putin wordt door zyn fans wel eens bygenaamd naar zyn initialen, opleverende vvp, in het russisch willende zeggen "bbp", bruto binnenlands product; aanvankelyk leek hy ogenschynlyk nu eenmaal de grote welvaart-brenger.
3. de grootste levende hond te wereld heet zeus, een deense dog, 1 meter en een halve centimeter hoog.
4 ik kan van die hond geen photo plaatsen omdat ik heel erg grote honden té lelyk vind, echt walgelyk.
film-recensie
manchester by the sea, kenneth lonergan
een totaal meesterwerk. waanzinnig emotioneel. gelukkig tussendoor ook best grappig. die actrice en die acteur hier op die poster, die spelen echt fenomenaal. dat beeld is trouwens juist gekozen want de scène waarin die twee minnaars mekaâr, na alles, terug tegenkomen en hun ding zeggen, is hét meest hartverscheurend.
random uit de boekenkast
de verzamelde kortverhalen rond brigadier gerard...
dé lectuur die my ineens deed inzien hoeveel méér doyle is, dan alleen maar die holmes-creator; dwz hoe terecht het is dat doyle zich misbegrepen wist.
dé lectuur die my ineens deed inzien hoeveel méér doyle is, dan alleen maar die holmes-creator; dwz hoe terecht het is dat doyle zich misbegrepen wist.
songtekstsnipper
taint what the moon did
got what i paid for now.
die "taint" moet natuurlyk zyn "it ain't", maar de nederlandstalige wikipedia zegt onder het lemma "tom traubert's bleus" toch "taint", en dat is wel grappig; dat vertaalt zich als "besmet wat de maan deed".
gag
 |
| "ook ik wilde graâg naar iets streven dat groter was dan mezelf; gelukkig heb ik nooit zoiets gevonden..." |
state of being, 31 maart 2023
lekker mogen uitslapen - maar dan toch vroeg wakker en de slaap niet meer kunnen vatten. kort nadat de kinderen en luv het pand verlieten, ikzelf dan maar het bed uit.
een koffi-tekort, maar gelukkiglyk toch nét voldoende voor twee koffi's.
om tien uur ging ilse dewever komen (zie: vrydagbunnie, hierboven); inmiddels was het nog maar twintig na negen; achteraf bekeken het mooiste moment van de dag: die vrye overbrugging; beetje de vaatmachine leêgmaken, twee mails beantwoorden maar geen dertig mails, my dringend aankleêren maar niet my belachelyk snel aankleêren; freedom.
het interview ging belachelyk goed; 45 minuten lang een langzame, noteerbare monoloog, als één compositie opgehoest. de enige vraag was: "wat is de oorzaak van het succes van de dinsdagclub." waarop ik antwoordde: "daar zyn 15 antwoorden voor aan te wyzen." en toen heb ik inderdaad 15 realistische redenen opgenoemd.
toch weet ik niet hoe dit er op papier zal uitzien. ik zeg absoluut niet dat die interviewer van de knack vorige week ook maar iéts onjuists zou hebben genoteerd, absoluut niet; dank!; maar toch had die uitleg, toen ik hem teruglas, helemaal niets met my te maken. het is een vreemd mechanisme, ik heb nog nooit een interview met myzelf gelezen dat my niet ten gronde vervreemdde (behalve één raar, lang dubbelinterview, tezamen met jowan petit, voor het maandblad van De Lijn.)
het is niet erg als ik alleen maar de ochtend en de voormiddag beschryf. als je in een dagboek genoodzaakt bent, te schrappen in het relaas van het integrale etmaal, dan zyn het de ochtend en de voormiddag die het langst toch mogen standhouden. voor de andere momenten van de dag bestaan er photo-reportages.
dreamer
GAST-AUTEUR
Muisstil richtte Joseph zich op. Zijn verkrampte handen omsloten een massa zwarte soul. Als rijpe katoenplukken hingen ze in zijn haren en rond het hoofd. Tijdens zijn korte, dronkenmansslaap had hij ze een voor een afgeplukt.
Door zijn gedachten schoot een heldere straal voor nog een tweede waarheid: de Armeense patriarch was op de trein gestapt en hij had gesproken. Daarna had hij Joseph alleen gelaten met de betekenis van het woord ‘vader’; wat in hem een vaag schuldbesef veroorzaakte, alsof hij zich tot dan slechts matig voor het vermiste meisje had ingezet.
De roerloze plooien van de gordijnen in het duister hielpen hem zich oriënteren. Een vloek zei wat hij moest doen. ‘Verdomme, wat lig je hier te maffen! Sufferd!’
Voorbarig of niet, klaarwakker en bruisend van energie haastte Joseph zich in tegengestelde richting door de konijnenpijp. Weg zijn angst, zijn terughoudendheid, zijn twijfels! Moest het dievenvolkje hem weer lastigvallen, zouden zij er niet met een flensje vanaf komen.
Zoals verwacht reed er geen bus meer. Dan maar een taxi. ‘Naar Louveciennes!’ riep hij in het eerst geopende portier, zonder eerst prijs te vragen.
‘Mijnheer de baron, hier de rekening! Je wilt je dochter toch wel terug. Of niet?’
Onderweg in het donker nam hij ook tegenover Jesp de verdediging op zich voor de kosten van de nachtelijke rit. De woorden van het Armeense opperhoofd indachtig, besloot hij: ‘Waar heb je het over? Kleinzielige. Haar vader mag dan een ploert zijn, als hij echt om zijn dochter geeft, mag het toch zijn hele fortuin kosten!’
Op een korte loopafstand van zijn bestemming betaalde Joseph de chauffeur voor zijn diensten, - exclusief een dikke fooi om op hem te wachten. Heel de woonbuurt scheen in een diepe slaap. Het eerste wat hem aan het verlaten huis opviel, was een smalle, horizontale lichtstreep tussen de onderkant van een vensterraam en een voor het glas slordig neerhangend doek. Terwijl hij naderde, dook de volle maan op achter een pak beschenen wolkenranden, wat de gladde structuur van het leiendak en de contouren van de bomen erachter fel deed oplichten.
‘Reinhout, je bent ontslagen!’ - ‘Goed Jesp, ga ik wel op eigen kosten door!’
Om niet langs de oprijlaan gehoord of gezien te worden, richtte hij zich op de zijgevel. Achter het glas klonken stemmen. Jammer genoeg reikte zijn blik onder het gerafelde doek niet verder dan een stukje kale binnenmuur. Hij zette twee lege bloempotten opzij en klom langs het houten latwerk tegen de muur omhoog. Het oor tegen het vensterglas houden, vergde grote inspanning.
‘Reinhout, waarmee ben je bezig?’ - ‘Nog een paar tellen, Jesp!’
Maar in die korte tijd kon hij onmogelijk uit de stemmen wijsraken. Enkel was het zeker dat ze afkomstig waren van twee Engels pratende vrouwen. Zijn tik tegen het vensterglas maakte het plots zo stil als de nacht. Ook ging het licht uit. Bevreesd dat hij de vrouwen danig aan het schrikken had gebracht, tikte hij snel nog twee keer, - of het weg had van een geheime code.
(WORDT VERVOLGD...)
onderschat / overschat
overschat: het interessant-zyn van arnon grunberg.
naar waarde geschat: shannon lyon (zie: photo.)
woensdag 29 maart 2023
alternatieve feiten
katholieke feitjes, komende uit myn lectuur omtrent jacob van maerlant...
1. volgens middeleeuwers werd de genesis geschreven door mozes.
2. tegenwoordig gelooft men dat de genesis werd geschreven ergens 500 jaar na christus.
3. volgens jan van boendaele, en volgens velen van zyn tydgenoten, was de wereld binnen het universum als een dooier binnen een ei. dus de hemel was als een eierschaal.
4. de éérste dag van de schepping was een zondag. dus eigenlyk begint de week niet op maandag maar op zondag.
5. in de middeleeuwen dacht men dat het aards paradys zich moest hebben bevonden daar, waar later damascus kwam te liggen. dus in syrië...
6. damascus is wellicht de oudste nog bestaande stad ter wereld, daterend van 500 jaar voor christus.
7. volgens middeleeuwse scholasten was het rond drie uur in de namiddag dat adam en eva door god uit het paradys werden verdreven.
8. behalve mekaâr, als broêrs, hadden kaïn en abel ook twee zussen: calmana en delbora.
9. in principe sloeg kaïn abel neêr met een knuppel, maar in de loop van de dertiende eeuw begon men alsmaar meer te verkondigen dat het gebeurde met een ezelskaakbeen, wat evenwel een beeld was dat werd geleend van de mythe rond samson, die met een ezelskaakbeen de filistynen neêrsloeg.
10. de zondvloed die voor noach zyn ogen plaatsgreep, betekende tevens de allereerste keer ooit dat het regende op aarde.
11. toen, na de zondvloed, de regen begon te dalen, bleef noachs boot vastzitten op een berg; volgens middeleeuwers bevond die berg zich in armenië.
12. toch verdomd interessant. vervreemdend en interessant...
toch wél nog een agenda-punt!!!
de zondag meteen na die heftige vrydag...
een meet en great met de oprichter van blondie...
playing all songs of blondie's debut album live...
indringend maar intiem...
res mail vitalski3@gmail.com
press - oldschool
voor het blad "stroom", van het c.a.w., deed ik ooit wel eens dit onderstaande interview... is jaren geleden maar het boekje viel daarstraks uit myn boekenkast...
Wanneer laat je je leiden door je intuïtie?
-Aldoor, geloof ik. Ik denk niet dat een mens veel andere dingen heeft om vanuit te gaan. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat mijn intuïtie erg briljant is. Ik heb in mijn leven al krankzinnig veel nefaste beslissingen genomen.
Waaruit put je troost?
-Je kan uiteindelijk maar uit één iets troost putten, namelijk uit jezelf. Van zodra je jezelf gaat meten aan anderen, of van zodra je je gaat uitsloven om tegemoet te komen aan anderen, gaat het fout. Maar zolang je aanvoelt dat je eerlijk gehoorzaamt aan je eigen unieke inzicht, ben je in principe onkwetsbaar.
Wat is je favoriete geur?
-De geur van een dennenbos.
Noem één ding dat de kwaliteit van je leven zou verbeteren?
-Het is kitscherig van me, maar ik zou doodgraag een overdekt binnenzwembad in huis hebben. Keep dreaming, zeg ik maar tegen mijzelf.
Wat is je levensmotto?
-“Wetende dat je maar doodgewoon bent, toch aldoor proberen te leven alsof je geniaal zou zijn.”
Met wie zou je het liefst eens op café gaan?
-Ik zou liever op café gaan met een heel goeie vriend van me, dan met een of andere verheven beroemdheid of ster-artiest. Zelfs aan mijn grootste idolen zou ik niets te vertellen hebben.
Welke luxe kun je niet missen ?
-Iedere dag kunnen uitslapen zolang ik wil. Het is mijn grootste verworvenheid, erin geslaagd te zijn om die ambitie inderdaad te hebben verwezenlijkt.
Wanneer heeft u nog eens uitbundig gejuicht en waarom ?
-Toen ik, op mijn veertigste pas, mijn rijbewijs haalde, en voor het eerst in de wagen stapte om in mijn eentje mijn broer te gaan bezoeken in Stekene. Toen heb ik, vanachter het stuur, gejuicht als de Dukes of Hazzard.
Welke levende persoon bewonder je en waarom?
-Jo Jespers, Crazy Lucca, Tony Argill; alledrie quasi dakloze mensen met nul euro op zak, die desondanks toch veel gelukkiger zijn dan jij of ik.
Wat is de belangrijkste les die het leven je heeft geleerd?
-Ik ben echtwaar nog altijd bezig met leren. Ik ben nu 46 jaar oud, maar ik ben nog altijd totaal groen achter mijn oren. Ik weet echt nog altijd van niks.
Wat is je slechtste gewoonte?
-Twee blikken Cola Zero per dag, en quasi geen groenten en fruit.
Hoe goed ken je je buren?
-Ik ken ze erg slecht, maar mijn vrouw kent ze tamelijk goed, dus heb ik er toch een juist gevoel bij.
Kijk je vaak achterom?
-Ik begrijp wel de tegenstanders van het achteromkijken, maar zelf pleeg ik de herinnering zelfs te cultiveren. Dat is een vorm van escapisme, en zelfs van creativiteit. De herinnering heeft in de grond niets te maken met het verleden feit. De herinnering is iets van vandaag. Het sjabloon is uit het verleden, maar wat je daar ingiet aan interpretaties, dat is iets van vandaag.
Over welk onderwerp zou je graag meer willen weten?
-In wezen ben ik in àlles geïnteresseerd. Want ofwel is àlles interessant, ofwel niets. Gewoon voor de sport ben ik me de laatste jaren aan het richten geweest op negentiende eeuwse Engelse literatuur, dus daar mogen nog tonnen aan kennis bij...
De liefde, hoe voelt dat?
-Er zijn vele soorten van liefde. De meest zuivere liefde is wellicht de liefde van een ouder voor zijn of haar kind, omdat dié genegenheid de meest onbaatzuchtige is. En die liefde voelt eigenlijk aan als een kosmische pijn. Ze is immers een permanente confrontatie met vergankelijkheid.
Welke stopwoordjes gebruik je te veel?
-Ik durf te zeggen dat ik zeer eloquent ben, en dat ik mij daarom niet echt aan stopwoordjes bezondig.
Wat weiger je te begrijpen?
-Iets weigeren te begrijpen, dat lijkt mij geen verstandige bezigheid. Maar misschien weiger ik ergens de allerkleinste lettertjes van mijn boekhouder te begrijpen. Omdat het leven daar te kort voor is.
Waarvan spijbel je wel eens?
-Ik spijbel aldoor. Ik ga niet naar de feestjes van mijn vrienden en niet naar de optredens van mijn collega’s. Met twee kinderen in huis en met daarbovenop mijn onbegrensde plannen als schrijver van columns, verhalen, liedjes, gedichten en theaterstukken, duren mijn dagen gewoon veel te kort.
strips corrigeren (repost)
onlangs las de vitalski-reader hier aandachtig myn critiek op de hier linkse, getekende prent, uit de stripserie getiteld wayne shelton: dat voorste stuk brug wekt de indruk dieper te liggen dan dat achterste stuk brug - hoewel de volgende pagina aangeeft dat ze wel degelyk op gelyke hoogte liggen.
myn erudiete broêr serge heeft de prent daarom ogenblikkelyk helemaal bewerkt (zie: rechts); de volgende ingrepen vernoemt hy daargedurende als nodig om dat voorste stuk brug optisch meer naar boven te trekken:
• voorplan groter en lichter gemaakt
• linkerpaaltje vooraan wat korter gemaakt zodat je meer het gevoel krijgt er bovenop te kyken
• vorm van beide brugdelen richting vluchtpunt benadrukt
• beide delen van brug beter op elkaâr afgestemd
• diepte donkerder (kleurperspectief)
• het zwart in de diepte gryzer gemaakt (atmosferisch perspectief)
• ravyn nog dieper gemaakt zodat de schans vooraan de rots aan de overkant enigzins overlapt
dat zou een enorm tof boek kunnen opleveren: "gesuggereerde stripcorrecties", gebaseerd op zo honderd samples...