65.
Hij holde naar de cel bij de lounge.
‘Jespers hier! Heb je het slachtoffer kunnen identificeren?’
‘Het was een onbekende... Niet Marijke!’
‘Dat wist ik al! De baron heeft hier juist afgerekend. Hij was uiterst tevreden over je!’ Joseph voelde al waar Jesp op aanstuurde: kom als de bliksem weer naar België.
‘Misschien is het nog niet tot je doorgedrongen. Het gaat hier wel om twee strijdige belangen en vanzelfsprekend ook om twee verschillende rekeningen. Het echtpaar de Lieukerke: dat zijn een loebas van een hond en een labiel katje. Uiteindelijk kwam de opdracht van het ziekelijke katje, bij monde van haar huismeester. Waar of niet?’
‘Kalm aan! De baron gaat geen twee keer betalen!’
‘Dat heeft hij al gedaan! Vandaag aan jou, om je ervan te verzekeren dat zijn dochter weer thuis is, - wat helemaal niet klopt. Daarnaast ging tienduizend euro naar een detective met zwarte borsalino: om mijn activiteiten in Parijs op te volgen. Wat, - geef ik toe, - inderdaad nodig was. Want niet enkel stond zijn door hem bezwangerde dochter in contact met een aborteur. Zij moest ook aan een gezonde nier geholpen worden. De vrees dat zijn dochter en ik in het web van een dodelijke spin zouden terechtkomen, was terecht!’ Liever had Joseph zijn opstandige toon vermeden. Maar hij kon het niet helpen. Jesp dreef hem zover.
‘Luister Jos! In Mechelen wacht je een dringende zaak. Je komt dadelijk naar huis! Begrepen?’
‘Doe ik lekker niet! Ik kom van zodra het me past! En wil jij je voor één keer niet met mijn zaken bemoeien!’ Uit angst voor de gevolgen van Jesps verontwaardiging, maar nog banger voor zijn eigen, nog scherper wederwoord, gooide hij voortijdig in, erop rekenend dat zijn baas na een poosje vanzelf zou bekoelen.
Met een ijl hoofd stak Joseph de zilveren Seine over; zijn blik gericht op een weids stadsbeeld, met de twee torens en piek van de indrukwekkende Notre Dame, blakend in een bleek zonlicht. Daarnaast had hij evengoed oog voor het vergankelijke, zichtbaar op het gelaat van elke hem passerende voetganger.
-‘Arm of rijk:
verkopen zij hun veters
op het plein of elders.’
Het lukte hem niet tot de betekenis van deze woorden door te dringen. Dan zou hij eerst zijn ergernis en slecht humeur moeten aanpakken; en zoals hij wist, was daar tijd voor nodig. Hij overwoog een verontschuldigend antwoord, en zou daar best een moment van kalmte voor afwachten.
-‘Het spijt me Jesp, je tussenkomst kwam hoogst ongelegen! Zo is hier een jonge vrouw, die ik ervan verdenk dat zij onder één hoedje speelt met een bende criminelen.’
-‘Blijf bij de kwestie Marijke, Jos! Met die andere vrouwen heb jij niets te maken. Daar betaal ik je niet voor!’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten