53.
Nu hij zover was, bleef Joseph strijdvaardig. -‘Ik kom voor een praatje!’ Met die woorden in gereedheid klopte hij bij de Borsalino aan.
Er deed niemand open. Nu waren er drie mogelijkheden. Ofwel was hij afwezig; in dat geval was Joseph het spoor bijster. Ofwel simuleerde hij afwezigheid. Ofwel was hij potdoof. Een vierde mogelijkheid bestond eruit dat hij samen met Marijke vertrokken was.
Joseph viste een ijzerdraad uit zijn vestzak, plooide het eindje in een rechte hoek en duwde dit samen met zijn loper in het sleutelgat. Vijf tellen later nam hij het verlaten vertrek in ogenschouw. Niets bewoog. Behalve een spiegelbeeld van zijn eigen kamer, zag hij weinig verschil. Het vertrek had dezelfde afmetingen en was eender ingericht. Aan hun gemeenschappelijke muur hing een lieflijk meisjesportret, en, dat moest hij nageven, was het hier ordelijker. Bovenop het netjes opgemaakte bed lag een valies.
Nadat hij had vastgesteld dat de kleerkast leeg was, trok hij het valies open. Gevouwen hemden en ondergoed. Een volgepropte plastic zak scheidde de vuile was van de nette kleren. Het zag ernaar uit dat de man klaar was om te vertrekken, maar zijn reis had uitgesteld. Achter de elastische sleuf aan de binnenkant van het deksel zaten folders van de S.N.C.F. met uurroosters van internationale spoorverbindingen. Tussen deze documenten stak een briefomslag op naam van de baron met daarin minstens twintig biljetten van honderd.
Daarnaast trof hij tegen hun gemeenschappelijke wand ook afluisterapparatuur aan: een elektronische versterker toegerust met een bandrecorder en de laatste nieuwigheden, zoals een sonar, zuignapjes om het apparaat tegen de wand te bevestigen en andere snufjes. Waarom de Lieukerke een spion achter hem had aangestuurd, mocht Joost weten! Joseph besloot die vraag bij de eerste gelegenheid als een kanonskogel op hem af te vuren.
Teruggekeerd naar zijn eigen kamer strekte hij zich op bed uit. Hij had Marijke een halfuur gegeven om zich te wassen en aan te kleden. In afwachting van het gesprek, rekende hij er nog een kwartier bij; want als jongelui in bad liggen, weet je nooit. Het hete water beslaat hun dromende blik en zij vergeten tijd en plaats.
Joseph dutte in. Toen hij wakkerschrok, liet het geen twijfel meer: Marijke zou niets van zich laten horen. ‘Niet wijken Jos!’ De koene ridder trok opnieuw zijn zwaard.
Aan de andere kant verdedigde de Lieukerke zich met glans: ‘Mijn dochter weigert alle commentaar. Uw missie is trouwens afgelopen!’
‘Kan zij heus niet eventjes aan de lijn komen?’ bleef Joseph aandringen.
‘Het spijt me!’
‘Jammer! Dan heb ik nog enkele vragen voor u!’
‘Begint u maar!’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten