zonder enige overdryving werkelyk de héle dag met cyfertjes bezig geweest, van elf uur smiddags tot tien uur savonds non-stop; facturen betalen en credit-nota's opstellen, btw-procenten omrekenen en herrekenen, aangaande paroza, plein publiek, de roma, de warande, de schouwburg van brugge; myn boekenbedryfje, myn eigen solo-optredens; non-stop, tegen de klok op; van héél myn leven nog nooit zo meêgemaakt, ik ben er totààl kapot van...
mollie intussen met twee vriendinnen in de woonkamer. een setting als in "an american beauty", de film - no worries echter, people - myn eigen smaak groeit volmaakt mede met myn éigen leeftyd; zelfs vrouwen van veertig voelen voor myzelf, nu ik er 52 ben, aan als onkies jong!...
maar dit is dus weêr een volmaakt nieuwe thuissituatie; rond twee uur snachts kom ik thuis binnen, myn aangezicht nog blauw, myn beenwarmers nog allebei aan; en tot myn verrassing zitten mollie en twee van haar langharige vriendinnen in de zetel chips te eten en naar een horrorfilm te kyken...
pas sinds kort vertoef ik zeer vaak beneden in huis, in de werkkamer...
ook sinds rocco james conan marathon-gamed met headset, dwz met vrienden die zich ver weg bevonden. je hoort dus alleen rocco. "niet shooten!! niet shooten, hy komt myn richting uit!!! haaaa!!!!! neee!!!! juist nu ik die munitie niet heb!!!" mollie en luv kunnen dit wél aan, wonderwel...
maar het is in belgië eigenlyk onmogelyk om ryk te worden. je verzamelt geen geld, je verzamelt belastingen. best kan je nog gewoon maar op je hol blyven zitten en tv kyken, en cara-pils drinken en zeggen, fuck verder àlles...
inmiddels ben ik opnieuw naar beneden verhuisd - omdat de kinderen my niet verdragen. ik mag niks zeggen, ik mag geen typende geluiden maken. ik mag niet ademen, fuck them !
fuck them !!
PS vyf uurs later. de geweldige rocco kwam op den duur naar beneden om zich met een glimlach by me te verontschuldigen. dat is tenminste een voorname mens. molly sms'te my een paar uurs later "sorry", meer kan die niet opbrengen.
toch is dit alles ergens luv haar schuld, al weken lang ligt er geen vers ondergoed en liggen er geen verse sokken meer voor my klaar, zelfs lupa javanaise kwam my gisteren eten brengen "want naar het schynt kryg jy thuis geen eten als je na een optreden thuiskomt"; zo leren myn kinderen dat je my achteloos weg en weêr mag gooien, dat ik er alleen nog maar ben om te zeggen waar de envelop ergens ligt. als ze weêral eens iets nodig hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten