ik wilde met luv verderkyken naar "wild at heart", maar luv was gaan slapen; waarna ik dan maar, voor de derde keer in myn leven, denk ik, "mulholland drive" heb bekeken. met een lichte schrik, omdat ik het my herinnerde, de vorige keren deze film niet erg goed te hebben gevonden.
nu dacht ik anderhalf uur lang: "waarom dan wel? dit is veel coherenter dan ik dacht, dit is allemaal ronduit geweldig." maar dan gebeurde het opniéuw: de teleurstelling van dat einde, dat laatste halfuur, waarin het relatieve realisme, de zekere rechtlynigheid van het verhaal, geheel onaangekondigd wordt ingeruild voor een vervelende soort van magisch realisme. aangekondigd door, in een theaterzaal, een goochelaar, god betere het, die ons een geheimzinnig doosje met een mysterieuze sleutel aanreikt - voor my hét keerpunt vanaf waarna lynch' oeuvre alsmaar vervelender wordt. dat is wel erg subjectief want voor byvoorbeeld myn broêr serge kan het nooit té ontwrichtend zyn, die lust daar wél pap van.
myn eigen vertelvorm is de klassieke 19e eeuwse russische vertelvorm. "de vyftiende october van het jaar 1835 kwam, rond halfzes savonds, ilja iljanovitsj terug thuis van zyn werk aan de haven, toen hem iets vreemds overkwam." ik moet altyd weten wie, wat, waar, wanneer, en waarom in dit plot. daar valt niet meê te sollen!
maar dat eerste anderhalf uur is totaal grandioos - en zélfs is ook dat laatste halfuur wel buitengewoon grandioos. dat eerste anderhalf uur is geniaal dankzy het acteerwerk, de photografie en de plotvorming; dat laatste halfuur is alleen maar geniaal dankzy het acteerwerk en de photografie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten