met een paar mensen stond ik aan de ingang van wat okerkleurig modderig concentratiekamp was. we hadden de kans te ontsnappen, door niét naar binnen te gaan, maar een paar jonge mensen ging toch "vrywillig" terug naar binnen, namelyk omdat de horrorsfeer van dat kamp het enige was dat ze kenden, en die vertrouwdheid voor hen een (paradoxale) geborgenheid betekende. dit was zeer aangrypend. zelf stapte ik wél weg, langs de wandelweg parallel met het kamp - maar vast zouden de omstanders merken dat ik veel te mager was om voor een gewone vrye mens door te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten