RIFKIN'S FÊSTIVAL
woody allen heeft in zyn privé-leven nooit iéts verkeerds gedaan. als hy wél iets verkeerds had gedaan, dan was dat zo bepaald geweest op een rechtbank. maar er is hem nooit iéts gerechtelyk aangewreven. alleen hebben de mensenmassa's voor zichzelf toch uitgemaakt dat hy zeer schuldig is - én dat daarom ook zyn films niet meer goed zyn.
okay,- niet alleen dààrom. sommige late allen-films zyn inderdaad echt enorm slecht verteerbaar (ik kan die hier niet meteen opnoemen, omdat ik zyn filmtitels niet uit mekaâr kan houden...)
anyway, al rond surfende zie je dat"rifkin's festival" zonder uitzondering door iédereen wordt afgemaakt, op agressieve wyze, "zyn allerslechtste film ooit", "waardeloos", "je kan dit alleen maar uitlachen!" et cetera.
dat is echter byzonder onrechtvaardig. in waarheid is deze prent juist byzonder mooi, niet verpletterend maar oprecht en pretentieloos, gevoelig en schrander, aan je voorbytrekkend als een bescheiden graphic novel van harvey pekart, interieur monologistisch als een novelle van malamud. sommige filmische vondsten die door woody allen zelf zyn uitgevonden, maar dan 50 jaar geleden, maken inmiddels geen ophef meer (overdreven artistiek uitgebeelde zwartwit droomsequenties, literaire filmparodieën, ...), maar komen daarom juist binnen als erg naturel en vanzelfsprekend.
de soundtrack is ook erg mooi, erg aanstekelyk, eigentydse django reinhardt van ene stephane wrembel.
het zyn barbaarse tyden waarin de zachte kwaliteit van zo'n film als deze verguisd wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten