halfeen snachts. zometeen wil ik nog een béétje voortwerken aan "de geannoteerde holmes"... die teksten moeten eind juni klaar zyn... is toch wel alweêr, alles byeen, keihard werken... toch weêr wel. hoewel, tegelyk: de uitdaging is nog maar alleen, eraan te beginnen; eens ik eraan bezig ben, gaat het vanzelf. in dit huidige stadium; de losse notities zyn allemaal al gemaakt, nu alleen nog moet ik die in leesbare zinnen gieten. dat is zuiver technisch, dat kan zelfs terwyl ik muziek heb spelen (instrumentaal, wel...)
en byvoorbeeld, als een àndere bezigheid; naar netflix kyken; daar heb ik toch het geduld niet meer voor. hoeveel series en films hebben we nu wel niet gezien, de voorbye 20 jaar? je kan de ene niet meer onderscheiden van de andere...
rocco james conan, voorts...
die moet nog precies vier weken lang naar school; en dan, beste lezers, komt ook hy eindelyk los van dat éne bolwerk, de helmstraat, waar hy nu tien jaar lang vertoefd heeft; van zyn eerste kleuterjaar tot vandaag... mollie, als onze dochter, er bygerekend, zyn ook wyzelf, dwz vooral luv, maar ook ik, en daarom ook de lezer, ook twaalf jaar lang naar daar heen en weêr moeten fietsen, ze gaande ophalen, ze gaande afzetten...
ten slotte doe ik hier nog maar eens de groeten aan jef staes en de zynen. hy zit meer in myn gedachten dan ik zou hebben verwacht. maar: ik had het niet verwacht: alleen maar omdat ik een dommerik ben. niét omdat het wérkelyk een onverwachts iets zou zyn. het drong op voorhand gewoon niet tot my door hoe goed we mekaâr kenden, hoe vaak we mekaâr hoorden. en in welke mate we, bovendien, dezelfden zyn; zelfde leeftyd, zelfde ideeën, zelfde leefwereld... dus: het is een stuk grond onder je eigen voeten dat is verzakt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten