ann nerdrev
woensdag 31 juli 2024
state of being, 1 aûgustus 2024
veel te vroeg wakker geworden. ik dacht, ik zal beneden in de tuin gaan liggen, dààr verder tukken. dat werkte echter niet. je kan wel in een tuin op een matras powernappen - maar niet om halftien in de voormiddag.
gelyk beginnen koffi drinken - en nu net, wanneer ik, speciaal voor jullie, dit alles aan het noteren ben, werd het, zo zag ik, exact elf uur in de avond: doch intussentyd is dat koffi drinken nog steeds niet opgehouden. koffi is jazz. koffi is sartre in de jazzkelder van de deux magots.
okay - sartre deed cocaïne in zyn koffi. maar die man zag er dan ook helemaal niet zo goed uit als ik...
zelf zie ik er vandaag ook wel byzonder slecht uit - maar: op een goeie manier.
zelf zie ik er vandaag ook wel byzonder slecht uit - maar: op een goeie manier.
okay: sartre zag er ook wel slecht uit op een goeie manier. dat soort brillen verkopen ze niet meer. het soort larie dat ie verkondigde, verkopen ze trouwens ook al lang niet meer.
de gehele dag bezig geweest voor het seeftheater. ik mix per definitie altyd allerlei muziekjes op de achtergrond van myn toneelstukken; maar dat op zyn rails zetten, is byzonder suf werk. scenario erby nemen, en dan noteren: pagina 37, nadat alessandro uitroept: "mama! gy begrypt er niks van!": track 26 opzetten. en dan, voor de technieker, track 26 downloaden en knippen en goed zetten. en dit dan maal 52. iets waar je exact één volle dag meê bezig bent.
doch savonds was er in het seeftheater een repetitie ook, en daar deed het deugd dat ik die logistiek nu ineens voor mekaâr had. vanaf nu moet ik eigenlyk niks meer doen. gewoon achterover leunen en af en toe uitroepen: "luider praten!" en vooral heel vaak zeggen: "face public!"
"alles nog eens vanaf bladzyde zes!"
en insinuerende grapjes maken, zoals: "de laatste acteur die nog met een brochure in de hand op scène staat, trakteert de rest van de groep op een etentje!"
het is een mooi stuk aan het worden, ik begin er lol in te krygen.
toen ik savonds thuiskwam, kwamen de kinderen ook nét dàn thuis. de laatste dagen is mollie lief en sociaal tegen my, daar leef ik van op! ze waren by vrienden in berendrecht gaan zwembad-zwemmen...
nu deze blog nog; en dan maar weêr voort-arbeiden aan die monoloog voor nele bauwens...
dit is niet echt een leven, dit is katoenplukken in de velden, met blote handen, onder stokslagen. alleen vanmiddag was ik by m'n pa en m'n ma wat gaan eten, dààr toen in de tuin kon ik even chillaxen...
gast-auteur
door Robert Baeken
24.
'Ik hoef toch niet het hele verhaal van naaldje tot draadje uit de doeken te doen? De man in kwestie is een oudere heer. Dit maakt hun verschijning juist zo opvallend. Je weet wel, onwillekeurig denkt men aan luxe waarmee een jonge vrouw altijd wel te paaien valt. Volgens De Wit is hij zo'n rijke stinkerd. Misschien heb je hem al gezien? Een grote, galante heer met zilvergrijs haar en donkere bril.’
‘Ik ben niet zo van haar kennissenkring op de hoogte.’
‘Fout van je! Hoe vaak niet heb ik je gezegd de teugels strak te houden?’
Te horen aan de deurbel kwam er nog een klant in de winkel. Het kon ook dat de twee aanwezige klanten samen naar buiten gingen. In dat geval zou Mathilde snel hier zijn en werd het hoogtijd als de oude nog iets vertrouwelijks kwijt wilde. Paul overwoog hoe het gesprek over zijn tegenslag weer op te rakelen zonder direct het probleem van het geld aan te snijden.
De oudeheer liet zich krachteloos achterover zinken. Zijn bezorgdheid om Vanessa had duidelijk veel van hem gevergd. Volgens Paul zou hij beter wat slapen of zich enkel bij het nieuws uit de krant houden, in plaats van zich op te winden over niet te controleren praatjes. Nu konden anderen, zoals De Wit, hem wel op de hoogte brengen van onnozele details, de volledige waarheid over zijn dochter wist niemand beter dan haar echtgenoot.
Amuseer je of ga dood, zei een vormeloos plasma van woorden, maar alsjeblief bespaar ons je opwinding en goede raad! Wij hebben het al moeilijk genoeg. En kom nu maar op met je poen! Een paar bankjes meer mag ook; dat kan de verstandhouding tussen mij en Vanessa alleen maar bevorderen.
Terwijl hij daar zo zat en zijn blik afdwaalde naar de tafel met de resten van het ontbijt, - een halfgevulde kop koffie, broodkruimels, twee lege eierschalen, een geopende pot jam met daarin een mes, schuin tegen de rand, - ontmoette Paul de stilte als een aan de dood voorafgaande toestand. Het was deze levenloosheid die hij in verband met de rust van de oudeheer voorhad. Dat de man, ondanks zijn hoge leeftijd, daar uit zichzelf nog steeds niet toe gekomen was, pleitte geenszins voor hem. Want niets lag zo voor de hand als het luisteren naar een gegeven waartegen het rumoer van de wereld verstomt en elk gebeuren zijn laatste bestemming vindt.
Weer klonk de deurbel. Met schrik in het hart drong hij aan: ‘Ik ben gekomen om geld te lenen!’ Zijn schoonpa staarde hem niet-begrijpend aan. ‘Ik zei toch dat ik een ongelukje had.’ Vóór Mathilde binnenkwam, wilde hij de kwestie afgehandeld hebben. ‘Wel, gister is die zaak dan voorgekomen.’ Meer uitleg had geen zin. Dit waren de feiten. ‘Zal het gaan, denk je?’
(wordt vervolgd...)
maandag 29 juli 2024
dakkan / dakkanni
dakkanni: het kan niet dat niét, vroeg of laat, spraakfuncties computers en gps'en en zo, zullen kunnen worden afgespeeld met een stemgeluid naar keuze, byvoorbeeld je eigen stem of de stem van je partner of de stem van je lievelingszanger.
alternatieve feiten
2. in monterey, californië, werd, onder vele anderen, sammy hagar geboren. van 2003 tot 2005 was die de zanger van van halen. hager is er 100% zeker van, ooit door aliens ontvoerd te zyn geweest.
3. niet te verwarren met garry hagger, de schlagerzanger uit tielrode, finalist van de soundmixshow in 1993, die ooit plastische chirurgie aan zyn kin liet worden uitgevoerd.
4. het is vreemd dat we van "vlaamse schlagers" spreken, want de definitie van een "schlager" is: "een duitstalige hit". al zyn sommige nederlandstalige zangers, byvoorbeeld laura van den elzen, effectief populairder in duitsland dan in eigen land.
state of being, 30 juli 2024
voor één keer sliep ik, de voorbye nacht, in de bovenste kamer van het molenhuis. namelyk omdat mollie daar niet was, die logeerde by vrienden. hierzo wist er zich een vliegenraam, dus meer ventilatie.
open lucht is voor my een conditio sine qua non snachts - ik kàn niet slapen in een kamer waar àlles dicht is. één kiertje volstaat - àls dat kiertje zich vlakby myn ademwegen bevindt. als ik moet kiezen tussen muggen of alle ramen dicht, snachts, dan kies ik zelfs voor muggen.
neen, toch niet...
alle voorbye nachten in westerlo tongerlo waren muisstil, zelfs zonder het ruisen van, een drietal landmylen verderop, een snelweg - weird. maar nu uitgerekend de voorbye nacht verscheen daar toch wél een zachte herrie, een feestje by de buren. die buren woonden ook maar pas op zeventien steenworpen van myn slapende voeten vandaan, maar ik hoor àlles - al zéker een dreunende bas!!... maar: dat was dus, alles byeen, een goeie zaak; want anders zou ik, in antwerpengrad teruggekeerd, het kempische bos te hàrd geïdealiseerd hebben. als je ergens in de shit zit, is het een aanraakbare troost om te weten dat je elders net zo goed, in eenzelfde soort shit zou zitten.
om halftwaalf smiddags gewekt uit een uiteindelyke slaap (ik lig tegenwoordig oneindig lang wakker, zelfs wanneer ik helemaal uitgeput ben. maar goed, dat ook dat is niet zo erg - tenminste toch niet zolang je niet de volgende morgen om zeven uur in het donker moet gaan staan lesgeven op een atheneum in schoten.) inpakken, weder naar huis ryden.
licht stilstaande file ter hoogte van ranst...
doet my eraan denken dat ik vorige week, met daniel de leeuw en valerie veerkracht, ei zo na dood ging, op weg naar de dinsdagclub in gent, toen een voorbysteker, niet eens helemààl na zyn voorbysteek-manoeuvre, véél te rap weêr terug op myn strook kwam ---- valerie en daniel en kik alledrie krysen: aaaaaaaaaaaaah!!!!! -- zelfs rààr is het, dat we nog leven... wat een lul, wat dééd die!!!!
ook in de betonstadt is het leven zeer goed. ook hier ben ik bly dat ik leef, dat ik van deze schitterende stinkstad zelfs officieel de antwerpse nachtburgemeester ben. nergens is het werkelyk ideaal - wat niet uitmaakt: zolang je in beweging blyft. (deze woorden neem ik terug... niét bewegen, dag na dag zonder uitzondering twaalf uurs aan één stuk door op een matras in een zachte, zoete warmte boekjes liggen lezen en niéts doen, is NOG beter...)
GAST-AUTEUR
door Robert Baeken
23.
Ditmaal bewoog de oude zich vaag tussen de twee toestanden in. De krant lag opengevouwen op zijn schoot, zodat Paul zich afvroeg of hij deze ter hand wilde nemen of had neergelegd voor een dutje. Terwijl zijn zich aan het donker wennende ogen de contouren volgden van de grijze deken over diens stel oude knoken, bereikte hem duidelijker de naakte stem: die klonk erg zwak, alsof de stervende koning te lange tijd had gezwegen. ‘Ben je alleen?’
Paul zag twee opslaande ogen blinken. Hij schrok. Sinds zijn bezoek met Pasen leek zijn schoonvader alweer sterk vermagerd. ‘Katia moet naar school, - weet je toch?’
‘Ik heb het over Vanessa...’ De oude wendde het hoofd af, vermoedelijk om zijn teleurstelling te verbijten. De laatste keer dat zij met het hele gezin bij Opa op bezoek waren, lag er een pak sneeuw. Dat zal met Nieuwjaar geweest zijn.
Er volgde een pijnlijk moment. Paul had er geen schuld aan. ‘Zij heeft het vreselijk druk de laatste tijd. Er gaat geen dag voorbij of er zijn een of twee shows. Gister zelfs tot middernacht. Daarom vond ik het beter haar niet te wekken. Zal ik haar, als zij straks uitgaat voor boodschappen, vragen langs te komen?’ Paul deed een poging om het opgewekt over een andere boeg te gooien. ‘En hoe gaat het verder?’
‘Vanessa... Je moet haar in de gaten houden,’ ging de oude op dezelfde verzwakte klaagtoon verder.
‘Vanessa... Je moet haar in de gaten houden,’ ging de oude op dezelfde verzwakte klaagtoon verder.
Hoewel hij geschokt was, trachtte Paul zijn opgewektheid vol te houden. Ook sprak hij luider dan gewoonlijk. Het was niet de eerste keer dat de oude suffig was of half in zijn slaap raaskalde. ‘Waar haal je in Jezus' naam zoiets vandaan? Tussen ons loopt alles vlot! Alleen hebben we nu wat pech.’
‘Pech?’
‘Welja... Je weet toch dat ik een auto-ongelukje had? Gisteren is die zaak voorgekomen.’ Een meevaller dat hij vanzelf op het juiste onderwerp kwam.
Jammer dat de oude teruggreep naar zijn dochter. ‘Zondag hoorde ik in de Cambrinus heel wat anders over haar.’ De oude deed zo geheimzinnig dat het Paul intrigeerde wat er in de brasserie, waar hij wekelijks ging kaarten, over haar werd geroddeld. ‘Volgens Fons De Wit heeft zij een intieme vriend.’
‘Vriend...?’ Dat een aan zijn fauteuil gekluisterde grijsaard beter dan hijzelf van het doen en laten van zijn echtgenote op de hoogte was, strekte hem niet tot eer. Zoals elke hoorndrager gaf ook hij de indruk een driedubbel uilskuiken te zijn. Zijn adem stokte. ‘En hoe intiem dan wel?’
‘Zij zaten op een bank in het Stadspark.’
‘Wat is dat voor onzin!’
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 28 juli 2024
ad nêstor
dear nêstor, stol dit mooie moment in de eerlyke zomer.
verleen daaraan onsterfelykheid - doch zonder de alles verterende pyn die, normaliter, steeds toch, opduikt by de activiteit van het zich herinneren...
maak dat deze dag exact dé middelste dag is van myn leven.
dwz dat ik 106 jaar moet worden, doch zonder dementie, zonder een minste signaal van verval.
of goed, ad nêstor; verval dat ik er toch wél by wil nemen, mondjesmaat: slytage van de ogen, dwz alsmaar straffere leesbril; alsmaar noder rechtop staan, dwz alsmaar vlugger verlangen naar te kunnen gaan zitten; geleidelyk aan echt nergens meer naartoe willen. zonder het zelf te beseffen tien keer per dag dezelfde grap vertellen.
zegen myn moeder, van wie ik een té rare droom had vannacht.
geef my buitengewoon veel geld. verzoen met my myn tegenstrevers; maak dat die hun mening over my herzien als ze eerst vonden dat ik iets verkeerds zou hebben gedaan.
maak dat de mensheid stap voor stap mag terug-evolueren naar het stadium van de cro magnon mens maar dan zonder tandpyn.
@the bookshop
tydens het vloggen onlangs, viel dit boek uit myn kast. ik begon erin te lezen als een vorm van ultiem lui nietsdoen, echt iets voor in de zomer; puberale guilty pleasure.
inmiddels herzie ik dit oordeel.
het is niet omdat je de film drie keer hebt gezien, dat je er alles al vanaf weet. en ook niet omdat je er al wel eens eerder een biographie van las, en al zeker niet omdat je het honderdtal steenoude clichés hierrond kent. en je hoeft de figuur of de muziek ook helemaal niet te bewonderen.
in ieder geval werd ik er, onverwacht, serieus door meêgesleept. het meest schitterende is toch dit (en het zuivere gegeven dat dit nog kon, in het pre-internet tydperk): dat hy in de states een totale superster was, die geen kruidenierszaak meer binnen kon of hy werd overrompeld door fans; maar dat hy tegelyk, maar dan in frankryk, als een eerste de beste, vervelende, onbekende dronkelap door iedereen werd buitengezet, als een eerste de beste ongewassen sukkel-zwerver. "mag ik in jouw muziekstudio een liedje inzingen?" "een halfuurtje dan, ik wou net sluiten." - - en het is toch verdomd ontroerend dat hy oprecht voor die twééde identiteit koos. ja, dat hy daarvoor koos. dat hy écht liever die ongenode anonieme niemand was.
state of being, 29 juli 2024
veel te lang in bed blyven liggen. het idee om één dag lang hard door te schryven, in plaats van in dagelykse blokjes van twee uurs, werkt eigenlyk niet, omdat je de dag daarna dan toch helemaal leêg bent. marathon gaat boven het spurten.
dit was onze laatste dag in het molenhuis. de zomerzon en het gemaaide gras rondom, waren schitterend. de stilte helend. myn voetballende zoontje goddelyk, dwz létterlyk goddelyk, dwz van gods hand gezonden.
dus dat verdere leêglopen was ook wel net goéd, uiteraard.
mollie was er niet by, die was met vriendinnen naar het sfinx-fêstival. zover is het al gekomen...
in een eethuis hier in de buurt, mosselen gaan eten. doch niet heus, dwz niet ik; sinds een jaar of twee ben ik opeens allergisch voor mosselen. jammer genoeg.
een saai burgerlyk eethuis in een groendorp - okay voor één keer...
savonds brak de hel los, maar dan via mail en facebook. conflict met een heel goeie vriend. nu toch een slapeloze nacht voor de boeg daardoor.
dreamer
er belde iemand aan aan de voordeur van dit landhuis. vast was dit een schurk, dus in plaats van frontaal te gaan opendoen, liep ik langs opzy naar voren, om de bezoeker te verrassen, klaar hem te zullen aanvallen als het moest. evenwel: het was myn moeder. ze werd bezeten door een kwade geest en ik moest haar, terwyl ik haar gelaat in myn handen hielden, bezwerend moed inspreken om deze kwade geest als in een donker woud te zullen tegemoet treden. dit vergde moed van haar, maar je voelde dat het wel goed zou komen. op den duur kwamen uit myn mond de woorden: "kill... the beast..."
jullie zullen wel begrypen dat dit een buitengewoon intense droom was. ik viel pas tegen de ochtend aan in slaap zodat ik erg moê was, maar dit soort van te heftige dromen schynen wel dubbel zo snel je accu's weêr op te laden...
GAST-AUTEUR
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
22.
Het vooruitzicht dat het bij Vanessa's thuiskomst onvermijdelijk tot een hoogoplopende ruzie zou komen, had Paul ertoe aangezet zijn schoonvader eerder op te zoeken. Hij twijfelde er niet aan dat haar Pa bereid zou zijn hem het geld voor te schieten. Zijn enige zorg bestond eruit hoe de schaamte te overwinnen als hij in de loop van hun gesprek met de reden van zijn bezoek voor de dag zou komen. Want sinds zijn afdanking was er tussen hen een en ander veranderd. Hoewel de oude nog even hartelijk deed als vroeger, geloofde Paul er niet langer in. De oude wilde goede maatjes blijven ter wille van zijn jongste dochter, die dankzij hem, naast een echtgenoot, bij wie ze eindelijk zou ophouden met haar dwaze streken, tevens een vader had voor haar onwettig kind. De laster dat zijn schoonzoon te lui zou zijn om te werken, zou hij ondertussen wel voor waar aannemen. Een tweede schaamte betrof zijn afbrokkelende relatie met Vanessa. Paul wist hoeveel de oude aan het huwelijk van zijn dochter gelegen was. Om die reden wilde hij hem graag de illusie schenken dat het tussen hen nog steeds koek en ei was.
Hij bofte dat Vanessa's zus met twee klanten in de winkel stond. Precies omdat hij Mathilde op zijn hand had, vreesde hij dat haar bemoeienis zijn schaamte nog ondraaglijker zou maken. Zij was een bazig type met weinig tolerantie voor Vanessa’s ongebonden levensstijl. Haar hoefde hij niks over hun huwelijk wijs te maken. Mathilde wist maar al te goed wat er mank liep.
In de vijf jaar dat Paul zijn schoonzus kende, had haar winkeldomein zich langzaamaan uitgebreid naar het aangrenzende vertrek dat, ofschoon als woonkamer ingericht, bij hem de indruk liet van een ongezellige doorloop waar de trap begon, terwijl de volgende deur toegang gaf tot een kleine, geplaveide binnenplaats. Een belangrijke fase van haar toenemende machtsontplooiing was het met glas overdekken en als keuken inrichten van die plek. Haar initiatief om tussen deze muren een oase van vlijt en licht te creëren, gaf echter niet het verhoopte resultaat. Afgesloten van de buitenlucht stonken de regenafvoerputjes meer dan ooit naar een riool. Aan een vloerbekleding werd niet gedacht; of misschien wel, maar klaarblijkelijk mocht het geen cent kosten. Paul keek om zich heen. Een krakkemikkige tafel, een allegaartje van tweedehandse stoelen. Tegen de muur een koelkast en wasmachine. Linnengoed op een droogrek.
Achter de volgende deur begon het rijk van de oudeheer: de eigenlijke woonruimte, waar hij diep weggezakt in een duister hoekje, ver van alle wereldnieuws en ander kabaal, als een stervende koning in zijn fauteuil zat of sliep.
(WORDT VERVOLGD...)
alternatieve feiten
1. de eerste song waarvan zich meteen meer dan een miljoen downloads voltrokken, is "hollaback girl" van gwen stefani.
2. in de late jaren 70 schakelden veel westerse mensen, bezorgd om hun gezondheid, van rood vlees over naar wit vlees; vandaar toen de introductie van "chicken mc-nuggets".
3. het was tydens de "great depression" (1929-1939) dat popcorn zyn opwachting maakte als standaard voedsel voor in de cinema.
4. een bepaalde apensoort,- een soort die nu wel niet meer bestaat -, is er ooit in geslaagd op eigen houtje (wellicht letterlyk) de integrale atlantische oceaan over te steken, en zich daar weêr verder voort te planten (van africa naar midden-america).
state of being, 28 juli 2024
nu eindelyk kan ik in het molenhuis verblyven zonder dat ik naar antwerpengrad over ent weêr moet tussendoor. omdat ik nooit buitenkom, toch niet verder dan twee meters voorby de voordeur, ook niet als ik op reis ben, is het bestaan hierzo, in westerlo tongerlo, voor myzelf feitelyk exact even goed als in de elzas of aan het garda-meer. al mis ik wel de mogelykheid tot een zwembeurt. en tot een snorkelparty. en al ontbeer ik jammerend het uitzicht op de inham van, pakweg, een baai-landschap, waar palmbomen leunen over de azuren golfslagen van zeewater; in dié zin kan, beste lezers, alles wel altyd nog beter.
tussen deze bedryven door, voorts, deed zich vandaag dus een kans om my, als eindelyk, wérkelyk in die theater-monoloog van nele bauwens vast te byten. normaal en rationeel alles overschouwd, kan ik met schryfwerk nooit langer dan maximaal twee uurs, of anders maximaal twee uurs plus één half kwartier, aan één stuk door bezig blyven - maar: vandaag heb ik er mooi zeven uurs non-stop doorploegen op zitten; gewoon om het voor mekaâr te krygen - gewoon omdat er, zoals geweten, nog àndere dergelyke schryf-opdrachten voor myn neus op het bord liggen, met àllemaal met als deadline begin september!!...
dit is, kortom een krankzinnigen-situatie.
de main funk niet eens zynde dat werken op zich, maar de wel oneindige worstelstryd om er de tyd voor vry te krygen...
evenwel: desondanks ben ik toch, vandaag, met name telkens om de twee uurs exact, met luv gaan wandelen ook, telkens een wandeling van exact één kwartier, door lanen en ligusterhagen; méér kan ik ook zelf niet aan, vanwege myn nieuwe heup...
de buitenlucht doet, zoals reeds eerder op myn blog aandachtig aangekruist voor jullie, deugd - hoewel ik, nu ik eraan terugdenk, wel keislecht geslapen heb vannacht; het was, in wezen, alsof ik koffi gedronken had - maar: ik hàd geen koffi gedronken...
wat de club betreft lopen er weêr een heleboel antisociale intriges door mekaâr, ietsje méér nog dan gemiddeld, en ietsje héftiger toch ook dan gebruikelyk. maar goed - je weet natuurlyk op voorhand dat als je iédere week met dezelfde tweehonderd mensen tezamenkomt, dat er dan botsingen gaan gebeuren - éigenlyk valt het aardig meê. kyk ook nog eens naar al die goéde dingen, vrienden.
het allermeest verkwikkende ding zynde toch wel dat gentse avontuur, êergisteren. die zaal en die mensen, dat was écht buitengewoon; en dus dat vooruitzicht, om daar nu iedere eerste vrydag van de maand te gaan vertoeven...
zaterdag 27 juli 2024
gastauteur
door Robert Baeken
21.
Terwijl ze over wat anders praatten, was Thys in de gelegenheid de Surinaamse aandachtig op te nemen. Zoals de meeste van die exotische meisjes, ontleende zij haar schoonheid aan haar ras dat iets gelijkvormigs had. Een rond, bijna kinderlijk gezicht. Grote, donkere ogen. Lang, ravenzwart sluikhaar. Een eerder klein, gevuld lichaam. Waarschijnlijk was het vrouwtje in Nederland geboren. Even vlot als ze sprak, bewoog zij zich met de gesofistikeerde maniertjes van een in het rijke Westen opgevoede dame. Zo paste het niet dat zij bier dronk; wel iets dat eruitzag als champagne. Dat ze hem bij het binnenkomen met haar lange, zwarte handschoenen de hand had gedrukt, hoorde bij haar imago van dure vamp: precies zoals haar nauw aansluitende jurk en hoge naaldhakken, haar sigaret met extra lang mondstuk, en de ongedwongenheid waarmee zij zich in het gesprek mengde. Enkel haar geredelijke lach verraadde dat zij een beetje nerveus was.
Tot ze naar boven gingen om haar kamer te bekijken, verliep alles vlot. In verlegenheid gebracht door de overstelpende wanorde, legde Thys uit dat dit gedeelte van het huis al een jaar onbewoond was, maar hij dadelijk zou beginnen er iets moois van te maken. Erik en Won gaven een begripvol knikje. Alsof zij voor zichzelf besloten had om hoe dan ook te blijven, keerde het hoertje hen neuriënd de rug toe. ‘Ik haal alvast mijn bagage!’
Beneden stond ze bij de Porsche. Opeens viel er een klap, daarna een hoge kreet. Het volgende ogenblik zag Thys haar koffer met opengevallen deksel, zodat de volledige inhoud ervan als een gestolde stroom van witte en roze spulletjes over de beslijkte stenen lag uitgespreid. Beha's, slipjes, scheerapparaat, spiegeltje, flesjes en tuben werden in veiligheid gebracht. Doordat het even duurde eer zij alles weer had opgeborgen, was hij niet de enige getuige. Aan de overkant van de weg passeerde een fietser. Zich er niet van bewust dat hij werd geobserveerd, draaide de man het hoofd en keek nieuwsgierig naar wat zich voor het café afspeelde. Doordat Thys de kerel nooit eerder had gezien, kon hij gissen dat het om een zogenaamde brave huisvader ging. Reeds hoorde hij het gerucht zich in het dorp verspreiden. ‘Weet je al? Er is een leuke kleurlinge in de Eden-bar!’ En straks al die heetgebakerde boerenlullen eropaf. Dan diende hij weer zo'n getypt briefje onder hun neus te schuiven: ‘Jouw aanwezigheid is hier ongewenst!’ Want liever mikte hij op wat met grote sier in een limousine de parking komt oprijden: mannen en vrouwen van het rijke uitgaansleven, langs de weg passerende handelslieden of industriëlen die, om indruk te maken, resten van hun frauduleuze praktijken met kwistige hand om zich heen strooien.
(WORDT VERVOLGD...)
