die beuling beviel my niet goed. het was nochtans die beuling waarover op deze blog reeds verhaald, met veel verve: cadeau gekregen van die chefkok van het zogenaamde "beuling en blues-fêstival", vorige maand; vannacht pas ontdooid en zelf, eigenhandig, in de pan gebakken. rond het ochtenduur echter, één kwart-etmaal verderop, zag ik myzelf van lieverlede naar beneden rennen - om myn huisgenoten de herrie te besparen.
het overgeven was tàmelyk pynloos - maar: in kwantiteiten die, lezers, my ertoe nopen om, toch wel, de term "record" hieromtrent te bezigen; dé hoogste kwantiteit zeer vloeibare kots ooit door myzelf, in één plastieken teil, in de machine-kamer, gratis in twee, drie keren opgehoest.
nadien voelden-ik myn weêr beter - doch: niet heus. zoiets kruipt niet in je kleêren...
al wist ik er voorts toch opniéuw, dank nêstor, een mooie dag van te maken. - te weinig buitengekomen, dat wel...
senne-is-de-panda had my te vrydag uitgenodigd, te zondag meê naar de voetbal te gaan; daar heb ik nu spyt van: dit te hebben afgewimpeld.
ja: ik hàd te veel werk; ja: ik héb dat werk ondertussen verricht, zeer plichtsbewust - maar: zo'n zonovergoten namiddag op den bosuyl... dit zou my absoluut veel deugd hebben gedaan. nu, na alles, voel ik my voos. misschien, vermoedelyk, ga ik subiet nog even elektro-fietsen? er is iets troosteloos, warempel, beste lezers, in my... té veel achter de laptop hebbende gezeten, alsmaar...
misschien helpt het als ik vannacht myn gedicht over de takkenbossen weêr eens verder aanpak... myn enige écht elementaire ding; dat stunt-dichten - dààrvan kom ik tot myzelf, op van die dodelyke zondagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten