GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

59.

‘Hé, wat leuk je te zien! Mag ik zitten?’ Haar onverwachte vriendelijkheid, niet geheel vrij van uiterlijk vertoon, gemengd met het gezellige geroezemoes in de lounge, schonken hem meteen ‘t gevoel opnieuw in een vertrouwde kring te worden opgenomen. Het drong tot hem door wat hij de laatste maanden had gemist en hoe zijn leven in het oude zijspoor hem sterker dan ooit weer in de greep kreeg. ‘Birgit vertelde me van je vrouw... Gecondoleerd.’

   ‘Dank je!’ Dat Birgit op de hoogte was, kon hij weten. Haar echtgenoot was een achterneef. ‘Vanessa is toch niet ziek?’

   Lotte glimlachte. ‘Ik geloof dat zij vanavond juist springlevend is. Volgens Birgit is zij uitgenodigd op een bruiloft. En zij houdt van dansen, weet je wel!’

   ‘Dat is waar! Maar waarom informeer ik naar haar? Ik wou Vanessa niet terugzien. En ik vrees dat die wens wederkerig is. Ik heb het bij haar verkorven.’

   ‘Verkorven? Nooit iets van gemerkt!’

   ‘O nee?’ Het verbaasde hem dat Lotte niet op de hoogte was. Of anders deed ze alsof. ‘Ik had haar echtgenoot een baantje beloofd.’

   Dat Lotte eropuit was om zijn versie te horen, werd meteen gelogenstraft toen ze zei: ‘Waar heb jij ‘t over? Vanessa heeft haar man verlaten!’

   ‘Verlaten? Daar weet ik niets van!’ Met het bange voorgevoel dat nu alles onherroepelijk naar de bliksem was, hield hij de adem in, wachtend op uitleg. ‘Zij is er toch niet met die halve pooier vandoor?’

   ‘Precies zoals je zegt! Verschrikkelijk!’

   Nu gaat het komen, dacht hij: de grieven, de verborgen jaloezie, de stille wrok tussen twee vrouwen, alles wat ondanks hun zogezegde vriendschap nooit uit de lucht was. Hij nam zich voor haar relaas met reserves te aanhoren. Een meisje kwam de bestelling noteren.

   ‘Heus, als je haar zou zien… Zij lijkt jaren ouder geworden! Ja, en je hebt die vent zelf gezien. Een bruut. Het zou me niets verwonderen als hij haar in de prostitutie probeert te dwingen. Niemand geeft graag zijn vergissing toe. Maar ik ben niet blind. Meermaals is ze hier aangekomen als een afgestraft dier, met plukken uit het haar, of met een donkere bril voor haar ogen, zogenaamd omdat ze gestruikeld is. Je kent die gemeenplaatsen.’

(WORDT VERVOLGD...)