ongeveer dagelyks spelen rocco en ik voetbal hier in de living. ik doe het zelf minstens even graâg als hy. op een of andere manier zyn we aan elkaâr gewaagd - en wat nog vreemder is, is dat de regels ergens helemaal kloppen; het is niet "doen alsof je voetbalt"; je bent wel degelyk werkelyk aan het sjotten (het is niét zo dat we qua virtuositeit aan elkaâr gewaagd zyn, hy voetbalt fenomenaal handig en zelf word ik snel moê, ik kan my niet zo snel bukken en op myn sokken kan ik niet rennen en blootvoets verbrand ik myn zolen...)
echter, daarstraks vloog de bal hoog de lucht in; hy zwoof door de kamer - en landde met een aanzienlyke kracht op het aangezicht van luv, die languit in de zetel lag te lezen, de bal niet hebbende zien aankomen; toen ze, daarjuist, ging slapen, was haar oog nog steeds ontstoken - de bal landde op haar blote oog...
snachts een goed uur bezig geweest met het prepareren van de koelkasten voor het "salon op zondag", wolstraat 7... uitzonderlyk genoeg stond ik bestendig geparkeerd, dus kon ik het rustig aan doch grondig aanpakken, niet zonder intussen naar een of andere podcast te lopen luisteren.
of het salon op zakelyke grond houdbaar is, moet zich nog uitwyzen, maar alleszins heb ik de huur toch alvast verlengd tot eind januari...
myn print-inkt is op, ik heb de woordzoekers niet kunnen printen...
weêr veel aan het stuntgedicht "nazareno" aan het werken, een zekere doorbraak bereikt in helderheid, ik zou nu verder vooruit moeten in plaats van altyd maar terug te kauwen; maar voor die voorwaartse stap zou ik, voor de eerste keer in deze, een groot blad papier moeten nemen, om woorden te verzamelen en thematisch te rangschikken, ik merk dat ik er anders niet uit geraak...
en om te zitten noteren, heb ik alsmaar geen kans... ik kan aan dat gedicht alleen werken tydens het chaufferen, tydens het zeulen met leêge bierbakken... (zo zyn al myn klassieke stuntgedichten ontstaan: door oneindige opzeggingen - tydens het wandelen met de buggie. mollie noch rocco konden in slaap vallen als je ze niet weg en weêr wandelde, uren en uren en uren en uren heb ik met die gewandeld...)
en om te zitten noteren, heb ik alsmaar geen kans... ik kan aan dat gedicht alleen werken tydens het chaufferen, tydens het zeulen met leêge bierbakken... (zo zyn al myn klassieke stuntgedichten ontstaan: door oneindige opzeggingen - tydens het wandelen met de buggie. mollie noch rocco konden in slaap vallen als je ze niet weg en weêr wandelde, uren en uren en uren en uren heb ik met die gewandeld...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten