column streekkrant editie kempen dees week

DEURBEL

Wees Steeds Alert

Myn Nonkel Yvan heeft àlles meê om een top-Kempenaar te worden geheten. Ten eerste werkte hy zyn leven lang in een steenfabriek in Rykevorsel, waar hy begon als steenlader, opgroeide tot stoker, en eindigde als ploegbaas. Ten tweede, nog zo oer-Kempisch:  achteraan in zyn langwerpige grastuin had hy een duiventil, waar hy maar één duif koesterde, doch wel een gehele stapel bierbakken, met daarin geen ordinair fluitjesbier, maar volwaardige Corsendonck. En tenslotte, zoals het een echte Kempenaar betaamt: op zyn vyftigste levensjaar zag hy zyn vrouw er vandoor gaan met een bankdirecteur uit Kasterlee. Toen verhuisde onze Nonkel naar de elfde verdieping van een appartement daar zover mogelyk vandaan, Centrum Poederlee.

Zyn vyftig lange levensjaren ten spyt, was hy zeker niet van plan om by de pakken te blyven zitten. "Ge moet zoveel mogelijk de deur uit, jong," spraken zyn vrienden. "Met tussen vier muren te zitten, heeft nooit iemand ooit een lief gevonden." Hy ging er meteen voor: iedere donderdagavond dronk hy zyn Corsendonck voortaan in Club Vizion in Westerlo, iedere vrydagnacht zag hy het buiten weer licht worden in De Volmolen in Lier, en iedere zaterdag en zondag viel hy in slaap in De Shaft in Lommel. En ziedaar: niét in een van die dancings, maar wel op de parking van Frituur Njamnjam in Lommel (Molse Kiezel huisnummer 32) kwam hy de tweede vrouw van zyn leven tegen. Ze botsten met ieder een pak friet in de hand tegen mekaâr op, en maakten al lachend een afspraak - meteen bij onzen Yvan thuis, maandag om halfacht 's avonds.

Maar het was geen goed idee geweest van onze Nonkel om te zijn verhuisd naar een elfde verdieping. De gehele maandag en zelfs dinsdag lang, zat hy vergeefs op haar te wachten. 's Woensdags vernam hy van de benedenburen, die van het gelijkvloers, dat er die bewuste maandagavond wel degelyk een prachtige dame op leeftyd bij hem aan het aanbellen was geweest. "Maar," aldus die buren, "Gij deed niet open - waarom niet eigenlijk?" "Verdorie," zo begreep Nonkel Yvan. "Myn deurbel is kapot, geloof ik!" Dus liet hij een ellentrieker komen. Dat had hy beter al vroeger gedaan, maar goed: een scheefgezakte boekenplank, een halfrotte hoektand: dit soort mankementen laat je nu eenmaal aanslepen. Je leert ermeê leven.

De ellentrieker bleek overigens een professional. Hy begon aan de deurbel te prutsen met een geschikte schroevendraaier - maar kon niks vinden. Daarna onderzocht hy de elektrische leiding van beneden tot helemaal vanboven; nog steeds nergens een defect te ontwaren. Tenslotte verwyderde hij de kap van de drukknop zelf. Daar staken twee batteryen. "Wanneer heb je die het laatst vervangen?" Nonkel Yvan wist niet eens van het bestaan van die batterijen af! Alleen al door de verplaatsingskosten vergde deze miraculeuze ontdekking liefst 110 euro van onze Nonkel. En die dame, om wie alles begonnen was, is nooit meer teruggekeerd...