sinds kort zie ik soms nu al ineens
het stadium waar ik zal eindigen.
de mens tot wie ik zal worden.
en dan wou ik, dat ik daar nu al was.
maar neen, nog eerst die omwegen voor de boeg,
die moedwillige flauwekul - er is toch
een kortere weg, een binnenweg?
vermits ik het vandaag toch al inzie?
misschien uit liefde voor de herinnering
zal ik die pynlyke kinderachtigheden,
waar ik eêrtyds aan vasthing
maar nu al niet meer,
pas achter my kunnen laten
van zodra het te laat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten