tot m'n eigen verbazing was ik sociaal een beetje opgefokt, vandaag. rond een uur of vyf in de namiddag sprong ik even binnen in boekhandel "in het profytelyk boekske", in de wolstraat, antwerpengrad, voor met opzet debiele lectuur - vanaf morgen zitten we in staraia russa, en vanaf volgende week in de ardennen. voor het uitzoeken van dit soort lectuur heb ik overigens een zeer groot talent, want wat had ik uiteindelyk meê? een paar stripverhalen rond predator, een fanboekje rond robert e. howard, en een paar exemplaren van het tydschrift "shocking news"; m.a.w. vergeelde pulp, op bruin korrelig papier...
maar boven in het boekenhuis, by de afdeling tweedehandse stripverhalen, biologie en paranormaliteit, liepen er een paar tieners rond, die allereli boekjes die ze uit de dozen haalden, hard lachend aan het becommentariëren waren. op een ogenblik zei iemand:"hey luc, kyk hier: een stripheld die heet buck danny, haha! en dat verhaal heet: de jappen vallen aan! hahaha!" op zich mochten die lui daar inderdaad wel meê lachen, zelf heb ik ook, decennia lang zelfs, hard gelachen met die albumtitel alleen al. maar het lastige was, dat ze tegelykertyd wel moesten beseffen dat ze daarmeê toch ook wel een totale classic in hun hand droegen!! en dat het in 1948, toen dat boek uitkwam, niet eens zo raar was om uit de roepen: de jappen vallen aan! en dat die strip dus wel baanbrekend is geweest om te komen tot datgene, wat hun generatie nu met minder ironie consumeert. ik moest my inhouden om ze daar niet op te gaan wyzen.
maar meteen daarna zei iemand anders avn die jongelieden:"kyk hier, archie cash! dat is helemààl de stomste naam die ik ooit heb gehoord! haha!" toen hield ik het niet meer uit, en ging ik naar ze toe. "wie van jullie is de baas?" "wat bedoel je, wy hebben geen baas." "dan zeg ik het tegen jullie alledrie: wat is er volgens jullie mis met de naam archie cash?" "welja," zeiden ze opeens meer bedeesd. "dat klinkt toch stom?" "archie cash," zei ik, "is een van de allereerste hardboiled stripfiguren ooit - en toch, eêrtyds, by de jongste jeugd de maag in gesplitst. die scenario's zyn nog altyd zeer leesbaar. en 'archie' is eigenlyk een duitse naam, letterlyk willende zeggen 'dappere held'; waarby de naam "cash" dan toch mooi sarcastisch klinkt?" toen ze weg gingen, in stilte, nam ikzelf met opzet drie albums van deze archie cash onder de arm. 1 euro per stuc, waar is men meê bezig...
toen ik beneên kwam, was er juist een heerschap meê doende, af te rekenen. eerst hoorden-ik hem iets stamelen in de aard van "ik ga zeker nog terugkomen," wat zeker wilde zeggen dat hy te gierig was voor zyn eigen bestwil, dat hy een boek opzy had gelegd maar dan toch niet hadt willen kopen. een minuut ofte zo later, hoorden-ik hem vertellen, binnen een context die ik niet had kunnen vernemen:"dat is zo die typisch antwerpse mentaliteit..." (hy sprak zelf duidelyk geen antwerps.) tot myn eigen verrassing zag ik het gebeuren dat hem aansprak, van over het boekenkastje waar ikzelf stond, blaêrend door een of andere museum-catalogus:"hoezo? wat bedoel je met 'typisch antwerpse mentaliteit?' bestaat die dan? hoe ziet die er dan uit? ik woon hier al dertig jaar, en ik zou er geen flauw idee van hebben!" "welja dat bedoel ik dus," kuchten-'ie zenuwachtig, en beende haastig naar buiten.
toen die tieners gingen afrekenen, spoedden-ikzelf my eveneens naar de toonbank - en legde daar ostentatief die drie albums van archie cash op tafel.
hoe het komt weet ik ook niet, luv moet iets in myn eten hebben gedaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten