wat voorafging:
een zekere buckie wil onze held, jonathan druyts, betrekken in een portie vluchtelingen-smokkel. maar jonathan zelf is wakker geworden met het plan om, liefst vandaag nog, een bekende vlaming ter dood te zullen brengen...
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door victor glorieux
AFLEVERING 9
er was hier gezegd, beste lezers, wat er ongeveer gezegd moest worden. althans: wel zeker voorlopig. zoveel begreep onze hoofdheld, jonathan druyts, nu ook wel. hy was 34 jaar oud, sinds januari vorig jaar was hy gescheiden, en sinds maart vorig jaar was hy vrywilig ontslagen by de DOVO (de belgische ontmyningsdienst.) en toch: niet goed wetend wat anders, zo bleef hy, tot zyn eigen grote verbazing, nog een gehele tyd neêrzitten waar hy neêrzat, zyn allerbeste vriend, de altoos zo drukbezette buck dannie, nochtans weêr hebbende zien opstappen, de regenachtige straat in. tot zoverre, inderdaad, de allereerste alinea van deze nieve, als kort vooropgezette aflevering, in dit succesryke feuilleton.
het was al sinds eeuwen een feit dat jonathan druyts zich ertoe geneigd wist, zyn eigen, van god gegeven leventje te willen ervaren als een soort van langspeelfilm - in technicolor, buitendien. niet alleen scheen 'ie zichzelf steeds te moeten waarnemen met spytige verwondering, ook had 'ie aldoor het gevoelen dat 'ie zich, iedere dag opnief, van smorgens tot snachts, quasi onafgebroken moest lopen te verantwoorden - voor een denkbeeldig stel toeschouwers, dat gratis met hem wilde meêleven - maar zonder zyn gevaren te willen delen. hoewel wél steeds bereid om hem te beschimpen. en om die reden, zo overdacht hy nu met nadruk, om die reden kon hy nu maar beter, inderdaad, een gehele tyd helemaal niks meer doen...
"er gebeurt tevéél in één keer, als ik niet uitkyk. al het mogelyke en al het onmogelyke, alles op één dagje tyds," zo snapte jonathan druyts, strak voor zich uit starend, met achter zich alleen het ruisen van het wazige straatverkeer.
hy moest de dingen, zo vatten-'ie dit tezamen, hy moest de dingen eens goed laten "bezinken."
"en dus zelfs," zo overdacht 'ie nog meer, "zélfs niet aan het recapituleren gaan!"
wat viel er ook te recapituleren, arme jonathan?
hy was wakker geworden in het afgryselyke bed van cindie, en hy was zyn telephoon kwyt - en dat was alles. of ja, ook dit hier: nu inmiddels bevond hy zich in café papa jos - al gaf daar verder niemand thuis, zelfs geen barmeid. maar: oké, dat was dan écht helemaal alles. dàt was dit hele verhaal.
"ik moet nu gewoon eventjes helemaal niks meer doen. voor wat ademruimte... en voor een beetje spatie."
en dan subiet, zo begon hy toch weêr, subiet maar weêr naar de ossenmarkt, naar café de kassa? toch maar gaan checken of zyn smartphone daar lag? ondanks alles? misschien onder zo'n tafeltje, of anders achter de toog, in het kastje der gevonden voorwerpen... "neen, misschien toch beter niet... laat ik, by naêr inzien, de eer aan myzelf houden, liever..."
na nog een aantal van dergelyke stille, eêr als neutraal te bestempelen minuten, ging jonathan druyts dan toch maar weêr rechtstaan. hy knoopte zyn groene trainingsjasje dicht. "de gehele tyd van hier naar ginder lopen, daar heb je niks aan - maar: terug naar de osystraat, dat is ook niet meer haalbaar."
zoveel was ook waar, ja... het deed aan, vond jonathan, alsof door de komst van die camion van daarstraks, die stinkmobiel van "het ruimerke", integraal die noordelyke wyk was ontzet - voor de rest van dit verhaal. hy kon daar gewoon niet meer komen. "dus ofwel ga ik gewoon naar huis - ofwel," zo verzon hy, met een plotsklaps volstrekt hernieuwde begeestering, "ofwel - ga ik toch eerst, eventjes, langs - in de breydelstraat,"- daarmeê een bezoek aan zyn alleenstaande moeder beduidend.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten