jantine schröder
bunnie anonimicus
stefanie van heemsbergen
woensdag 27 februari 2019
onderschat / overschat
onderschat: de eenvoud van moord
naar waarde geschat: alaska
alternatieve feiten
1. één op vier americanen is al eens op tv geweest.
2. "soapseries" heten zo, omat ze oorspronkelyk dienden om zeepproducten te verkopen.
3. in de scène rond de repetitie van het lied "how deep is your love" in "saturdaynightfever", kan je in de spiegel twee mensen van de cameraploeg zien staan prutsen.
4. tarzan-acteur karmuala searlel is effectief op de filmset doodgetrapt door een olifant.
ONS FEUILLETON
DE VLUCHT VAN
DE LEVENDE KANONGSKOGEL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
nog steeds hadden de luizenaap en zyn gezelschap zich niet naar buiten begeven, maar waren de prediker en de meesterspion, als een tegendeel daarvan, spek met bruine suiker blyven bestellen - net zolang totdat de indiaan onze vrienden liet weten, waarom er zich een probleem voordeed; er waren wel, zo gaf 'ie aan, nog erg veel àndere soorten van suiker in voorraad - maar: de bruine suiker was op. en toen zag de luizenaap het gebeuren, lezers, dat er paddenstoeltjes werden besteld, wellicht vooral om de indiaan een beetje te provoceren. de luizenaap had van meet af aan geen halve nikkel op zak gehad - het gevoelen, geld op zak te hebben, was hem vreemd, hy pakte altyd maar datgene, wat hem in zyn richting werd geschoven, steeds door honger en dorst geplaagd - al zouden dààrtegen die kleine, schurftige paddenstoeltjes hem geen soelaas bieden. en toch: hy slikte die één na één door, zonder kauwen, met stengel en alles - niet wetende wat anders te doen. koude maar ook plotseling warme rillingen doorwoelden zyn gehele lichaam, ogenblikkelyk. nog méér ogenblikkelyk voelden-'ie zich helemaal duizelig worden, mede door het zicht op al die vreemde, onafgebroken zo erg luidruchtig pratende gezichten overal rond hem. vertwyfeld bezag 'ie zyn eigenste, donkerbruine vacht, en alle naarstige luizen daarin. hy wilde zich krabben - maar: dat lukte niet zomaar.
"halt!" sprak de luizenaap zeer luid, zich met alle twee zyn grote handen op het tafelblad overeind drukkend. de prediker en de meesterspion, maar ook de pinguïn en de laffe giraf, schenen verrast naar de luizenaap te willen omzien. zodat laatstgenoemde de aandrang gevoelde, een zo gewichtig mogelyke opmerking uit te spreken. wat voor 'n opmerking dan wel precies? daar had 'ie zelf geen idee van... hy deed zyn mond open - waarna de meesterspion hem, met een vriendelyk gebaar, scheen te willen vragen:"wat heb je?" maar: de luizenaap sprak alleen maar uit:"laat my!!"
hy wankelde door het vertrek, min of meer in de richting van de schuifdeuren. de indiaan keek hem zorgelyk aan. "is het dan zo erg met my gesteld?" dacht de luizenaap verwonderd. hy wist zich misselyk worden - maar die misselykheid bezorgden-'m tegelyk, naar 'ie het merkte, een zekere behaaglyke overmoed, dankzy dewelken-'ie zich krachtdadig tot buiten, tot vlak voor het meisje met de purperen tong bewoog.
"kom maar hier," zei dat mooie meisje. en sprak nog:"kruip maar in die ton daar, dan zal ik jou eens wassen!"
het viel hem moeilyk om haar woorden te begrypen. hy kon ook niet aan de weet komen of ze ernstig was of niet.
"dan zal ik jou," zei ze, "dan zal ik jou eens helemaal proper schrobben. wat tyd zal worden! verdorie, zie toch 'ns - al jouw vervelende rotvliegjes overal!"
was ze bezig, hem uit te lachen? dat kon 'ie gewoon niet bepalen. hy verzon dus maar iets helemaal anders. hy hoorde zichzelf uitspreken:"vind jy - dat ik - naar het secretariaat zou moeten?"
"om wat te doen? om de kruiter te helpen?"
"ik weet niet..."
"waarom dan eigenlyk? jy hebt daar toch allemaal geen zaken meê?"
"de kruiter," zei de luizenaap, "is een vriend."
"komaan," zei het meisje met de purperen tong dwingend. "doe je pyjama muit. ik ga jou van onder tot boven helemaal kaal schrobben. anders mag je hier echt nooit meer komen."
WORDT VERVOLGD
het viel hem moeilyk om haar woorden te begrypen. hy kon ook niet aan de weet komen of ze ernstig was of niet.
"dan zal ik jou," zei ze, "dan zal ik jou eens helemaal proper schrobben. wat tyd zal worden! verdorie, zie toch 'ns - al jouw vervelende rotvliegjes overal!"
was ze bezig, hem uit te lachen? dat kon 'ie gewoon niet bepalen. hy verzon dus maar iets helemaal anders. hy hoorde zichzelf uitspreken:"vind jy - dat ik - naar het secretariaat zou moeten?"
"om wat te doen? om de kruiter te helpen?"
"ik weet niet..."
"waarom dan eigenlyk? jy hebt daar toch allemaal geen zaken meê?"
"de kruiter," zei de luizenaap, "is een vriend."
"komaan," zei het meisje met de purperen tong dwingend. "doe je pyjama muit. ik ga jou van onder tot boven helemaal kaal schrobben. anders mag je hier echt nooit meer komen."
WORDT VERVOLGD
dinsdag 26 februari 2019
state of being, 26 februari 2019
om twee uur in de namiddag gaan solliciteren by de DOVO, de belgische ontmyningsdiensten. uiteraard is die "DOVO" hier maar een laffe metafoor voor iets helemaal anders, ik weet het - maar: er komt téveel realiteit ineens op my af, ik ben dit niet gewend, byna vyftig jaar oud zynde maar toch, tot dusver, onafgebroken in een soort van psychedelische vrystaat vertoefd hebbende; aldus: voorlopig zal ik my hierachter, achter die valse naam "DOVO", moéten verschuilen; en wel net zolang, totdat ik dit op een rytje heb. totdat ik hier greep op heb...
de rit ernaartoe scheen alleszins volmaakt... exact één halfuur fietsen, goeddeels langs het schotense kanaal, een prachtig jaagpad - vooral by erg zonnig weêr zoals vandaag, kan het niet mooier. het water stond erg hoog, de paardenbloemen bloeiden...
de directeur en zyn secretaresse schenen bovendien heel erg sportief, schander, behaaglyk en aimabel, dat scheelt ook àlles. je hoort sommige mensen wel 'ns uitroepen dat ze "niet kunnen werken voor een baas,"- maar: dat is onzin, je hebt àltyd een baas boven je kop (behalve als je een gepensioneerde bent of een rentenier..) ze bedoelen dus eigenlyk dat ze niet kunnen werken voor een baas die ze niet kunnen uitstaan - en dat volg ik héél erg!!...
maar: dit zag er dus eigenlyk fantastisch uit, eigenlyk... een parttime van elf à twaalf uren per week... geen flauwekul en veel voorbereidend werk, mét voorts het risico op levend verbranden of ontploffen - maar: met een béétje chance zou het ook lukken, lezers, om telkens pas in de middag te hoeven op te dagen. is dan niet ongeloofyk? dat wil zeggen, dat ik dan zou kunnen volharden in myn inmiddels dertig jaar oude gewoonte om, strikt iedere dag, op te blyven tot vier uur snachts. zolang ik over dié tydsspanne heer en meester blyf, van twaalf uur snachts tot vier uur snachts, kan ik de wereld aan... de vruchtbare, want zeer langdurige uren, waartydens er, in de donkere lucht, een soort mystieke ellentriek komt te hangen, die het is, waarvan ik myn energieën aftap...
de ontmyningspraktyken zyn voldoende menswaardig. vandaag had ik enkel uitzicht op het fyne bureel van de mooi verzorgde directeur; de andere lokalen, de tunnels, de graaftanks en de vele magazynen, met daarin alle opgegraven explosieven, duikboten en telecasters, bleven buiten beeld - maar: dat maakte toch nieuwsgierig... geef my dan maar een rondleiding, ik wil aan de slag...
en ik zal dus gewoon kunnen blyven voortgaan met optreden en gedichten schryven... misschién verbeteren de zaken nu alleen zodanig, dat ik de kuttige opdrachtjes kan droppen. de tydrovende eenmalige presentaties, de line-ups tussen comedians met wie ik niks te maken kan hebben - ik scoor het best als ik de avond voor myzelf heb, voor een publiek dat voor my gekozen heeft...
dreamer
voor een twaalftal ernstige en zeer bekwame acteurs was ik bezig, een toneelversie te regisseren van "lord of the rings", op de zolder van het huis waar ik als kind woonachtig was. ik keek op van myn eigen gestrengheid, ondermeer by het positioneren van al die acteurs. al was ik tegelyk ook democratisch; alle acteurs konden hun zegje doen. mollie trof ik beneden in huis; die liet me weten, erg benieuwd te zyn naar wat die acteurs daar allemaal aan het declameren waren...
ONS FEUILLETON
DE VLUCHT VAN
DE LEVENDE KANONGSKOGEL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
7.
zonder het noodzakelyk zo te hebben gewenst, presteerde richard III, alias de levende kanonskogel, een zeventien of anders een achttien dubbele salto mortale - en wel op zo'n manier, dat het voor toeschouwers een vertoning zou hebben geleken. maar: hy wist niet wat er gebeurde. nadien pas, vermocht hy dit te reconstrueren: hy tuimelde, met zyn voeten eerst, een klein en smal maar tamelyk hoog balkonvenster tegemoet, op de zevende verdieping van wat eruitzag als een mooi, maar slecht onderhouden herenhuis - een dokters- of een notariswoning, maar dan van een dokter of een notaris aan lager wal. zo knalden-'ie als een échte levende kanonskogel dwars door een glasraam van allemaal kleine ruitjes. met een zekerheid van honderd procent zou 'ie helemaal zyn doodgevallen, mocht 'ie vervolgens niet, door de voorzienigheid, zyn terechtgekomen pal bovenop een fenomenaal hoog opgestapelde, onwezenlyk zachte kussenverzameling op een dubbelmatras, die, op eigen beurt dan weêr, pal bovenop een uniek opverende resort lag. "Oempff!!!..."
hy knipperde met zyn ogen, zette zich een beetje recht - maar niet te bruusk, want: goed mogelyk, zo begreep 'ie, goed mogelyk was er in zyn lyf één en ander gebroken. vooral zyn onderrug deed krankzinnig veel pyn.
"god," zo bedacht hy, "hoe vreemd..."
met een stel kussens in zyn rug en met zyn voeten exact naar het voeteneind, geleek 'ie wel, byna volmaakt, asl by toverslag tot een ziekenhuispatiënt geworden. "echt raar..."
zyn blik viel door het kapotte balkonvensterraam - en, ja: daarbeneên, niet voor zyn neus, maar wel vlak onder zyn neus, daar kon onze held inmiddels naar het circus kyken - niet, zoals daarjuist, als naar een totaaloverzicht, maar wel vanaf een zykant -"dus zo," dacht 'ie, "zo worden wy gezien," zo begreep 'ie. "zo zet het circus eruit, voor de gemiddelde buitenstander." en nog meer bedacht de levende kanonskogel:"dat wil dan zeggen, dat de buitenstander d'r totaal niks van kan begrypen. maar - da's ook geen wonder. en geen ramp." ja, nog méér dacht hy:"wat snap ik er eigenlyk zélf van? van dingen zoals ons afschietkanon, dat de kruiter wél begrypt? helemaal niks snap ik - maar: net zo lief ben ik ermeê tot hier geraakt; de wyde wereld in!"
er bestond zelfs, beste lezers, een soort van liedje rond de figuur van richard III; en het refrein van dat lied ging als volgt:"hy was amper zeventien / hy wilde de wereld zien, de wyde wereld zien."
hy probeerde zich nog méér te bewegen - maar: dat ging niet meer. pas nu drongen de pyn, de versplintering en de verlamming helemààl tot hem door. al vermocht 'ie wel nog, en gelukkig maar, zodanig met zyn nekbeen te draaien, dat hy zonder te veel moeite, de integrale slaapkamer waar 'e zich bevond, in zich kon opnemen.
de beide gele schemerlampen, de hoge, smalle spiegelkast. de oneindige stapels kleêren overal rond hem. de splinters en brokken voorts, van het door hemzelf kapotgeslagen glasraam niet meêgeteld, was dit een uiterst behaaglyk vertrek, precies zoals onze held zich dit al die jaren had ingedroomd - nog vooral doordat dit, klaar en duidelyk, een vrouwenkamer betrof. vlak bezyden hem bleek een roze, geparfumeerde commode te zyn volgestapeld met oorringen, met soorten van lippenstift en met lange, melkwitte kousen, en witte, geplooide kanten handschoentjes. toch dacht de levende kanonskogel nu alleen maar:"en toch: ik kan hier niet blyven. ik moet hier terug weg! zo snel mogelyk moet ik terug in het circus zien te geraken!"
de beide gele schemerlampen, de hoge, smalle spiegelkast. de oneindige stapels kleêren overal rond hem. de splinters en brokken voorts, van het door hemzelf kapotgeslagen glasraam niet meêgeteld, was dit een uiterst behaaglyk vertrek, precies zoals onze held zich dit al die jaren had ingedroomd - nog vooral doordat dit, klaar en duidelyk, een vrouwenkamer betrof. vlak bezyden hem bleek een roze, geparfumeerde commode te zyn volgestapeld met oorringen, met soorten van lippenstift en met lange, melkwitte kousen, en witte, geplooide kanten handschoentjes. toch dacht de levende kanonskogel nu alleen maar:"en toch: ik kan hier niet blyven. ik moet hier terug weg! zo snel mogelyk moet ik terug in het circus zien te geraken!"
waarom dan wel precies? dat kon hyzelf ook onmogelyk meteen verklaren. maar: zo voelden-'t voor hem aan. juist doordàt deze kamer zo knus was, was ze niet geschikt voor hem.
hier nog meer, en nog meer radeloos, over nadenkend, hoorden-'ie vanachter de enige deur in dit vertrek, een lachende vrouwenstem dichterbykomen. vervolgens zag hy zelfs, beste lezers, de overdreven versierde, koperen deurklink naar beneên gemanoeuvreerd worden - en dan, nog steeds terwyl dat praten weêrklonk, dan ging die deur helemaal open.
WORDT VERVOLGD
state of being, 25 februari 2019
het plan vandaag was, my exclusief te zullen bezighouden met nero, de figuur van marc sleen; voor, o bloggers, héél misschien een soort project, over hetwelk ik voorlopig evenwel niks kan zeggen. rond elf uur wakker geworden zynde, na slechts zes uur slaap, heb ik me daar dan ook werkelyk, meteen, voor kunnen neêrzetten - met veel plezier ook...
wisten jullie dat nero by z'n familienaam in principe "heiremans" is geheten? dat hy op jeugdphoto's een bos krulhaar draagt? dat hy daarna helemaal kaal werd, maar dat hy zyn beroemde twee haarsprieten te danken heeft aan het drinken van water van een wonderlyke rivier in alaska? zyn grootvader was een waarzegger... van beroep is hy, zoals men weet, een "dagbladverschynsel."
helaas, meermaals werd ik, in de loop der namiddag, door slaap overmand... daar gaf ik dan maar telkens weêr aan toe... diep in de zetel, in de muisstille middag; pitouche achterna... morgen, die sollicitatie by de DOVO, de belgische ontmyningsdienst, vergt érg veel van myn gestel... nooit van m'n leven, ooit, gewerkt hebbende - en nu dan gelyk in zo'n knelpuntberoep... hoe vervreemdend... op myn 48e?... maar: het is beter als ik op myn 48e misschien ontplof, dat op myn 38e... da's een voordeel van er zo laat aan te beginnen...
rond halfvier de kinderen gaan ophalen, een wyle blyvende verpozen op het zon-overgoten kerkplein. volgens armand pien was het vandaag de warmste belgische 26 september aller tyden!...
lectuur: grasduinen in het boek getiteld "alvorens alles vervaagt", de mémoires van guido lauwaert. literatoren doen neêrbuigend over mémoires, maar voor myzelf staat het genre op een allerbovenste plank. ik heb ook liefst dat mémoires niet té goed geschreven zyn... met plezier wil ik het er byhebben als een auteur zichzelf hier of daar verheerlykt, en zeker als hy soms rancuneus afrekent met deze ofte gene. hoe minder "styl", hoe beter...
maandag 25 februari 2019
ONS FEUILLETON
wat voorafging: de levende kanonskogel werd met een kanon uit circus bulderdrang weggeschoten...
DE VLUCHT VAN
DE LEVENDE KANONGSKOGEL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
6.
mochten de verhalen, de legenden, de mythen en de parabels rond circus bulderdrang ooit, op een wondere dag, tot één enkele, omvangryke verzamelbundeling worden tezamengebracht, dan zou het, in dat geval, zeker geen dwaas plan zyn om zo'n omnibus, die het zou worden, te laten aanvangen met juist dit verhaal; dat van de vlucht van de levende kanonskogel; en wel juist omdat deze figuur, feitelyk richard geheten, één van de zeer weinigen was die, voor een aanzienlyke tydsspanne, aan het circus wist te ontkomen, en wel op zo'n manier bovendien, dat hy er, vanboven uit, op neêr kon kyken. dwz: hy was één van de zeer weinigen die, op een ogenblik, een helder overzicht verkregen op het circus in zyn geheel; hoeveel tenten er waren, hoeveel barakken; hoeveel paaldorpen en hoeveel boomhutten; iedereen wist waar het daarjuist al 'ns vermelde berenbos zich bevond - maar wie kon zeggen wat er zich daaràchter bevond? hoe groot was het circus preciés, en was het een waarheid dat alle hekken en draden en afspanningen aan mekaâr, de vorm aannamen van één grote davidster? of juist helemaal niet?
de levende kanonskogel, richard aldus geheten, ofte voluit zelfs richard III, was met zo'n harde, luidruchtige, misdadig pynlyke knal uit de monding van zyn gloeiend hete schietkanon naar omhoog gekatapulteerd, dat 'ie een paar seconden lang, met zyn kop naar beneên, het bewustzyn verloor; hoewel 'ie bezig was met, hoog in den hoge, door de lucht te vliegen en tuimelen, kreeg 'ie daartydens toch, net zo lief, een zeer kalme, byna rustgevende droom op bezoek; toen 'ie daaruit ontwaakte, beving hem aanvankelyk dan ook het vermoeden, dat 'ie zich thuis, rustig en wel in zyn eigenste zetel bevond - hy dacht alleen maar:"amai, waarom lig ik zo erg opgerold? als 'n foetus..." zelfs wilden-'ie nog, met z'n linkerarm, een grypbeweging ondernemen naar dié kant, waar 'ie z'n lage salontafeltje vermoedde, met daarop een glaasje jenever; maar: daarna gingen vanzelf allebei zyn ogen open, en schrok onze held zich een harde bult: circus bulderdrang, niks anders, lag, in zyn integrale totaliteit, helemaal onder hem - hy zag er alle kanten van, zelfs genoot 'ie nog een uitzicht op het stedelyke faboert ook, waarbinnen dat circus klaarblykelyk gelegen was; de rosse, kromme, krakkemikkige dakpannen van alle, vele woonhuizen, de grys en grauw voort-kronkelende straatjes en ronde pleintjes - de indrukwekkende, zilver glimmende gordel van de schelde-rivier... dan richtten-'ie z'n geschrokken blik, en wel zo gauw 'ie dit kon, opnief op het uitzicht op het circus zelf, dat hem nog veel méér benieuwde. "god zy gezegend," zo bedacht 'ie hardop. "dit moet ik onthouden! dit moet ik, zo rap het my gegeven is, op papier zetten! dit," dacht hy nog meer, "is dé kans om van het circus een plan te maken!"
zo vlug dit slechts kon, probeerden-'ie ook nog, lezers, zyn eigenste, zelfgemaakte barak terug te vinden, in wirwar van beweeglyke impressies; waar zyn vriend, de kruiter, wellicht doende was, te proberen te wuiven naar hem. maar: hy kon die plek zo gauw niet traceren. wel zag 'ie de trein van circus bulderdrang plotsklaps zeer duidelyk - maar: dat was geen wonder, die trein was van een adembenemende lengte, integraal bezig met bewegen - een zeer lenig bochtende, smalle maar reusachtige cobra, die het was - en die ermeê bezig was, het circus, zo geleek het, te verstikken in een radde wurggreep...
"myn god! help! iemand help my!" zo dacht de heer richard III vervolgens. het stygen was, zag 'ie ontzet, reeds voorby; hy was er dus reeds meê begonnen, bedoelden-'ie, met terug naar beneên te komen. maar: niet récht naar beneên, maar wel, lezers, met een zeer brede, ballistische kromboog, rechtstreeks op die burgerlyke woonhuizen af, recht op de gevels af. "neen," bedacht onze held, "dààrtegen gaat die piekhelm my niet beschermen!"
WORDT VERVOLGD
agenda dees week
donderdagmiddag: vergadering met de koperblazery
vrydag 1 maart: alweêr een nieve editie van het cultuurcafé in het oud badhuis
onderschat / overschat
overschat: de slechtheid van mensen
naar waarde geschat: een lekker ongezonde fastfood-hamburger met zacht broodje
alternatieve feiten
1. met een depressief iemand objectief meditatief over zelfmoord praten, schynt de kans dat die mens effectief zelfmoord zou plegen, aanzienlyk te doen afnemen.
2. het eerste product ooit dat werd verkocht op ebay, was een kapotte laserpointer.
3. de koper daarvan, liet aan de verkoper eerst de vraag doen geworden, of hy er wel zéker van was dat die laserpointer kapot was? - immers, die man verzamelde kapotte laserpointers.
4. meer dan 98 procent van alle personages van het mythologische circus bulderdrang, wordt uitgemaakt door de zogenaamde "beren van het berenbos". gelukkig hebben die dieren de neiging zich te verstoppen, zodat dit volstrekt niet opvalt.
state of being, 25 februari 2019
redelyk vroeg moeten opstaan - maar: omdat ik m'n wekker toch, alsnog, een halfuur voor was, viel het aardig meê... langdurig myn lieve kinderen omhelsd... m'n haar ligt ook weêr terug goed - eindelyk.
een uur lang onderweg naar wetteren. alwéér blykt, beste bloggers, dat over dit traject op zondagmiddag een waanzinnig druk verkeer de teugels viert. evenwel had ik geen haast, maar kon ik, op m'n gemak, aldoor op de linkse strook achter de traagste camion blyven hangen, myn luister-oor naar shoegaze gericht...
ons tweede hoorcollege rond frankenstein afgewerkt, in het ultra-gezellige theater van johan braeckman... we werden intussen werkelyk tot een geconsolideerde drieschaar... wie had zoiets vermoed? een nicht van johan had een stevige lasagne voor ons bereid, bovendien.
die hoorcolleges zyn een soort van radio-opnames; niet werkelyk voor een radio, maar voor de website genaamd "home-academy". we moeten dus zorgen dat we, per definitie, zo fraai mogelyk, onze netjes voorbereide teksten voorlezen. maar: al die tyd is er intussen geen interactie met het talryk opgedaagde publiek mogelyk, en dat druist héél ferm in tegen myn natuur... buitendien duurt zo'n college erg lang, alles by mekaâr meer dan drie uurs... dus: dat publiek is verdomd dapper en spartaans!
rond zes uur savons weêr naar huis. spotify: shoegaze. de zevende dag: jan peumans.
aardappelen met kip...
we eten we héél vaak kip - maar: dat is nu eenmaal het àllerenige voedsel dat petoetje en petatje graag lusten. rocco lust tegenwoordig zelfs geen spaghetti meer. aldus: in plaats van geleidelyk aan méér dingen te lusten, lusten die van ons alsmaar minder. wie snapt hoe die toch zo keihard groeien??
de sfeer hier overigens nog méér huiselyk dan ooit... mollie braaf tekenend aan tafel, rocco gedurig jommekes lezend in de zetel... de lampen goudgeel - precies een reklaâmfilmpje voor douwe egberts, maar dan savonds...
iets voor middernacht "madmen", aflevering 562338. nog steeds heel erg goed...
en nu meteen maar 'ns aan m'n columnpjes beginnen... that train never stops...
column streekkrant editie antwerpen
PLATVOS
Pas hoorde ik nog eens een prachtig, oer-Antwerps dialectwoord. We zaten op café, en het gesprek ging over "Het Heet Frietje", meteen na Frituur Richard te Borgerhout, de meest legendarische frituur van 't stad. Die frituur is niet erg groot, maar toch is het lang zoeken naar een Sinjoor die er nog géén viandel van heeft gegeten - om de eenvoudige reden, dat dit een mobiele frituur is; de ene keer staat 'ie aan de Bosuil, de andere keer op de Konynenwei. Het lot wil nu echter, dat die frituur vorige week donderdag, ter hoogte van Berchem, is afgebrand. In het midden van dit gesprek liet Tony Argil van zich horen, berucht vrywilliger by het Oud Badhuis. Hy riep uit:"Awel - en toch zal ik vandaag nog een goeie friet steken - al moet ik er voor naar het hol van Pluto." Die laatste uitdrukking, "het hol van Pluto", is trouwens ook reeds een Antwerpse standard. Als je in Antwerpen tàmelyk ver weg moet, ga je naar "Bommerskonten", als je héél ver weg moet, ga je naar "Tjakamaka," maar als je echt héééél ver weg moet, dan heet het dat je naar "het hol van Pluto" verdwynt. "Het zal u wel lukken," zo zeverde een andere tooghanger. "Platvos die gy zyt!" Een platvos... Myn oren tintelden... Een platbroek is een bangerik, een plattekeessmoel is een bleekscheet, en een platvaag is een slappeling - maar een "platvos", da's echt een categorie apart. Ik ben het gelyk nog eens gaan opzoeken in myn beste Antwerpse dialectwoordenboek, geschreven door Freddy Michiels:"een platvos", zo staat hier genoteerd, "is iemand die alle watertjes doorzwommen heeft, en die dus van alle markten thuis is." Inderdaad: een platvos zal wel altyd ergens aan zyn frietjes geraken...
column streekkrant editie kempen
JAAGPAD
Dat er een nauwe band bestaat tussen de Kempenaar en zyn soppige kleigrond, dat heet "een open deur intrappen". Onze bynamen liegen er niet om. Mensen uit Meerle noemen we "Pieren," die van Merksplas heten "Spetsers". In Bouwel huizen de "Bladendrabbers", in Dessel de "Heikneuters." Beersenaren zyn "Kleidabbers," die van Wuustwezel heten officieel "Moeszeikers." In Mol dan weêr, leven en werken als vanouds de "Soepweikers." Julius Caesar noemde ons volk de "Taxandriërs", hiermee verwyzende naar de taxus, een stugge, lage, wat kleurloze dennenstruik die hier groeide - maar: voor zyn tyd, nog voor de komst van Caesar, werden onze contreien door de Romeinen "campina" geheten, wat zoveel betekent als "braakliggend terrein." De enige steekhoudende definitie van de Kempen, heeft te maken met de aardbodem: van zodra je, noordoostelyk in ons koninkryk, op onvruchtbare grond stuit, ben je in de Kempen; van zodra je op vruchtbare grond wandelt, ben je meteen weêr uit de Kempen. Maar: we hebben ons niet laten kisten - vermogen we geen flora te doen bloeien, dan wél hebben we eeuwenlang de meest prachtige, overvloedige stenen en bakstenen uit onze grond weten te trekken! En dankzy die talloze Kempische steenfabrieken, van Sas in Beerse tot Kingstone in Veussel, en noem maar op, liggen hier die mooie, rustieke vaarten overal - hoe hemels mooi doorkruisen deze wateren ons vlakke land! Mooier nog dan de Kempische heiden, zyn onze "jaagpaden"; de lange, smalle wandelpaden bezyden onze kanalen; overgroeid met braambessenstruiken, distels en prachtige, knalgele paardenbloemen - dàt is hier op aarde, de hemel voor my!
zondag 24 februari 2019
ONS FEUILLETON
de levende kanonskogel is afgeschoten geworden met een afschietkanon. zyn helper, de kruiter, heeft de luizenaap gevraagd om dit dringend te gaan melden op het secretariaat. maar: deze luizenaap zelf, is eerst wat gaan eten in een staminee genaamd "de vallei van de hangenman..."
DE VLUCHT VAN
DE LEVENDE KANONGSKOGEL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
5.
de luizenaap vond het ook zelf zeer jammer, lezers, dat 'ie alsmaar aan deze tafel bleef neêrzitten, in plaats van onderhand in actie te willen schieten. maar: om zo roerloos ter plekke te blyven toeven waar hy nu toefde, deden zich natuurlyk legio goeie redenen voor. ten eerste: het secretariaat was geen fyne eindbestemming voor hem, daar was 'ie gewoon niks verloren. ten tweede: door die explosie van daarjuist, floten z'n twee oren en begon, om de zoveel haverklappen, z'n neus vanzelf te bloeden - hier nog zwygende van de rugspier- en andere spierpynen, dewelken-'ie gewaarwerd sindsdien. naar het lazaret? was ook niks voor hem. maar hierzo, dit lekkere eten - was niet slecht... z'n eigenste brood was alweêr op, maar van de anderen aan tafel, kreeg 'ie nog af en toe een korst. ten derde of ten vierde: de luizenaap kon zyn ogen niet afhouden van het meisje met de purperen tong, hetwelk inmiddels aldoor naar binnen en naar buiten liep, haar prachtige kleêrdracht telkens weêr herschikkende - op den duur kreeg 'ie de indruk, zonder meer, dat ze bezig was met naar hem te lonken. dat kon eenvoudigweg niet waar zyn - maar: was het niét zo, dat ze wel zéker naar hem glimlachte? de luizenaap was hier iets vroeger gekomen dan die anderen; misschien vandaar... en ten slotte: de prediker en de meesterspion, die wel beweerden, hem naar het secretariaat te willen vergezellen, bleven net zo goed alsmaar ter plekke, oeverloos neêrzitten, en voortbabbelen; veeleêr brood by-bestellend, dan gezwind rechtkomend.
"wat my bezighoudt," zei katinocenov, de meesterspion van het circus, terwyl die nu ook doende was, appelmoes op zyn eetbord te pleuren, "dat is," sprak 'ie, "dit volgende, - een merkwaardig gegeven, wat ik je brom: dat de luizenaap," sprak 'ie, "echt làng niet de enige bulderdranger is, aan wie de kruiter gevraagd heeft om, zo rap het kan, het secretariaat te gaan verwittigen."
"o? wie nog meer, dan?" vroeg de prediker.
"nog een heleboel andere figuren - ja, minstens vier anderen nog. en by allen met diezelfde zweem van aandrang. alsof zyn leven d'r byna van afhing."
"da's vreemd, inderdaad. maar," zei de prediker nadenkend. "de kruiter zal niet verdacht willen worden."
"inderdaad," zei de pinguïn. "hy zal willen hebben," sprak 'ie nog meer, "dat zyn boodschappers de geruchten vooruitlopen. want: wat is er nog méér vreselyk dan geruchten?"
"zeg," zei de meesterspion. "wat bedoel je?"
"wel," zei de piguïn meteen. "een jaar of drie geleên alweêr, hebben de kruiter en de levende kanonskogel zich al wel 'ns in nesten gewerkt met hun kanon - en dan nog wel," sprak hy voort, "by de secretarisvogel. kennen jullie dat verhaal dan niet? de kruiter heeft het my verteld, nog niet zolang geleên. maar ik had er sowieso al wel van gehoord."
"laat maar allemaal zitten," zei de giraf voorzichtig. maar: de pinguïn bleef voortbabbelen. "ze waren weêr 'ns keihard aan het knutselen geweest, aan een zoveelste schietkanon - nog maar eens, als vanouds, ervan overtuigd, ditmaal op het goeie spoor te zitten."
"de kanonskogel misschien," sprak de luizenaap. "de kruiter heeft er nooit iets van geloofd. de kruiter is de plannen van de levende kanonskogel aldoor aan het saboteren geweest."
"welja," zei de pinguïn ferm. "in ieder geval: ze hadden reden genoeg om schrik te hebben; immers: als de vlucht van de levende kanonskogel nu eindelyk, plotseling, toch wél zou slagen - wat zou het bestuur daar dan van zeggen? zouden er sancties komen, van het secretariaat?"
"wat zou dat van belang zyn geweest voor de levende kanonskogel? als die hier dan toch foetsie zou zyn geweest voor altyd?"
"maar - de kruiter, die zou hier wél zyn achtergebleven."
"de kruiter," zei de luizenaap. "ik zeg je net: die heeft nooit oprecht in die vlucht van zyn vriend willen geloven."
"verdomme," zei de pinguïn ongeduldig. "dan zal die gedaan hebben alsof, nu goed? om de kanonskogel te amuseren. in ieder geval, daarover gaat het - in ieder geval hebben ze toen een tydlang gedaan alsof - ik bedoel: alsof de levende kanonskogel foetsie was, alsof 'ie zou zyn afgeschoten, door dat kanon. maar in waarheid, in plaats daarvan, heeft de kruiter my gezegd, in plaats daarvan hield de levende kanonskogel zich toen al die tyd schuil ergens in het berenbos."
"ga weg!!"
"echtwaar..."
"ga weg!!..."
"echtwaar..."
"ga weg!!..."
"maar: daar is toen ontzettend veel over geroddeld en gefezeld en gezeverd!"
"nooit niets van vernomen!"
"ik evenmin..."
"ze hebben toen willen afwachten hoe het secretariaat hierop zou hebben gereageerd. dus - ik bedoel: door te doen alsof hy hier pleite was. dat was een test. om te zien wat er zou gebeuren."
"en? wat wàs dan die hun reactie?"
"gelukkkig is er toen kennelyk niemand naar de directeur gerend..."
"stel je dàt voor!"
"nog voordat het secretariaat formeel van dit gebeuren op de hoogte kwam, is toen, informeel, by de vaat, iemand van het vlooiencircus de secretarisvogel gaan verwittigen. die van het vlooiencircus had de levende kanonskogel toen namelyk uit het berenbos zien komen."
"stel je dàt voor!"
"nog voordat het secretariaat formeel van dit gebeuren op de hoogte kwam, is toen, informeel, by de vaat, iemand van het vlooiencircus de secretarisvogel gaan verwittigen. die van het vlooiencircus had de levende kanonskogel toen namelyk uit het berenbos zien komen."
"voor 'n goeie fles advocaat, zeker?"
"dus: de secretarisvogel is toen naar de levende kanonskogel op zoek gegaan - luister hier, als je nu metéén deze gehele flauwekul stopzet, en afzweert, dan zal ik er persoonlyk voor zorgen, dat dit geen staartje meer krygt."
WORDT VERVOLGD