we hebben een zeer groot huis, om niet te zeggen een fort, met vele geheime deuren en vandaag zelfs, uitzonderlyk genoeg, een zon-overgoten achtertuin, mét een schommel; dus: klaagzingen, is niet ons deel, veeleêr integendeel; ons verdere leven lang, zullen wy deze corona-crisis koesteren als één van de mooiste periodes van ons huiselyke bestaan - hoe erg het ook is, om dit te bekennen (maar ergens is het niet héél abnormaal; als je, zoals kik, je gehele leven lang al door het systeem in de kont wordt geneukt, dan kàn je gewoon niet anders dan in je handen wryven, wanneer dat systeem opeens helemaal niet meer blykt te marcheren. de verkrachting is "op", de aardbol "kan" niet meer; dit virus van eenzelfde orde zynd als de zure regen, de ozonlaag, het fyne stof; de wereld is opgebruikt, finaal vermolken, en vanaf nu, let op myn woorden, vanaf nu zal het om de drie weken iets nieuws zyn.)
maar toch: ook by ons breekt precies twee keer per dag een soort krys-inferno los; en weg en weêr gekibbel tussen allevier de personages in dit huis, met steeds een zo futiel mogelyk onderwerp ("naar welk programma gaan we kyken?" "gaan we eerst break-dancen, of gaan we eerst dat huiswerk nog maken? etc); dit begint dan te denderen zonder dat er nog ergens een handrem opzit, als een volmaakte operette - tranen, rode hoofden; stampen, deuren slaan, nog harder gillen, en zelfs nog harder gillen. da's hard - maar twintig minuten later is alles weêr gaan liggen. in het dagelykse leven van altyd, zyn zo'n huisdrama's evengoed inhoudelyk futiel, maar nu met de lockdown toch nog méér futiel; je ziét gewoon dat het die overdosis aan energie zelf is, die er weêr eventjes uit moét.
ook wel onze eigen schuld; we komen nergens meer, dwz we geraken zelfs niet meer tot in het park hier om de hoek, nu al drie weken lang hadden we feitelyk zelfs niet eens meer van pyjama hoeven wisselen...
"ook by ons breekt precies twee keer per dag
een soort krys-inferno los..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten