Francis reageerde hoogst onvriendelijk. ‘Wat bezielt je?’
‘Je moet niet zoveel drinken!’
‘Wat gebeurt er? Voel je je niet lekker?’
Mieke steunde met één hand op de tafel. Zij schudde het hoofd. ‘Niks aan de hand.’
‘Goh, een zieke hoort in bed!’
‘Het komt allemaal door jou!’ Zijn uitvallen hadden haar diep geschokt, zodat ze moeite kreeg haar emoties in bedwang te houden. ‘Ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Je lijkt wel verstoppertje te spelen. En er gaan geruchten!’ Ondanks zijn ontdaan gezicht zette Mieke door. ‘Als het waar is, mag je ‘t in mijn gezicht zeggen; dan keer ik nog vanavond naar huis! Heb je nooit meer last van me!’
‘Ik ben al wekenlang verhinderd, dat weet je!’
‘Een klein kunstje om me met een kluitje in ‘t riet te sturen! Het doet de ronde dat je met andere meisjes scharrelt!’
‘Van wie heb je dat gehoord?’ Beter had Mieke niks gezegd, maar nu was het te laat om terug te krabbelen. Francis zou niet rusten voor hij wist wie er had geroddeld. ‘Je ouders. Geen twijfel mogelijk!’
Met een steelse blik naar de aangrenzende kamer, zei Mieke: ‘Weet je nog? Vroeger was ze mijn beste vriendin!’
Francis staarde ongelovig naar de deur. ‘Eva? Nee!’ Dat hij haar verdediging op zich nam, betekende voor haar een bron van ergernis. Bonenstaak. Slappeling. Zij zou het nooit vergeten. ‘Kom, ik stel je voor aan mijn vrienden.’
‘Liever zou ik een hapje eten en een hotelkamer zoeken. Het wordt laat!’
‘Maak je geen zorgen. Vannacht slaap je hier. En ik heb nog koude kip!’
‘Kip? Heerlijk!’
Terwijl Francis in de weer was met kip, brood en appelmoes, trok er een behaaglijk geluksgevoel over haar. Van Eva hoefde ze niks te vrezen. Francis bediende haar op al haar wenken.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten